Imaxe: José Luis Guerín
Alba González Sanz. Sonreíd. (Saltadera, 2018)
SONREÍD
En un país lejano, la fotografía se prepara para el viaje
y oculta en almidón, la camisa alquilada, el linaje de miseria
en otro mundo.
La ficción nos devora como especie.
Qué dice de mí esta escritura
del cuerpo sin el cuerpo,
este hablar así, en imagen y línea,
de lo íntimo oculto entre los hechos.
*
Colecciono antiguas fotografías, recogidas en mercados.
Prefiero, desde Berger, las que raptan la vida sin
encuadre, escogido el momento en que el azar
nos regala su historia.
*
Qué dirán de mí esos pocos retratos
tan pensados, tan quietos, que no muestran
lo solo del animal, la carne o el impulso.
*
Yo que escribo historia de las otras, me resisto a la mía en
negativo.
Porque la ficción nos devora como especie y con paciencia,
minuciosa.
en el poema atisbo cierta historia de mí.
*
Qué digo de mí, cuando me cuenta,
almidón de palabras como encuadres que
fijan, a veces,
la dicha.
*
Qué digo de mí, mientras sonrío.
SORRIDE
Num país distante, a fotografia prepara-se para a viagem
e disfarça engomada, a blusa alugada, a linagem de miséria
noutro mundo.
A ficção devora-nos como espécie.
Que diz de mim esta escrita
do corpo sem o corpo,
este falar assim, em imagem e linha,
do íntimo oculto entre os feitos.
*
Coleciono antigas fotografias, recolhidas em mercados.
Prefiro, desde Berger, as que raptam a vida sem
enquadre, escolhido o momento en que o acaso
nos oferece a sua história.
*
Que dirão de mim esses poucos retratos
tão pensados, tão quietos, que não amossam
o só do animal, a carne o o impulso.
*
Eu que escrevo história das outras, resisto-me à minha em
negativo.
Porque a ficção nos devora como espécie e com paciência,
minuciosa.
no poema vislumbro certa história de mim.
*
Que digo de mim, quando me conta,
palavras engomadas como enquadres que
fixam, às vezes,
a alegria.
*
Que digo de mim, enquanto sorrio.
SORRIDE
Nun país afastado, a fotografía prepárase para a viaxe
e oculta en amidón, a camisa alugada, a linaxe de miseria
noutro mundo.
A ficción devóranos como especie.
Que di de min esta escritura
do corpo sen o corpo,
este falar así, en imaxe e liña,
do íntimo oculto entre os feitos.
*
Colecciono antigas fotografías, recollidas en mercados.
Prefiro, desde Berger, as que raptan a vida sen
encadre, escollido o momento en que o azar
nos ofrece a súa historia.
*
Que dirán de min eses poucos retratos
tan pensados, tan quedos, que non amosan
o só do animal, a carne ou o impulso.
*
Eu que escribo historia das outras, resístome á miña en
negativo.
Porque a ficción devóranos como especie e con paciencia,
minuciosa.
no poema albisco certa historia de min.
*
Que digo de min, cando me conta,
amidón de palabras coma encadres que
fixan, ás veces,
a ledicia.
*
Que digo de min, mentres sorrío.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga