Olalla Castro
Inventar el hueso. (Pre-textos, 2019)
NO QUISIMOS TOCAR ESA INTEMPERlE
No escuchamos a Heráclito.
Cuando él dijo “río” fingimos oír
al tiempo que volvíamos
la espalda a la corriente.
No quisimos tocar esa intemperie,
aceptar que una onda minúscula en el agua
es capaz de borrar el rostro que espejea.
Esta fragilidad es lo que somos,
Heráclito lo dijo.
Pero seguimos empeñados
en invocar al sueño
con un sinfín de ovejas
que repiten cada vez un idéntico salto.
Porque amasar a diario lo distinto
implica aceptar que el pan sabe a otra cosa;
que los nombres que inventamos no nos sirven.
NÃO QUISEMOS TOCAR ESSA INTÉMPERlE
Não escutámos Heráclito.
Quando ele disse “rio” fingimos ouvir
ao tempo que virávamos
as costas à corrente.
Não quisemos tocar essa intempérie,
aceitar que uma onda minúscula na água
é capaz de apagar o rosto que espelha.
Esta fragilidade é o que somos,
Heráclito disse.
Mas continuamos a insistir
em invocar o sonho
com incontáveis ovelhas
que repetem a cada vez um idêntico salto.
Porque amassar diariamente o distinto
implica aceitar que o pão sabe a outra coisa;
que os nomes que inventamos não nos servem.
NON QUIXEMOS TOCAR ESA INTEMPERlE
Non escoitamos a Heráclito.
Cando el dixo “río” finximos ouvir
ao tempo que virabamos
as costas á corrente.
Non quixemos tocar esa intemperie,
aceptar que unha onda minúscula na auga
é capaz de borrar o rostro que reflexa.
Esta fraxilidade é o que somos,
Heráclito dixo.
Mais continuamos a teimar
en invocar o soño
con incontábeis ovellas
que repiten a cada vez un idéntico salto.
Porque amasar a diario o distinto
implica aceptar que o pan sabe a outra cousa;
que os nomes que inventamos non nos valen.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga