Imagem: Din Matamoro
Francisco Layna Ranz. Tierra impar (RIL Editores, 2018)
LA HIEDRA Y EL PARÉNTESIS
Este es el conflicto universal.
Al menos sabemos que la hiedra enrojece, alcanza la ventana y entra como heredad en los ojos de quien deduce.
En la borrachera, estrellas a lo largo de toda la respiración, oscuro sueño y eclipse por momentos sagrado.
Beben de ti.
Y además tu corazón está en la punta de una lengua ajena (huele como nunca antes…
No tiene ningún sentido la palabra nunca, o tal vez lo signifique todo.
En la hiedra el paréntesis queda sin cerrar. Lo que no está dentro ni pertenece por entero al cuerpo.
El caso del matemático Bernhard Riemann es distinto, sus paréntesis definen intervalos abiertos.
Aunque de alguna manera hay que decir Inglaterra, cereza, miedo.
Este es el conflicto universal: dejarlo todo en manos de la lengua.
Veo a los oradores rebuscar en el sentido. Se bastan con el eco, que rebote igual que el vidrio.
Aparece tras la puerta el juez que no habla ningún idioma y dicta sentencia (una voz transparente…
Detrás del humo el coro enuncia el veredicto y lo inefable queda proscrito. Se proclama que comprender es una exigencia de las naciones y de los dioses indecisos.
No es difícil: cualquier físico sabrá que se trata del coeficiente de restitución, de ahí que el vidrio rebote.
Por ejemplo, Égloga primera: debajo de tu sombra y se levanta la hiedra. Punto.
Porque sin los signos de puntuación tan solo seríamos pensamiento. En ese caso el mundo obraría sin vínculo alguno, independientemente del lenguaje. El níspero y la pleamar no tienen equivalencias, tampoco consonantes. En nada les concierne el aspecto verbal.
El desenlace es inmediato: lo que se pretende voz y acta, versículo y leyenda, acaba confinado entre paréntesis. Entran en el nunca definitivo: un abismo de palabras sucedidas.
(Continúa la hiedra, y todo lo escrito se empoza en la estricta e inextinguible pausa…
Este es el conflicto universal: dejarlo todo en manos de la lengua.
A HERA E O PARÊNTESE
Este é o conflito universal.
Pelo menos sabemos que a hera enrubesce, alcança a janela e entra como herança nos olhos de quem deduz.
Na bebedeira, estrelas ao longo de toda a respiração, obscuro sonho e eclipse por momentos sagrado.
Bebem de ti.
E além disso o teu coração está na ponta de uma língua alheia (cheira como nunca antes…
Não faz nenhum sentido a palavra nunca, ou talvez signifique tudo.
Na hera o parêntese fica sem fechar. O que não está dentro nem pertence por inteiro ao corpo.
O caso do matemático Bernhard Riemann é distinto, os seus parênteses definem intervalos abertos.
Ainda que de alguma forma tem de se dizer Inglaterra, cereja, medo.
Este é o conflito universal: deixar tudo nas mãos da língua.
Vejo os oradores rebuscar no sentido. Bastam-se com o eco, que rebote como o vidro.
Aparece atrás da porta o juiz que não fala nenhum idioma e dita sentença (uma voz transparente…
Detrás do fumo o coro enuncia o veredicto e o inefável permanece proscrito. Proclama-se que compreender é uma exigência das nações e dos deuses indecisos.
Não é difícil: qualquer físico saberá que se trata do coeficiente de restituição, por isso o vidro rebota.
Por exemplo, Égloga primeira: debaixo da tua sombra e levanta-se a hera. Ponto.
Porque sem os sinais de pontuação unicamente seríamos pensamento. Nesse caso o mundo obraria sem vínculo algum, independentemente da linguagem. A nêspera e a maré alta não têm equivalências, tampouco consoantes. Em nada lhes concerne o aspeto verbal.
O desenlace é imediato: o que se pretende voz e ata, versículo e legenda, acaba confinado entre parênteses. Entram no nunca definitivo: um abismo de palavras consecutivas.
(Continua a hera, e tudo o escrito empoça na estrita e inextinguível pausa…
Este é o conflito universal: deixar tudo nas mãos da língua.
A HEDRA E O PARÉNTESE
Este é o conflito universal.
Cando menos sabemos que a hedra avermella, acada a xanela e entra coma herdade nos ollos de quen deduce.
Na borracheira, estrelas ao longo de toda a respiración, escuro soño e eclipse por momentos sagrado.
Beben de ti.
E ademais o teu corazón está na punta dunha lingua allea (cheira coma nunca antes…
Non ten ningún sentido a palabra nunca, ou talvez signifique-o todo.
Na hedra o paréntese fica sen pechar. O que non está dentro nin pertence por enteiro ao corpo.
O caso di matemático Bernhard Riemann é distinto, os seus parénteses definen intervalos abertos.
Aínda que dalgún xeito hai que dicir Inglaterra, cereixa, medo.
Este é o conflito universal: deixar todo nas mans da lingua.
Vexo os oradores rebuscar no sentido. Bástanse co eco, que rebote igual ca o vidro.
Aparece atrás da porta o xuíz que non fala ningún idioma e ditamina sentencia (unha voz transparente…
Tras do fume o coro enuncia o veredicto e o inefábel fica proscrito. Proclámase que comprender é unha esixencia das nacións e dos deuses indecisos.
Non é difícil: calquera físico saberá que se trata do coeficiente de restitución, de aí que o vidro rebote.
Por exemplo, Égloga primeira: debaixo da túa sombra e levántase a hedra. Punto.
Porque sen os signos de puntuación tan só seriamos pensamento. Nese caso o mundo obraría sen vencello algún, independentemente da linguaxe. A néspera e a preamar non teñen equivalencias, tampouco consonantes. En nada lles concirne o aspecto verbal.
O desenlace é inmediato: o que se pretende voz e acta, versículo e lenda, acaba confinado entre parénteses. Entran no nunca definitivo: un abismo de palabras sucedidas.
(Continúa a hedra, e todo o escrito empoza na estrita e inextinguíbel pausa…
Este é o conflito universal: deixar todo nas mans da lingua.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga