Home

Ignacio Vleming. Clima artificial de primavera. La Bella Varsovia, 2012.


O AROMA IMPERCETÍVEL DAS FLORES DE PLÁSTICO

Como essa flor de plástico, sem hálito nem aroma, segurada a um arame que, cravado numa rolha, faz as vezes de talo,

por ti passam os anos e com soberba vais desperdiçando as florações de cada primavera.

És, contudo, o maior perdedor. A tua seiva de petróleo ignora o palpite lúbrico da vida.

Não tens pólen que ilumine os eclipses, nem a luz tem em ti efeito algum.

Sobre as tuas pétalas o pó exibe o seu silêncio metódico. Sem néctar nem amido nem nada parecido.


O AROMA IMPERCEPTÍBEL DAS FLORES DE PLÁSTICO

Coma esa flor de plástico, sen hálito nin aroma, suxeita a un arame que cravado nunha rolla fai as veces de talo,

por ti pasan os anos e con soberbia vas desperdiciando as floracións de cada primavera.

Es, con todo, o meirande perdedor. A túa seiva de petróleo ignora o palpite lúbrico da vida.

Non tes polen que alumee os eclipses, nin a luz ten en ti efecto algún.

Sobre as túas pétalas o po expresa o seu silencio metódico. Sen néctar nin amidón nin nada parecido.


EL AROMA IMPERCEPTIBLE DE LAS FLORES DE PLÁSTICO

Como esa flor de plástico, sin aliento ni aroma, sujeta a un alambre que clavado en un corcho hace las veces de tallo,

por ti pasan los años y con soberbia vas desperdiciando las floraciones de cada primavera.

Eres, no obstante, el mayor perdedor. Tu savia de petróleo ignora el pálpito lúbrico de la vida.

No tienes polen que alumbre los eclipses, ni la luz tiene en ti efecto alguno.

Sobre tus pétalos el polvo expresa su silencio metódico. Sin néctar ni almidón ni nada parecido.