Foto: Laura Makabresku
María Ramos. Siamesa (El Gaviero, 2015)
Eu não sou um pássaro morto
ainda que às vezes seja
tão fria
e pareça
que tudo foi consumido
debaixo da pequena
pele
do meu peito.
Sou mais sou mais sou mais
que um nascimento
estendido
sobre mim
como um pano molhado
mais
que uma carência qualquer
e que o avanço cego
dos insetos.
Nua sou
uma manada de veados.
Púrpura,
não um pássaro morto.
Eu sou quem o contempla
enquanto diz Que fizeste?
¡Bicho estúpido! Porque o fizeste?
Procurando amor
como o sangue.
Não sou um pássaro morto
senão o pássaro
que levanta as asas
e se agita
na primavera.
O que move o pescoço
e procura as fêmeas
com vermes na boca.
Eu non son un paxaro morto
aínda que ás veces sexa
tan fría
e pareza
que todo se consumiu
baixo a pequena
pel
do meu peito.
Son máis son máis son máis
do que un nacemento
estendido
sobre min
coma unha tela mollada
máis
do que unha carencia calquera
e que o avance cego
dos insectos.
Núa son
unha manada de cervos.
Púrpura,
non un paxaro morto.
Eu son quen o contempla
mentres di que fixeches?
bicho estúpido! por que o fixeches?
Procurando amor
coma o sangue.
Non son un paxaro morto
senón o paxaro
que levanta as azas
e se axita
en primavera.
O que move o pescozo
e procura femias
con vermes na boca.
Yo no soy un pájaro muerto
aunque a veces sea
tan fría
y parezca
que todo se ha consumido
bajo la pequeña
piel
de mi pecho.
Soy más soy más soy más
que un nacimiento
extendido
sobre mí
como una tela mojada
más
que una carencia cualquiera
y que el avance ciego
de los insectos.
Desnuda soy
una manada de ciervos.
Púrpura,
no un pájaro muerto.
Yo soy quien lo contempla
mientras dice ¿qué has hecho?
¡bicho estúpido! ¿por qué lo has hecho?
Buscando amor
como la sangre.
No soy un pájaro muerto
sino el pájaro
que levanta las alas
y se agita
en primavera.
El que mueve el cuello
y busca a las hembras
con gusanos en la boca.