Home

Imagem: Xavier Dolan

Pilar Adón. Las órdenes. (Bella Varvosia, 2018)

LA LLAMADA DEL DÍA. La misma voz con tono diferente.

Según el tiempo, el frío, el cansancio o la estación,

Cada mañana. A las diez. Preguntando si es que sigo en casa.

Si estoy escribiendo. Si he dormido bien.
Qué voy a comer. Si el perro se porta igual.
Tan listo. Tan despierto. Con las mismas ganas de salir a la calle
y correr
hasta reventar. Desatarse y correr.
En su intento de lograr lo que más anhela
y persigue
tras su roja perspectiva de ojos llorosos:
no regresar al hogar.

También yo correría, mamá. También yo me desataría y reventaría.
En esta interminable tentación del malestar
que araña y mira como si fuera lo más normal. Venir
y quedarse.
La nevera que chirría. Las pezuñas del animal resbalando,
con correa y chapa, sobre el parque.
Las palabras del vecino en el rellano del portal
clamando a sus hijos, clamando al portero que no recoge la basura,
al ascensor abierto en el sexto,
al presentador de los informativos matinales.
Hasta cuatro veces, pase.
Cuatro veces. O tres.
Pero ¿más?
¿Más?

La atracción del aturdimiento.
El embeleso de la apatía.
Y la lentitud. Los líquidos que humean al fuego.
Y las evasivas.

En la boca. En su misión de desterrar el encanto.
El tono anaranjado de las cosas.
El cepillado del pelo. La voluntad de estar bien.
Con un malestar que se asienta en la complacencia
(¿es que os habéis peleado?)
a lo largo de una llamada que lo deja todo desgreñado.
Y la voz que no es conversación sino pregunta
en busca de un consuelo extraño
basado en habladurías y temores.

Azufre y agua.
Y la cal con la que untan a los perros plagados de larvas
para que desaparezcan con cada quemadura en la piel.

Sí. También yo chirriaría, mama.
También yo clamaría en el desorden en que hemos de sobrevivir.
Cuando lo normal es la transformación
y mi espíritu quiere lo permanente.
Cuando las horas se hacen cuidados
y no queda hueco para el reproche,
en esta sumisión ante lo que puedan decir
esos labios llenos de llagas.

Esa voz.
La convicción de que han muerto las expectativas
ahora que ha desaparecido el pastor
y con él los mejores recuerdos.
Los preparativos. La ceremonia. Lo que vino después.
Cuando todos existíamos caminando
tras los pasos de la soñadora.

Ahora sabemos
lo que supieron los demás desde el principio.
Que los nuestros traicionan.
Que el entendimiento y el alma se hieren con la experiencia
y que el sentido es cero. El propósito, cero.
La utilidad. Cero.
Que la indiferencia no comete pecado
ni hay ruptura en la devoción materno-filial
por este hábito que nos libra de la gravedad.
Encogidas ante el fin de las llamadas
recorriendo la austera estética de los campos
cuando en los paseos se habla de temas generales.
Asuntos que no dañan a nadie. Que no se hunden
en los huesos, la raíz,
de madres e hijas que se lancean.
Sometida una a la voluntad de la otra
todas las mañanas. A eso de las diez.


A CHAMADA DO DIA. A mesma voz com tom diferente.

Segundo o tempo, o frio, o cansaço ou a estação,

Cada manhã. Às dez. A perguntar se continuo em casa.

Se estou a escrever. Se dormi bem.
O que vou comer. Se o cão se comporta da mesma forma.
Tão listo. Tão esperto. Com a mesma vontade de sair à rua
e correr
até rebentar. Desatar-se e correr.
Na sua tentativa de lograr o que mais anseia
e persegue
atrás da sua vermelha perspetiva de olhos chorosos:
no regresso ao lar.

Também eu correria, mãe. Também eu me desataria e rebentaria.
Nesta interminável tentação de mal-estar
que arranha e olha como se fosse o mais normal. Vir
e ficar.
O frigorífico que range. Os cascos do animal a esbarar,
com trela e placa, sobre o parque.
As palavras do vizinho no vão do portal
a clamar aos seus filhos, a clamar ao porteiro que não recolhe o lixo,
ao elevador aberto no sexto,
ao apresentador dos telejornais da manhã.
Até quatro vezes, passei.
Quatro vezes. Ou três.
Mas, mais?
Mais?

A atração do atordoamento.
O enlevo da apatia.
E a lentidão. Os líquidos que fumegam ao fogo.
E as evasivas.

Na boca. Na sua missão de desterrar o encanto.
O tom cor de laranja das coisas.
O escovado do cabelo. A vontade de estar bem.
Com um mal-estar que assenta na complacência
(andaram a discutir?)
ao logo de uma chamada que deixa tudo desgrenhado.
E a voz que não é conversação mas pergunta
na procura um consolo estranho
baseado em coscuvilhices e temores.

Enxofre e água.
E a cal com que untam os cães infestados de larvas
para que desapareçam com cada queimadura na pele.

Sim. Também eu rangeria, mãe.
Também eu clamaria na desordem em que temos de sobreviver.
Quando o normal é a transformação
e o meu espírito quer o permanente.
Quando as horas se tornam cuidados
e não há espaço para o reproche,
nesta submissão ante o que possam dizer
esses lábios cheios de chagas.

Essa voz.
A convicção de que morreram as expectativas
agora que desapareceu o pastor
e com ele as melhores recordações.
Os preparativos. A cerimónia. O que veio depois.
Quando todos existíamos a caminhar
atrás dos passos da sonhadora.

Agora sabemos
o que sabiam os demais desde o início.
Que os nossos atraiçoam.
Que o entendimento e a alma se ferem com a experiência
e que o sentido é zero. o propósito, zero.
A utilidade. Zero.
Que a indiferença não comete pecado
nem há rutura na devoção materno-filial
por este hábito que nos liberta da gravidade.
Encolhidas perante o fim das chamadas
percorrendo a austera estética dos campos
quando nos passeios se fala de temas gerais.
Assuntos que não magoam ninguém. Que não se afundem
nos ossos, na raiz,
de mães e filhas que se alanceiam.
Submetida uma à vontade da outra
todas as manhãs. Por volta das dez horas.


A CHAMADA DO DIA. A mesma voz con ton diferente.

Segundo o tempo, o frío, o cansazo ou a estación,

Cada mañá. Ás dez. A preguntar se é que sigo en casa.

Se estou a escribir. Se durmín ben.
Qué vou comer. Se o can se porta igual.
Tan listo. Tan espilido. Coas mesmas ganas de saír á rúa
e correr
até rebentar. Desatarse e correr.
Na súa tentativa de lograr o que más ansía
e persigue
tras da súa vermella perspectiva de ollos chorosos:
non regresar ao fogar.

Tamén eu correría, mamá. Tamén eu me desataría e rebentaría.
Nesta interminábel tentación do malestar
que araña e mira coma se fose o máis normal. Vir
e ficar.
O frigorífico que renxe. As gadoupas do animal a esvarar,
coa correa e chapa, sobre o parque.
As palabras do veciño na entrada do portal
clamando aos seus fillos, clamando ao porteiro que non recolle o lixo,
ao elevador aberto no sexto,
ao presentador dos informativos matinais.
Até catro veces, pase.
Catro veces. Ou tres.
Pero, máis?
Máis?

A atracción do atordamento.
O embeleso da apatía.
E a lentitude. Os líquidos que fumegan no lume.
E as evasivas.

Na boca. Na súa misión de desterrar o encanto.
O ton alaranxado das cousas.
O peiteado do cabelo. A vontade de estar ben.
Cun malestar que asenta na compracencia
(é que pelexastes?)
ao longo dunha chamada que deixa todo enguedellado.
E a voz que non é conversa senón pregunta
en busca dun consolo estraño
baseado en dixomedíxomes e temores.

Xofre e auga.
E o cal co que untan os cans ateigados de larvas
para que desaparezan con cada queimadura na pel.

Si. Tamén eu renxería, mamá.
Tamén eu clamaría na desorde en que habemos sobrevivir.
Cando o normal é a transformación
e o meu espírito quere o permanente.
Cando as horas se voltan coidados
e non queda oco para o reproche,
nesta submisión perante o que poidan dicir
eses beizos cheos de chagas.
Esa voz.
A convicción de que morreron as expectativas
agora que desapareceu o pastor
e con el as mellores lembranzas.
Os preparativos. A cerimonia. O que veu despois.
Cando todos existíamos camiñando
tras dos pasos da soñadora.

Agora sabemos
o que souberon os demais dende o inicio.
Que os nosos traizoan.
Que o entendemento e a alma se feren coa experiencia
e que o sentido é cero. O propósito, cero.
A utilidade. Cero.
Que a indiferenza non comete pecado
nin hai ruptura na devoción materno-filial
por este hábito que nos libra da gravidade
encollidas perante o fin das chamadas
a percorrer a austera estética dos campos
cando nos paseos se fala de temas xerais.
Asuntos que non magoan a ninguén. Que non afundan
nos osos, a raíz,
de nais e fillas que se alancean.
Sometida unha á vontade da outra
todas as mañás. Á volta das dez.


Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga