Home

 

Xaime Martínez. Cuerpos perdidos en las morgues. (Ultramarinos, 2018)


EL CUERPO COMO GUÍA DE LECTURA

Cuando follaban, él sólo podía

pensar en una lenta Virgen del Románico.

¿Qué nos ha hecho

la Posmodernidad?

¿Te miró con lujuria van der Weyden?

Un campesino salta sobre la subvencionada

barriga de su hija mientras alguien

recita los primeros versos del soneto XVIII

de Shakespeare.

¿Es una voz en off

o está La Fuerza aguardando entre las ruinas?

 

Lo real ya no es ni la mitad de lo que era,

de acuerdo con algún filósofo francés.

¿Cómo leer ahora Marianela?

¿Cómo leer ahora Rojo y negro?

Un negro pasa con un pan al hombro

y todo el mundo piensa que es un rifle

y es bastante probable que lo sea.

¿Se puede mencionar la epistemología

sin que un pájaro caiga en el cemento?

 

Algunas soluciones:

 

Esa verdad de puños y de balas que cantaban los fascistas.

Comprar por internet una estupenda cuerda de escalada

y deslizarnos a un suicidio metafísico

Foster Wallace’s style.

Asentar los principios de la orden religiosa

sobre la desaparición virtual de Dios.

Investigar una gramática del crimen.

Invertir fuertemente en lo vulgar.

Incomodar al público.

Hacer nuestra revolución de una maldita vez

y corrompernos.

(Esto no es un poema sino un refresco light

de naranja semiótica.

Rellénalo las veces que te dé la gana:

es gratis.)


O CORPO COMO GUIA DE LEITURA

Quando fodiam, ele só podia

pensar numa lenta Virgem do Românico.

Que nos fez

a Pós-modernidade?

Olho-te com luxúria van der Weyden?

Um camponês salta sobre a subsidiada

barriga da sua filha enquanto alguém

recita os primeiros versos do soneto XVIII

de Shakespeare.

É uma voz-off

ou está A Força à espera entre as ruinas?

O real já não é nem a metade do que era,

segundo algum filósofo francês.

Como ler agora Marianela?

Como ler agora O vermelho e o Negro?

Um negro passa com um pão ao ombro

e o mundo inteiro pensa que é uma espingarda

e é bastante provável que o seja.

Pode-se mencionar a epistemologia

sem que um pássaro caia no cimento?

Algumas soluções:

Essa verdade de punhos e de balas que cantavam os fascistas.

Comprar por internet uma espantosa corda de escalada

e deslizarmo-nos para um suicídio metafísico

Foster Wallace’s style.

Assentar os princípios da ordem religiosa

sobre o desaparecimento virtual de Deus.

Investigar uma gramática do crime.

Investir fortemente no vulgar.

Incomodar o público.

Fazer a nossa revolução de uma maldita vez

e corrompermo-nos.

 

(Isto não é um poema, mas um refrigerante light

de laranja semiótica.

 

Preenche-o as vezes que te apeteça:

é grátis.)


O CORPO COMO GUÍA DE LECTURA

Cando fodían, el so podía

pensar nunha lenta Virxe do Románico.

Que nos fixo

a Posmodernidade?

Mírote con luxuria van der Weyden?

Un labrego salta sobre a subvencionada

barriga da súa filla mentres alguén

recita os primeiros versos do soneto XVIII

de Shakespeare.

É unha voz en off

ou está A Forza agardando entre as ruínas?

 

O real xa non é nin a metade do que era,

como di algún filósofo francés.

Como ler agora Marianela?

Como ler agora O vermello e o negro?

Un negro pasa cun pan encol do ombreiro

e todo o mundo pensa que é un rifle

e é bastante probábel que o sexa.

Pódese mencionar a epistemoloxía

sen que un paxaro caia no cemento?

Algunhas solucións:

Esa verdade de puños e de balas que cantaban os fascistas.

Mercar por internet unha estupenda corda de escalada

e deslizármonos cara un suicidio metafísico
Foster Wallace’s style.
Asentar os principios da orde relixiosa

sobre a desaparición virtual de Deus.

Investigar unha gramática do crime.

Investir fortemente no vulgar.

Incomodar o público.

Facer a nosa revolución dunha maldita vez

e corrompernos.

(Isto non é un poema senón un refresco light

de laranxa semiótica.

Éncheo as veces que che pete:

é gratis.)