Imagem: Zorn’s Lemma: Hollis Frampton
Sergio Espinosa. Hacia la mudez. Kriller71, 2017.
con el hueso su mano con su tacto así sus ojos y su vista así alcanzar la mayor autosimilitud posible aún callabas construí tu boca pero no tu palabra te izaste como una brisa marina abriste mi boca y al hablar tan solo surgió niebla y amé amé yo amé en un lugar donde no crecía el viento y aprendí a invocar viendo a los otros si volar esta forma de rozar la tierra en las noches ajenas o abyectamente tuyas supusiera la salvación que mi mente busca entre el hambre y el sonambulismo
com o osso a sua mão com o seu tato assim os seus olhos e a sua vista assim alcançar a maior autossimilitude possível ainda calavas construí a tua boca mas não a tua palavra te içaste como uma brisa marinha abriste a minha boca e ao falar tão só surgiu névoa e amei amei eu amei em um lugar onde não crescia o vento e aprendi a invocar vendo aos outros sim voar esta forma de roçar a terra nas noites alheias ou abjetamente tuas supusesse a salvação que a minha mente procura entre a fome e o sonambulismo
co óso a súa man co seu tacto así os seus ollos e a súa vista así acadar a maior autosemellanza posíbel aínda calabas construín a túa boca pero non a túa palabra izaches coma unha brisa mariña abriches a miña boca e ao falar tan só xurdiu néboa e amei amei eu amei nun lugar onde non medraba o vento e aprendín invocar vendo aos outros se voar esta forma de rozar a terra nas noites alleas ou abxectamente túas supuxese a salvación que a miña mente procura entre a fame e o somnambulismo
tr3sreinos 