Home
Imagem: Leonora Carrington

 

Raquel Nobre Guerra. Senhor Roubado. (Douda Correria, 2016)

Gosto de achar que sempre fui uma boa solitária.

Quando morrer colocada sob a luz máis favorável

dirão que me movi com a ira de um rei trocista.

Farão romarias ao Senhor Roubado para esmolar

o pouco que não tenha sido apontado.

Amigos que enterraram corpos amigos

um só amor capaz de morrer de tão antigo

um burro tombado de vícios e vaidades.

 

Os meus duzentos e seis ossos farão a desculpa

para doutoramentos sobre o Estádio, ese tabique,

que impedia a Letes engolir o rasto dos dias.

 

Ao fim e ao cabo não terá corrido mal

a tão alardeada beleza já nos estava prometida.

 

Sabes, tenho pouco para dizer afinal.

 

Apreciar sobretudo não ter para onde ir

fazer o amor o passageiro frequente

cobrir cada vez mais a cabeça de camélias.

 

Merecerá mais a literatura que a minha vida?

 

Fiz a tropa toda no grande bluff da noite literária

contribui para a mania da minha geração

sofro o meu próprio termo de orfandade e aceito

que a medida daquilo a que chamam realidade

seja um aparador de bibelôts com as pernas bambas

que sem querer um animal faz desandar.

 

Já pouco escrevo que conveha à javardice diária

escrevo a bebedeira das palavras escolhidas

porque nunca ninguén escreveu para se elevar

escreve-se para dar forma ao medo e abrandar-lhe o peso.

 

Acreditem, sou supersticiosa, penhorem-me a vida

tenho uma perninha no bem, outra no mal

e mijo no meio, é honesto pensar assim.

 

Quando me levarem levem-me inteira mas antes

deixem-me surfar a ressaca da última onda.


Me gusta pensar que siempre fui una buena solitaria.

Cuando muera colocada bajo la luz más favorable
dirán que me moví con la ira de un rey burlón.
Harán romerías hasta el Senhor Roubado para mendigar
lo poco que no haya sido apuntado.
Amigos que enterraron cuerpos amigos
un solo amor capaz de morir de tan antiguo
un burro tumbado por vicios y vanidades.

 

Mis doscientos seis huesos servirán de excusa
para doctorados sobre el Estádio, ese tabique,
que impedía a Lete devorar el rastro de los días.

 

Al fin y al cabo no habrá salido mal
la tan alardeada belleza ya nos la habían prometido.

 

Sabes, al final tengo poco que decir.

Apreciar sobre todo no tener a donde ir
hacer del amor el pasajero frecuente
cubrir cada vez más la cabeza con camelias.

 

¿Merecerá más la literatura que mi vida?

Hice toda la mili en el gran bluff de la noche literaria
contribuí para el postureo de mi generación
sufro mi propio término de orfandad y acepto
que la medida de aquello a lo que llaman realidad
no sea más que una vitrina de figuritas de piernas flojas
que sin querer un animal desmorona.

 

Ya poco escribo que convenga a la inmundicia diaria
escribo la borrachera de las palabras elegidas
porque nunca nadie escribió para elevarse
se escribe para darle forma al miedo y mitigar su peso.

 

Créanme, soy supersticiosa, embárguenme la vida
tengo una pata en el bien, otra en el mal
y meo en el medio, es honesto pensar así.

 

Cuando me lleven llévenme entera pero antes
déjenme surfear la resaca de la última ola.


Gústame pensar que sempre fun unha boa solitaria.

Cando morra colocada baixo a luz máis favorábel

dirán que me movín coa ira dun rei burlón.

Farán romarías ao Senhor Roubado para esmolar

o pouco que non fose apuntado.

Amigos que soterraron corpos amigos

un só amor capaz de morrer de tan antigo

un burro tombado de vicios e vaidades.

 

Os meus douscentos e seis ósos servirán de desculpa

para doutoramentos sobre o Estadio, ese tabique,

que impedía ao Lete engulir o rastro dos dias.

 

Ao fin e ao cabo non terá ido mal

a tan alardeada beleza xa nos estaba prometida.

 

Sabes, teño pouco que dicir ao final.

 

Apreciar sobre todo non ter para onde ir

facer do amor o pasaxeiro frecuente

cubrir cada vez máis a cabeza de camelias.

 

Merecerá máis a literatura que a miña vida?

 

Fixen a mili toda no grande bluff da noite literaria

contribuín para a teimas da miña xeración

sufro o meu propio termo de orfandade e acepto

que a medida daquilo a que chaman realidade

sexa un aparador de figuriñas coas pernas bambas

que sen querer un animal esbarrela.

 

Xa pouco escribo que conveña á inmundicia diaria

escribo a bebedeira das palabras escollidas

porque nunca ninguén escribiu para se elevar

escríbese para dar forma ao medo e mitigar o peso.

 

Créanme, son supersticiosa, embárguenme a vida

teño unha pata no ben, outra no mal

e mexo no medio, é honesto pensar así.

 

Cando me leven lévenme enteira mais antes

déixenme surfear a resaca da última onda.