
Imagem: Bill Morrison
Erika Martínez
Chocar con algo. 2017, Pre-Textos
LA SOGA DEL PIE
A veces, padre, vuelvo con la abuela. A un barrio miserable donde
el crimen colectivo es asunto paranormal. La abuela tiene tres
hijos pero no los recuerda. Por la tarde se ensimisma y borda
gritos de vencejo.
Tu hermano el loco se partió la corona contra el fondo del pasillo
mientras huía de su propia hoguera. Los brazos se le enredan
como a un bonsái y nadie quiere sacudirle el polvo del abrigo.
A la mesa está sentado tu hermano el ciego, que tiene un agujero
en la barriga. Cuando traga, los garbanzos se le cuelan, caen
rodando y escriben braille sobre el suelo. La abuela suspira.
Tú estás muerto, padre, y flotas. Pero también estás vivo. ¿No has
visto que te cuelga del pie la vieja soga con la que intentan
retener a los enfermos? El barrio de la abuela, ahora que todo
lo pierdo, se llama miedo de clase.
A SOGA DO PÉ
Ás veces, pai, volto coa avoa. A un barrio miserábel onde
o crime colectivo é asunto paranormal. A avoa ten tres
fillos mais non os lembra. Pola tarde se ensimesma e borda
berros de cirrio.
O teu irmán o tolo partiu a coroa contra o fundo do corredor
mentres fuxía da súa propia fogueira. Os brazos enrédanselle
coma nun bonsai e ninguén quere sacudirlle o po do abrigo.
Na mesa está sentado o teu irmán o cego, que ten un buraco
na barriga. Cando traga, os garavanzos se lle coan, caen
rodando e escriben braille sobre o chan. A avoa suspira.
Ti estás morto, pai, e aboias. Mais tamén estás vivo. Non
viches que colga do teu pé a vella soga coa que tentan
reter os enfermos? O barrio da avoa, agora que todo
perdo, chámase medo de clase.
A CORDA DO PÉ
Às vezes, pai, volto com a avó. A um bairro miserável onde
o crime coletivo é assunto paranormal. A avó tem três
filhos mas não se lembra deles. À tarde, ensimesmada, borda
gritos de andorinhão.
O teu irmão o louco partiu a coroa contra o fundo do corredor
enquanto fugia da sua própria fogueira. Os braços enredam-se
como um bonsai e ninguém quer tirar-lhe o pó do casaco.
À mesa está sentado o teu irmão o cego, que tem un buraco
na barriga. Quando engole, os grãos-de-bico escoam, caem
rodando e escrevem braille no chão. A avó suspira.
Tu estás morto, pai, e flutuas. Mas também estás vivo. Não
viste pendurada no teu pé a velha corda com que tentam
prender os doentes? O bairro da avó, agora que tudo
perco, chama-se medo de classe.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga