Imagem: Patrick Bokanowski
Inés Ramón. Anatémnein. Tigres de Papel, 2016
19
Nunca ter estado até esse momento
sentado em um troço infinito.
Acordado à luz que queimará os seus olhos
estar até depois do tempo,
seguir eternidade sem pele nas pestanas.
Uma mão tocará esse firmamento ontem,
quando dormia e saqueava o para sempre
e cravava o prego da sua sombra no outono.
E alguém acreditará que as horas passaram
e o dia
a noite
a luz que foi um amanhã fechado no tédio.
E alguém cantará as suas recordações
os esquecimentos que ainda não chegam
mas estão como pombos ao sol
quase desfeitos
por nascer
voando
penas esfarrapadas
que inventarão um voo então
num céu gélido.
19
Haber estado hasta nunca ese momento
sentado en un trozo infinito.
Despierto a la luz que quemará sus ojos
estar hasta después del tiempo,
seguir estando eternidad sin piel en las pestañas.
Una mano tocará ese firmamento ayer,
cuando dormía y saqueaba el para siempre
y clavaba la punta de su sombra en el otoño.
Y alguien creerá que las horas han pasado
el día
la noche
la luz que fue un mañana tapiado en el hastío.
Y alguien cantará sus recuerdos
los olvidos que aún no llegan
pero están como palomas al sol
casi rotas
por nacer
volando
plumas harapientas
que inventarán un vuelo entonces
en un cielo aterido.
19
Ter estado até nunca ese intre
sentado nun anaco infinito.
Esperto á luz que queimará os seus ollos
estar até despois do tempo,
seguir estando eternidade sen pel nas pestanas.
Unha man tocará ese firmamento onte,
cando durmía e saqueaba o para sempre
e cravaba a punta da súa sombra no outono.
E alguén crerá que as horas pasaron
o día
a noite
a luz que foi un mañá tapiado no fastío.
E alguén cantará as súas lembranzas
os esquecementos que aínda non chegan
mais están como pombas ao sol
case rotas
por nacer
a voar
plumas esfarrapadas
que inventarán un voo entón
nun ceo xélido.
tr3sreinos 