Imagen: As I was moving ahead occasionally… Jonas Mekas
Alberto Santamaría. El hombre que salió de la tarta. DVD, 2004.
El hombre de los dardos
porque media un tiempo distinto entre lo hermoso y lo normal
Andy Warhol
El gran lanzador de dardos
encoge su brazo derecho,
a la altura del oído las plumillas del dardo
aletean cerca de su piel. Un susurro breve.
Le gusta. Ya conoce esa sensación.
Reconoce en ella la primera caricia
de Tajta al amanecer sobre las sábanas,
el beso antes del pan y la naranja.
Por su cabeza pasa el rumor de las voces.,
el estaño envejecido de las vigas,
alguna palabra suelta, envenenada
en un idioma que desconoce. Lejano,
un olor familiar desciende hasta sus límites.
Es precisa su colocación, tal como enseñó
su maestro Schönen en la lejana Baviera.
-Todo el mundo espera grandes cosas de su gesto-.
Ligeramente el pie izquierdo adelantado,
los ojos afilados, alerta sobre el difuminado
círculo rojo. Achina sus párpados, enflaquece
su sentido del caos durante un instante, casi puede
tocar con el iris el paisaje desigual de la diana.
La puntería es una forma del orden y del tiempo
-dice alguien en el diario deportivo- pero yo me quedo
con la forma a secas, con la suave
posición de sus pies.
Con el dardo atrapado así entre
pulgar,
indice
y corazón.
un instante antes de ser orden y tiempo,
es casi una forma simbólica —diría Cassirer-.
Su disposición en el espacio
bien puede pasar a la historia.
Es simétrica su elegancia y su fuerza. Sobre su traje
blanco y raso luce esbelto
la dureza ocre de sus pecados. Es una forma
arcaica y francesa de contemplar un mirlo
antes de su vuelo. (Qué pena que no esté Sara
para hacer una fotografía —alguien piensa junto al dardo—).
Que no lance, que sea así para siempre
—pide otro
ante esta sensual pureza de las formas.
Sin embargo, poco importarán las voces ya,
y el lejano sabor a Tajta, ante la inminente
figura —mediocre y vulgar— del hombre
que observa la punzada inútil del acero sobre el corcho.
Nada importa ese hombre que mira una vez que lanza.
Es uno más que espera
junto a la diana.
Sin estilo no hay lugares —reza un slogan—,
no hay formas, ni poemas ni mundos. Sin estilo no hay mitología.
Y él sabía ya -se lo había dicho su maestro Schönen—
que todo cambio de estilo es un cambio de rostro.
Recuerda entonces a Wallace:
“que sea ——al fin-_ el triunfo de la apariencia”.
(coda)
—No lo he dicho, pero en su mano izquierda,
inmóvil permanecía una copa fina y alta de vino-.
Después de lanzar
a nadie le interesa ya la perfección de su estilo.
Pero
¿qué vino bebe el hombre de los dardos?
O homem das setas
porque medeia um tempo distinto entre o formoso e o normal
Andy Warhol
O grande atirador de setas
encolhe o seu braço direito,
à altura do ouvido as pluminhas da seta
esvoaçam perto da sua pele. Um sussurro breve.
Gosta. Já conhece essa sensação.
Reconhece nela a primeira carícia
de Tajta ao amanhecer sobre os lençóis,
o beijo antes do pão e a laranja.
Pela sua cabeça passa o rumor das vozes,
o estanho envelhecido das vigas,
alguma palavra solta, envenenada
num idioma que desconhece. Longínquo,
um cheiro familiar desce até os seus limites.
É precisa a sua colocação, tal como ensinou
o seu mestre Schönen na longinqua Baviera.
-Todo o mundo espera grandes coisas do seu gesto-.
Ligeiramente o pé esquerdo adiantado,
os olhos afiados, alerta sobre o esfumado
círculo vermelho. Entrefecha as suas pálpebras, enfraquece
o seu sentido do caos durante um instante, quase pode
tocar com a íris a paisagem desigual da diana.
A pontaria é uma forma de ordem e do tempo
-diz alguém no diário desportivo- mas eu fico
com a formaunicamente, com a suave
posição dos seus pés.
Com a seta preso assim entre
polegar,
indicador
e médio.
um instante antes de ser ordem e tempo,
é quase uma forma simbólica —diria Cassirer-.
A sua disposição no espaço
bem pode passar à história.
É simétrica a sua elegância e a sua força. Sobre o seu fato
branco e raso luz esbelto
a dureza ocre dos seus pecados. É uma forma
arcaica e francesa de contemplar um melro
antes do seu voo. (Que pena que não esteja a Sara
para tirar uma fotografia —alguém pensa junto da seta—).
Que não atire, que seja assim para sempre
—pede outro
perante esta sensual pureza das formas.
No entanto, pouco importarão as vozes já,
e o longíquo sabor a Tajta, perante a iminente
figura —medíocre e vulgar— do homem
que observa a pontada inútil do aço sobre a rolha.
Nada importa esse homem que olha depois de lançar.
É um mais que espera
junto à diana.
Sem estilo não há lugares —reza um slogan—,
não há formas, nem poemas nem mundos. Sem estilo não há mitologia.
E ele sabia já -tinha-lho dito o seu mestre Schönen—
que toda a mudança de estilo é uma mudança de rosto.
Lembra então Wallace:
“que seja -finalmente- o triunfo da aparência”.
(coda)
—Não o tenho dito, mas na sua mão esquerda,
imóvel permanecia um copo fino e alto de vinho-.
Depois de lançar
a ninguém interessa-lhe já a perfeição do seu estilo.
Mas
que vinho bebe o homem das sestas?
O home dos dardos
porque media un tempo distinto entre o fermoso e o normal
Andy Warhol
O gran lanzador de dardos
encolle o seu brazo dereito,
á altura do ouvido as plumiñas do dardo
aletexan preto da súa pel. Un borboriño breve.
Gústalle. Xa coñece esa sensación.
Recoñece nel o primeiro aloumiño
de Tajta no amencer sobre as sabas,
o bico antes do pan e a laranxa.
Pola súa cabeza pasa o rumor das voces,
o estano envellecido das trabes,
algunha palabra solta, envelenada
nun idioma que descoñece. Distante,
un cheiro familiar descende até os seus límites.
É precisa a súa colocación, tal e como ensinou
o seu mestre Schönen na distante Baviera.
-Todo o mundo agarda grandes cousas do seu xesto-.
Lixeiramente o pe esquerdo adiantado,
os ollos afiados, alerta sobre o esvaído
círculo vermello. Entorna as súas pálpebras, enfraquece
o seu sentido do caos durante un intre, case pode
tocar co iris a paisaxe desigual da diana.
A puntería é unha forma de orde e de tempo
-di alguén no diario deportivo- mais eu fico
coa forma a secas, coa suave
posición dos seus pes.
Co dardo atrapado así entre
polgar,
índice
e medio.
un intre antes de se orde e tempo,
é case unha forma simbólica —diría Cassirer-.
A súa disposición no espazo
ben pode pasar á historia.
É simétrica a súa elegancia e a súa forza. Sobre o seu traxe
branco e raso loce esvelto
a dureza ocre dos seus pecados. É unha forma
arcaica e francesa de contemplar un melro
antes do seu voo. (Que mágoa non estea Sara
para facer unha fotografía —alguén pensa ao pe do dardo—).
Que non lance, que sexa así para sempre
—pide outro
perante esta sensual pureza das formas.
No entanto, pouco importarán as voces xa,
e o distante sabor a Tajta, perante a inminente
figura —mediocre e vulgar— do home
que observa a punzada inútil do aceiro sobre a rolla.
Nada importa ese home que mira unha vez que lanza.
É un máis que agarda
xunta da diana.
Sen estilo non hai lugares —reza un slogan—,
non hai formas, nin poemas nin mundos. Sen estilo non hai mitoloxía.
E el sabía xa -dixérallo o seu mestre Schönen—
que todo cambio de estilo é un cambio de rostro.
Lembra entón a Wallace:
“que sexa ——por fin-_ o triunfo da aparencia”.
(coda)
—Non o dixen, mais na súa man esquerda,
inmóbil permanecía unha copa fina e alta de viño-.
Despois de lanzar
a ninguén lle interesa xa a perfección do seu estilo.
Mais
que viño bebe o home dos dardos?
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga