Home

Imagen: As I was moving ahead occasionally… Jonas Mekas

Alberto Santamaría. El hombre que salió de la tarta. DVD, 2004.

 

El hombre de los dardos

porque media un tiempo distinto entre lo hermoso y lo normal

Andy Warhol

 

 

El gran lanzador de dardos

encoge su brazo derecho,

a la altura del oído las plumillas del dardo

aletean cerca de su piel. Un susurro breve.

Le gusta. Ya conoce esa sensación.

Reconoce en ella la primera caricia

de Tajta al amanecer sobre las sábanas,

el beso antes del pan y la naranja.

Por su cabeza pasa el rumor de las voces.,

el estaño envejecido de las vigas,

alguna palabra suelta, envenenada

en un idioma que desconoce. Lejano,

un olor familiar desciende hasta sus límites.

Es precisa su colocación, tal como enseñó

su maestro Schönen en la lejana Baviera.

-Todo el mundo espera grandes cosas de su gesto-.

Ligeramente el pie izquierdo adelantado,

los ojos afilados, alerta sobre el difuminado

círculo rojo. Achina sus párpados, enflaquece

su sentido del caos durante un instante, casi puede

tocar con el iris el paisaje desigual de la diana.

La puntería es una forma del orden y del tiempo

-dice alguien en el diario deportivo- pero yo me quedo

con la forma a secas, con la suave

posición de sus pies.

Con el dardo atrapado así entre

pulgar,

indice

y corazón.

un instante antes de ser orden y tiempo,

es casi una forma simbólica —diría Cassirer-.

Su disposición en el espacio

bien puede pasar a la historia.

Es simétrica su elegancia y su fuerza. Sobre su traje

blanco y raso luce esbelto

la dureza ocre de sus pecados. Es una forma

arcaica y francesa de contemplar un mirlo

antes de su vuelo. (Qué pena que no esté Sara

para hacer una fotografía —alguien piensa junto al dardo—).

Que no lance, que sea así para siempre

—pide otro

ante esta sensual pureza de las formas.

 

Sin embargo, poco importarán las voces ya,

y el lejano sabor a Tajta, ante la inminente

figura —mediocre y vulgar— del hombre

que observa la punzada inútil del acero sobre el corcho.

Nada importa ese hombre que mira una vez que lanza.

Es uno más que espera

junto a la diana.

Sin estilo no hay lugares —reza un slogan—,

no hay formas, ni poemas ni mundos. Sin estilo no hay mitología.

Y él sabía ya -se lo había dicho su maestro Schönen—

que todo cambio de estilo es un cambio de rostro.

Recuerda entonces a Wallace:

“que sea ——al fin-_ el triunfo de la apariencia”.

(coda)

—No lo he dicho, pero en su mano izquierda,

inmóvil permanecía una copa fina y alta de vino-.

Después de lanzar

a nadie le interesa ya la perfección de su estilo.

Pero

¿qué vino bebe el hombre de los dardos?

 


O homem das setas

porque medeia um tempo distinto entre o formoso e o normal

Andy Warhol

 

 

O grande atirador de setas

encolhe o seu braço direito,

à altura do ouvido as pluminhas da seta

esvoaçam perto da sua pele. Um sussurro breve.

Gosta. Já conhece essa sensação.

Reconhece nela a primeira carícia

de Tajta ao amanhecer sobre os lençóis,

o beijo antes do pão e a laranja.

Pela sua cabeça passa o rumor das vozes,

o estanho envelhecido das vigas,

alguma palavra solta, envenenada

num idioma que desconhece. Longínquo,

um cheiro familiar desce até os seus limites.

É precisa a sua colocação, tal como ensinou

o seu mestre Schönen na longinqua Baviera.

-Todo o mundo espera grandes coisas do seu gesto-.

Ligeiramente o pé esquerdo adiantado,

os olhos afiados, alerta sobre o esfumado

círculo vermelho. Entrefecha as suas pálpebras, enfraquece

o seu sentido do caos durante um instante, quase pode

tocar com a íris a paisagem desigual da diana.

A pontaria é uma forma de ordem e do tempo

-diz alguém no diário desportivo- mas eu fico

com a formaunicamente, com a suave

posição dos seus pés.

Com a seta preso assim entre

polegar,

indicador

e médio.

um instante antes de ser ordem e tempo,

é quase uma forma simbólica —diria Cassirer-.

A sua disposição no espaço

bem pode passar à história.

É simétrica a sua elegância e a sua força. Sobre o seu fato

branco e raso luz esbelto

a dureza ocre dos seus pecados. É uma forma

arcaica e francesa de contemplar um melro

antes do seu voo. (Que pena que não esteja a Sara

para tirar uma fotografia —alguém pensa junto da seta—).

Que não atire, que seja assim para sempre

—pede outro

perante esta sensual pureza das formas.

 

No entanto, pouco importarão as vozes já,

e o longíquo sabor a Tajta, perante a iminente

figura —medíocre e vulgar— do homem

que observa a pontada inútil do aço sobre a rolha.

Nada importa esse homem que olha depois de lançar.

É um mais que espera

junto à diana.

Sem estilo não há lugares —reza um slogan—,

não há formas, nem poemas nem mundos. Sem estilo não há mitologia.

E ele sabia já -tinha-lho dito o seu mestre Schönen—

que toda a mudança de estilo é uma mudança de rosto.

Lembra então Wallace:

“que seja -finalmente- o triunfo da aparência”.

(coda)

—Não o tenho dito, mas na sua mão esquerda,

imóvel permanecia um copo fino e alto de vinho-.

Depois de lançar

a ninguém interessa-lhe já a perfeição do seu estilo.

Mas

que vinho bebe o homem das sestas?


O home dos dardos

porque media un tempo distinto entre o fermoso e o normal

Andy Warhol

 

 

O gran lanzador de dardos

encolle o seu brazo dereito,

á altura do ouvido as plumiñas do dardo

aletexan preto da súa pel. Un borboriño breve.

Gústalle. Xa coñece esa sensación.

Recoñece nel o primeiro aloumiño

de Tajta no amencer sobre as sabas,

o bico antes do pan e a laranxa.

Pola súa cabeza pasa o rumor das voces,

o estano envellecido das trabes,

algunha palabra solta, envelenada

nun idioma que descoñece. Distante,

un cheiro familiar descende até os seus límites.

É precisa a súa colocación, tal e como ensinou

o seu mestre Schönen na distante Baviera.

-Todo o mundo agarda grandes cousas do seu xesto-.

Lixeiramente o pe esquerdo adiantado,

os ollos afiados, alerta sobre o esvaído

círculo vermello. Entorna as súas pálpebras, enfraquece

o seu sentido do caos durante un intre, case pode

tocar co iris a paisaxe desigual da diana.

A puntería é unha forma de orde e de tempo

-di alguén no diario deportivo- mais eu fico

coa forma a secas, coa suave

posición dos seus pes.

Co dardo atrapado así entre

polgar,

índice

e medio.

un intre antes de se orde e tempo,

é case unha forma simbólica —diría Cassirer-.

A súa disposición no espazo

ben pode pasar á historia.

É simétrica a súa elegancia e a súa forza. Sobre o seu traxe

branco e raso loce esvelto

a dureza ocre dos seus pecados. É unha forma

arcaica e francesa de contemplar un melro

antes do seu voo. (Que mágoa non estea Sara

para facer unha fotografía —alguén pensa ao pe do dardo—).

Que non lance, que sexa así para sempre

—pide outro

perante esta sensual pureza das formas.

 

No entanto, pouco importarán as voces xa,

e o distante sabor a Tajta, perante a inminente

figura —mediocre e vulgar— do home

que observa a punzada inútil do aceiro sobre a rolla.

Nada importa ese home que mira unha vez que lanza.

É un máis que agarda

xunta da diana.

Sen estilo non hai lugares —reza un slogan—,

non hai formas, nin poemas nin mundos. Sen estilo non hai mitoloxía.

E el sabía xa -dixérallo o seu mestre Schönen—

que todo cambio de estilo é un cambio de rostro.

Lembra entón a Wallace:

“que sexa ——por fin-_ o triunfo da aparencia”.

(coda)

—Non o dixen, mais na súa man esquerda,

inmóbil permanecía unha copa fina e alta de viño-.

Despois de lanzar

a ninguén lle interesa xa a perfección do seu estilo.

Mais

que viño bebe o home dos dardos?


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga