Imagem: Lessons in history. Barbara Hammer
Isabel de Sá. Repetir o poema. Quasi Edições, 2005
NEGAÇÃO
Persigo uma exigência obscura, corro o risco de entrar na minha realidade. Exponho-me à vergonha de escrever, à erosão que isso provoca. Ouso desejar o suicídio das palavras, saber o que me resta. Na estranha paixão do esquecimento, na falta de superfície do eu que me reveste, escrevo porque digo sempre o mesmo. E não há nada de secreto, a escrita é apenas arte.
O tempo, essa brecha, abre no poema o nosso rosto, na pele se introduz e arruína. Se o meu espírito estiver destinado a afundar-se, se a potência do mal quiser o meu limite, serei a radical negação.
NEGACIÓN
Persigo una exigencia oscura, corro el riesgo de entrar en mi realidad. Me expongo a la vergüenza de escribir, a la erosión que eso provoca. Oso desear el suicidio de las palabras, saber lo que me resta. En la extraña pasión del olvido, en la falta de superficie del yo que me reviste, escribo porque digo siempre lo mismo. Y no hay nada secreto, la escritura es apenas arte.
El tiempo, esa brecha, abre en el poema nuestro rostro, en la piel se introduce y arruina. Si mi espíritu estuviera destinado a hundirse, si la potencia del mal quisiera mi límite, seré la radical negación.
NEGACIÓN
Persigo unha esixencia escura, corro o risco de entrar na miña realidade. Expóñome á vergoña de escribir, á erosión que iso provoca. Ouso desexar o suicidio das palabras, saber o que me resta. Na estraña paixón do esquecemento, na falta de superficie do eu que me reviste, escribo porque digo sempre o mesmo. E non hai nada secreto, a escrita é apenas arte.
O tempo, esa brecha, abre no poema o noso rostro, na pel introdúcese e arruína. Se o meu espírito estiver destinado a afundirse, se a potencia do mal quixer o meu límite, serei a radical negación.