Home
 
 
Imagem: Bill Morrison

Erika Martínez

Chocar con algo. 2017, Pre-Textos

LA SOGA DEL PIE

A veces, padre, vuelvo con la abuela. A un barrio miserable donde

el crimen colectivo es asunto paranormal. La abuela tiene tres

hijos pero no los recuerda. Por la tarde se ensimisma y borda

gritos de vencejo.

Tu hermano el loco se partió la corona contra el fondo del pasillo

mientras huía de su propia hoguera. Los brazos se le enredan

como a un bonsái y nadie quiere sacudirle el polvo del abrigo.

A la mesa está sentado tu hermano el ciego, que tiene un agujero

en la barriga. Cuando traga, los garbanzos se le cuelan, caen

rodando y escriben braille sobre el suelo. La abuela suspira.

Tú estás muerto, padre, y flotas. Pero también estás vivo. ¿No has

visto que te cuelga del pie la vieja soga con la que intentan

retener a los enfermos? El barrio de la abuela, ahora que todo

lo pierdo, se llama miedo de clase.


A SOGA DO PÉ

Ás veces, pai, volto coa avoa. A un barrio miserábel onde

o crime colectivo é asunto paranormal. A avoa ten tres

fillos mais non os lembra. Pola tarde se ensimesma e borda

berros de cirrio.

O teu irmán o tolo partiu a coroa contra o fundo do corredor

mentres fuxía da súa propia fogueira. Os brazos enrédanselle

coma nun bonsai e ninguén quere sacudirlle o po do abrigo.

Na mesa está sentado o teu irmán o cego, que ten un buraco

na barriga. Cando traga, os garavanzos se lle coan, caen

rodando e escriben braille sobre o chan. A avoa suspira.

Ti estás morto, pai, e aboias. Mais tamén estás vivo. Non

viches que colga do teu pé a vella soga coa que tentan

reter os enfermos? O barrio da avoa, agora que todo

perdo, chámase medo de clase.


A CORDA DO PÉ

Às vezes, pai, volto com a avó. A um bairro miserável onde

o crime coletivo é assunto paranormal. A avó tem três

filhos mas não se lembra deles. À tarde, ensimesmada, borda

gritos de andorinhão.

O teu irmão o louco partiu a coroa contra o fundo do corredor

enquanto fugia da sua própria fogueira. Os braços enredam-se

como um bonsai e ninguém quer tirar-lhe o pó do casaco.

À mesa está sentado o teu irmão o cego, que tem un buraco

na barriga. Quando engole, os grãos-de-bico escoam, caem

rodando e escrevem braille no chão. A avó suspira.

Tu estás morto, pai, e flutuas. Mas também estás vivo. Não

viste pendurada no teu pé a velha corda com que tentam

prender os doentes? O bairro da avó, agora que tudo

perco, chama-se medo de classe.


Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga