Home

Poder.caballos

Rafael Pérez Estrada. El levitador y su vértigo (Calambur, 1999)

NO JARDÍM DA ABADIA

Tinha sonhos de espadas e ciprestes. Caminhava pelo amplo jardim da Abadia. Tem cuidado com as sombras dos ciprestes, adverti-lhe. Horas mais tarde avisaram-me: uma das sombras tinha-lhe partido o seu coração de homem generoso.

Dele já só tenho a recordação, essa pálida imagem, destino de todos os ausentes. Mas, como não me fio da memória, decidi procurar outras possibilidades, e nelas, a permanência dum amigo. Rejeitei a elegia, o seu exercício olha mais a quem a escreve do que a quem se lhe oferece; e no fim, não sem alguma dúvida, optei pelo rancor e o ódio, e arrasei a Abadia e incendiei os ciprestes.

Os gestos imperiais convêm ao esquecimento.


NO XARDÍN DA ABADÍA

Tiña soños de espadas e alciprestes. Camiñaba polo amplo xardín da Abadía. Ten coidado coas sombras dos alciprestes, advertinlle. Horas máis tarde avisáronme: unha das sombras partira o seu corazón de home xeneroso.

De el xa só queda a lembranza, esa pálida imaxe, destino de todos os ausentes. Mais, como non me fío da memoria, decidín buscar outras posibilidades, e nelas, a permanencia dun amigo. Rexeitei a elexía, o seu exercicio olla máis a quen a escribe que a quen se lle ofrece; e ao final, non sen algunha dúbida, optei polo rancor e o odio, e arrasei a Abadía e incendiei os alciprestes.

Os xestos imperiais conveñen ao esquecemento.


EN EL JARDÍN DE LA ABADÍA

Tenía sueños de espadas y cipreses. Caminaba por el amplio jardín de la Abadía. Ten cuidado con las sombras de los cipreses, le advertí. Horas más tarde me avisaron: una de las sombras le había partido su corazón de hombre generoso.

De él ya sólo me queda el recuerdo, esa pálida imagen, destino de todos los ausentes. Mas, como no me fío de la memoria, decidí buscar otras posibilidades, y en ellas, la permanencia de un amigo. Rechacé la elegía, su ejercicio mira más a quien la escribe que a quien se le ofrece; y al final, no sin alguna duda, opté por el rencor y el odio, y arrasé la Abadía e incendié los cipreses.

Los gestos imperiales convienen al olvido.