Home
Imaxe: Andrés Serrano

 

.

Antón Blanco Casás. Tres estudos para un poema da cidade. Galaxia, 2018.


En lugar de medir a distancia entre os acontecementos, escorregan as accións punibles do corpo ao dispositivo

Ás portas da cidade un reo levanta

a cabeza e pode ver o seu corpo en proceso de desmembrarse.

.

As ferramentas que se empregan con rutina

son: armas de aire comprimido,

gas vaporoso,

fíos.

.

En canto aos pavillóns, acollíanse presos.

.

Os reos levantaban a cabeza

e mesmo podían ver o seu corpo desmembrado.

.

Nos outros pavillóns converten cabalos, ovellas en alimento.

.

Un recolector esfolaba un cabalo e

antes deixárao no chan

valéndose dunha arma de aire comprimido.

Paraba e descansaba e instalábase na intelixencia de

aparatos para mellorar a acción.

Camiñaba entre restos de cabalos cunha perna de madeira.

Instalábase na intelixencia dunha perna

de madeira para poder camiñar e salvar a cabeza

ou as entrañas dalgún animal.

.

Outorgóuselles nalgún punto

dispositivos aos habitantes,

ou, en verdade,

foron estes os continxentes que se dotaron da estrutura

e ela ocupoulle os corpos.

.

Xa podían habitala e expulsar os reos

cara a fóra das portas, incluso

deixalos sen membros, darlles-o-suplicio.

.

Cantaban a maioría:

«A nosa pel volveuse fina e por partes tecéronnola.

Os nosos ósos, expostos.

A vida reduciuse a intres.

Desde os arrabaldes da cidade

colidimos contra esta terra.

Os anos.

Os anos pasaron e entón nós

pasamos tamén e…».

.

Volvían e poñíanse como animais para

durmir nos edificios preto das portas

da cidade,

dentro da cidade.

Durmían nos edificios, dentro de si.

.

Pódense ver nos edificios,

están aí,

estanse vendo.

.

Os recolectores vólvense o edificio.

Penétrano e ocultan as mans e as pernas.

Repetidamente abren reses en canal así como

buscaron algúns acubillo entre esas costelas

moito despois.

.

Cando o fixeron esvaecéronse

baixo unha tribulación

de luz.

.

Cantouse:

.

«Sobre os reos e o corpo desmembrado dos reos

a luz nunca cesa

Perdidos de si mesmos

a luz nunca cesa

Todos estes ollos, e este miradoiro filtrándose sobre nós porque

a mirada nunca cesa.

A luz está sobre nós ata que si que

a nosa vida cesa.»

.

Pechábanse as portas da cidade cando noite

e os edificios penetraban nas costelas.


em vez de medir a distância entre os acontecimentos, escorregam as ações puníveis do corpo para o dispositivo

Às portas da cidade um réu levanta

a cabeça e pode ver o seu corpo no processo de se desmembrar.

.

As ferramentas que se utilizam com rotina

são: armas de ar comprimido,

gás vaporoso,

fios.

.

Quanto aos pavilhões, acolhiam-se presos.

.

Os réus levantavam a cabeça

e conseguiam mesmo ver o seu corpo desmembrado.

.

Nos outros pavilhões convertem cavalos, ovelhas em alimento.

.

Um recoletor esfolava um cavalo e

antes deixara-o no chão

valendo-se duma arma de ar comprimido.

Parava e descansava e instalava-se na inteligência de

aparelhos para melhorar a ação.

Caminhava entre restos de cavalos com uma perna de madeira.

Instalava-se na inteligência de uma perna

de madeira para poder caminhar e salvar a cabeça

ou as entranhas de algum animal.

.

Outorgou-se-lhes em algum ponto

dispositivos aos habitantes,

ou, na verdade,

foram estes os contingentes que se dotaram da estrutura

e ela ocupou-lhe os corpos.

.

Já podiam habitá-la e expulsar os réus

para fora das portas, até mesmo

deixá-los sem membros, dar-lhes-o-suplício.

.

Cantavam a maioria:

«A nossa pele tornou-se fina e teceram-no-la por partes.

Os nossos ossos, expostos.

A vida reduziu-se a instantes.

Desde os arrabaldes da cidade

colidimos com esta terra.

Os anos.

Os anos passaram e então nós

passámos também e…».

.

Regressavam e punham-se como animais para

dormir nos prédios perto das portas

da cidade,

dentro da cidade.

Dormiam nos prédios, dentro de si.

.

Podem ver-se nos prédios,

estão aí,

estão a ver-se.

.

Os recoletores regressam ao prédio.

Penetram nele e ocultam as mãos e as pernas.

Repetidamente abrem reses de cima a baixo assim como

procuraram alguns amparo entre essas costelas

muito depois.

.

Quando o fizeram esvaeceram-se

debaixo duma tribulação

de luz.

.

Cantou-se:

.

«Sobre os réus e o corpo desmembrado dos réus

a luz nunca cessa.

Perdidos de si mesmos

a luz nunca cessa.

Todos estes olhos, e este miradouro filtrando-se sobre nós porque

o olhar nunca cessa.

A luz está sobre nós até que sim

a nossa vida cessa.»

.

Fechavam-se as portas da cidade quando noite

e os prédios penetravam nas costelas.


En lugar de medir la distancia entre los acontecimientos, resbalan las acciones punibles del cuerpo al dispositivo

A las puertas de la ciudad un reo levanta

la cabeza y puede ver su cuerpo en proceso de desmembrarse.

.

Las herramientas que se emplean con rutina

son: armas de aire comprimido,

gas vaporoso,

hilos.

.

En cuanto a los pabellones, se acogían presos.

.

Los reos levantaban la cabeza

e incluso podían ver su cuerpo desmembrado.

.

En los otros pabellones convierten caballos, ovejas en alimento.

.

Un recolector desollaba un caballo

que antes había dejado en el suelo

valiéndose de un arma de aire comprimido.

Paraba y descansaba y se instalaba en la inteligencia de

aparatos para mejorar la acción.

Caminaba entre restos de caballos con una pierna de madera.

Se instalaba en la inteligencia de una pierna

de madera para poder caminar y salvar la cabeza

o las entrañas de algún animal.

.

Se les otorgó en algún punto

dispositivos a los habitantes,

o, en verdad,

fueron estos los contingentes que se dotaron de la estructura

y ella ocupó los cuerpos.

.

Ya podían habitarla y expulsar a los reos

hacia fuera de las puertas, incluso

dejarlos sin miembros, darles-el-suplicio.

.

Cantaban la mayoría:

«Nuestra piel se ha vuelto fina y por partes nos la han cosido.

Nuestros huesos, expuestos.

La vida se redujo a instantes.

Desde los arrabales de la ciudad

impactamos contra esta tierra.

Los años.

Los anos pasaron y nosotros

entonces pasamos también y…».

.

Volvían y se ponían como animales para

dormir en los edificios cerca de las puertas

de la ciudad,

dentro de la ciudad.

Dormían en los edificios, dentro de sí.

.

Se pueden ver en los edificios,

están ahí,

se están viendo.

.

Los recolectores se vuelven el edificio.

Lo penetran y ocultan las manos y las piernas.

Repetidamente abren reses en canal así como

buscaron algunos amparo entre esas costillas

mucho después.

.

Cuando lo hicieron se desvanecieron

bajo una tribulación

de luz

.

Se cantó:

.

«Sobre los reos y el cuerpo desmembrado de los reos

la luz nunca cesa.

Perdidos de sí mismos

la luz nunca cesa.

Todos estos ojos, y este mirador filtrándose sobre nosotros porque

la mirada nunca cesa.

La luz está sobre nosotros hasta que sí que

nuestra vida cesa.»

.

Se cerraban las puertas de la ciudad cuando noche

y los edificios penetraban en las costillas.


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga