Alberto Santamaría. Pequeños círculos (DVD, 2004)
El filósofo trabajando
(Apuntes para un ensayo
sobre la belleza pasajera)
1
Imaginé que la lluvia como imagen nos serviría.
Su forma de llevarse los dedos a la boca, su inocente
silueta entre las uvas del mercado, sus dedos
como púas de un tenedor, rechonchos por la base
y afilados cerca ya de su presa,
imaginé que sería otra buena definición
de la…
déjalo, es inútil dar forma a lo que posee ya
su lenguaje definitivo.
2
(Aquí deberías añadir
algo
entonces
sobre la belleza. O cómo se derrama
torpe e impaciente sobre la mesilla
un vaso de agua. Perpetua dicha son las cosas bellas).
3
Sin embargo
parece que va a llover. Caminas
por la habitación de puntillas,
sigilosa, como si con tus pies
diminutos fueses capaz de añadir palabras
a esta búsqueda. (El lenguaje ya no cabe. Hierve el agua en un cazo).
Una camisa
pende sin músculos
del respaldo de una silla de mimbre. Estiras tu brazo.
Sacas del armario
el chubasquero rojo
como si extrajeses de tu cuerpo
un órgano muy delicado.
(Tu palabra vibra entonces como la piel de una campana)
Te sienta tan bien
ese color.
—nunca me lo habías dicho.
O filósofo no trabalho
(Apontamentos para um ensaio
sobre a beleza passageira)
1
Imaginei que a chuva como imagem nos serviria.
O seu jeito de levar os dedos à boca, a sua inocente
silhueta entre as uvas do mercado, os seus dedos
como dentes de um garfo rechonchudo na base
e afiados perto já da sua presa,
imaginei que seria outra boa definição
da…
deixa lá, é inútil dar forma ao que possui já
a sua linguagem definitiva.
2
(Aqui deverias adicionar
algo
então
sobre a beleza. Ou como se derrama
torpe e impaciente sobre a mesinha
um copo de água. Perpétuo gozo são as coisas belas).
3
No entanto
parece que vai chover. Caminhas
pelo quarto na ponta dos pés.
sigilosa, como se com os teus pés
diminutos fosses capaz de adicionar palavras
a esta busca. (A linguagem já não cabe. Ferve a água numa panela).
Uma blusa
pende sem músculos
no espaldar de uma cadeira de vime. Esticas o teu braço.
Tiras do roupeiro
a capa vermelha
como se extraísses do teu corpo
um órgão muito delicado.
(A tua palavra vibra então como a pele de um sino)
Fica-te tão bem
essa cor.
—nunca mo tinhas dito.
O filósofo a traballar
(Anotacións apuntes para un ensaio
sobre a beleza pasaxeira)
1
Imaxinei que a choiva coma imaxe nos serviría.
A súa forma de levar os dedos á boca, a súa inocente
silueta entre as uvas do mercado, os seus dedos
coma dentes dun garfo, repoludos na base
e afiados preto xa da súa presa,
imaxinei que sería outra boa definición
da…
déixao, é inútil dar forma ao que posúe xa
a súa linguaxe definitiva.
2
(Aquí deberías engadir
algo
entón
sobre a beleza. Ou como verte
torpe e impaciente sobre a mesa de cabeceira
un vaso de auga. Perpetuo gozo son as cousas belas).
3
No entanto,
parece que vai chover. Camiñas
pola habitación no bico dos pes,
con sixilo, coma se cos teus pes
diminutos foses quen de engadir palabras
a esta procura. (A linguaxe xa non cabe. Ferve a auga nun cazo).
Unha camisa
pende sen músculos
do espaldar dunha cadeira de vime. Estiras o teu brazo.
Sacas do armario
o chuvasqueiro vermello
coma se extraeses do teu corpo
un órgano moi delicado.
(A túa palabra vibra entón coma a pel dunha campá)
Quédache tan ben
esa cor.
—nunca mo dixeras.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga
tr3sreinos 