Home
jose luis guerin tren de sombras tr3sreinos
Imaxe: José Luis Guerín

Alba González Sanz. Sonreíd. (Saltadera, 2018)

 

SONREÍD

En un país lejano, la fotografía se prepara para el viaje

y oculta en almidón, la camisa alquilada, el linaje de miseria

en otro mundo.

La ficción nos devora como especie.

Qué dice de mí esta escritura
del cuerpo sin el cuerpo,
este hablar así, en imagen y línea,
de lo íntimo oculto entre los hechos.

*

Colecciono antiguas fotografías, recogidas en mercados.

Prefiero, desde Berger, las que raptan la vida sin

encuadre, escogido el momento en que el azar

nos regala su historia.

*

Qué dirán de mí esos pocos retratos

tan pensados, tan quietos, que no muestran

lo solo del animal, la carne o el impulso.

*

Yo que escribo historia de las otras, me resisto a la mía en

negativo.

Porque la ficción nos devora como especie y con paciencia,

minuciosa.

en el poema atisbo cierta historia de mí.

*

Qué digo de mí, cuando me cuenta,

almidón de palabras como encuadres que  

fijan, a veces,

la dicha.

*

Qué digo de mí, mientras sonrío.


SORRIDE

Num país distante, a fotografia prepara-se para a viagem

e disfarça engomada, a blusa alugada, a linagem de miséria

noutro mundo.

A ficção devora-nos como espécie.

Que diz de mim esta escrita

do corpo sem o corpo,

este falar assim, em imagem e linha,

do íntimo oculto entre os feitos.

*

Coleciono antigas fotografias, recolhidas em mercados.

Prefiro, desde Berger, as que raptam a vida sem

enquadre, escolhido o momento en que o acaso

nos oferece a sua história.

*

Que dirão de mim esses poucos retratos

tão pensados, tão quietos, que não amossam

o só do animal, a carne o o impulso.

*

Eu que escrevo história das outras, resisto-me à minha em

negativo.

Porque a ficção nos devora como espécie e com paciência,

minuciosa.

no poema vislumbro certa história de mim.

*

Que digo de mim, quando me conta,

palavras engomadas como enquadres que 

fixam, às vezes,

a alegria.

*

Que digo de mim, enquanto sorrio.


SORRIDE

Nun país afastado, a fotografía prepárase para a viaxe

e oculta en amidón, a camisa alugada, a linaxe de miseria

noutro mundo.

A ficción devóranos como especie.

Que di de min esta escritura

do corpo sen o corpo,

este falar así, en imaxe e liña,

do íntimo oculto entre os feitos.

*

Colecciono antigas fotografías, recollidas en mercados.

Prefiro, desde Berger, as que raptan a vida sen

encadre, escollido o momento en que o azar

nos ofrece a súa historia.

*

Que dirán de min eses poucos retratos

tan pensados, tan quedos, que non amosan

o só do animal, a carne ou o impulso.

*

Eu que escribo historia das outras, resístome á miña en

negativo.

Porque a ficción devóranos como especie e con paciencia,

minuciosa.

no poema albisco certa historia de min.

*

Que digo de min, cando me conta,

amidón de palabras coma encadres que     

fixan, ás veces,

a ledicia.

*

Que digo de min, mentres sorrío.



Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga