Home

Olalla Castro

Inventar el hueso. (Pre-textos, 2019)

NO QUISIMOS TOCAR ESA INTEMPERlE

No escuchamos a Heráclito.

Cuando él dijo “río” fingimos oír

al tiempo que volvíamos

la espalda a la corriente.

No quisimos tocar esa intemperie,

aceptar que una onda minúscula en el agua

es capaz de borrar el rostro que espejea.

Esta fragilidad es lo que somos,

Heráclito lo dijo.

Pero seguimos empeñados

en invocar al sueño

con un sinfín de ovejas

que repiten cada vez un idéntico salto.

Porque amasar a diario lo distinto

implica aceptar que el pan sabe a otra cosa;

que los nombres que inventamos no nos sirven.


NÃO QUISEMOS TOCAR ESSA INTÉMPERlE

Não escutámos Heráclito.

Quando ele disse “rio” fingimos ouvir

ao tempo que virávamos

as costas à corrente.

Não quisemos tocar essa intempérie,

aceitar que uma onda minúscula na água

é capaz de apagar o rosto que espelha.

Esta fragilidade é o que somos,

Heráclito disse.

Mas continuamos a insistir

em invocar o sonho

com incontáveis ovelhas

que repetem a cada vez um idêntico salto.

Porque amassar diariamente o distinto

implica aceitar que o pão sabe a outra coisa;

que os nomes que inventamos não nos servem.


NON QUIXEMOS TOCAR ESA INTEMPERlE

Non escoitamos a Heráclito.

Cando el dixo “río” finximos ouvir

ao tempo que virabamos

as costas á corrente.

Non quixemos tocar esa intemperie,

aceptar que unha onda minúscula na auga

é capaz de borrar o rostro que reflexa.

Esta fraxilidade é o que somos,

Heráclito dixo.

Mais continuamos a teimar

en invocar o soño

con incontábeis ovellas

que repiten a cada vez un idéntico salto.

Porque amasar a diario o distinto

implica aceptar que o pan sabe a outra cousa;

que os nomes que inventamos non nos valen.


Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga