Imaxe: Andrés Serrano
.
Antón Blanco Casás. Tres estudos para un poema da cidade. Galaxia, 2018.
En lugar de medir a distancia entre os acontecementos, escorregan as accións punibles do corpo ao dispositivo
Ás portas da cidade un reo levanta
a cabeza e pode ver o seu corpo en proceso de desmembrarse.
.
As ferramentas que se empregan con rutina
son: armas de aire comprimido,
gas vaporoso,
fíos.
.
En canto aos pavillóns, acollíanse presos.
.
Os reos levantaban a cabeza
e mesmo podían ver o seu corpo desmembrado.
.
Nos outros pavillóns converten cabalos, ovellas en alimento.
.
Un recolector esfolaba un cabalo e
antes deixárao no chan
valéndose dunha arma de aire comprimido.
Paraba e descansaba e instalábase na intelixencia de
aparatos para mellorar a acción.
Camiñaba entre restos de cabalos cunha perna de madeira.
Instalábase na intelixencia dunha perna
de madeira para poder camiñar e salvar a cabeza
ou as entrañas dalgún animal.
.
Outorgóuselles nalgún punto
dispositivos aos habitantes,
ou, en verdade,
foron estes os continxentes que se dotaron da estrutura
e ela ocupoulle os corpos.
.
Xa podían habitala e expulsar os reos
cara a fóra das portas, incluso
deixalos sen membros, darlles-o-suplicio.
.
Cantaban a maioría:
«A nosa pel volveuse fina e por partes tecéronnola.
Os nosos ósos, expostos.
A vida reduciuse a intres.
Desde os arrabaldes da cidade
colidimos contra esta terra.
Os anos.
Os anos pasaron e entón nós
pasamos tamén e…».
.
Volvían e poñíanse como animais para
durmir nos edificios preto das portas
da cidade,
dentro da cidade.
Durmían nos edificios, dentro de si.
.
Pódense ver nos edificios,
están aí,
estanse vendo.
.
Os recolectores vólvense o edificio.
Penétrano e ocultan as mans e as pernas.
Repetidamente abren reses en canal así como
buscaron algúns acubillo entre esas costelas
moito despois.
.
Cando o fixeron esvaecéronse
baixo unha tribulación
de luz.
.
Cantouse:
.
«Sobre os reos e o corpo desmembrado dos reos
a luz nunca cesa
Perdidos de si mesmos
a luz nunca cesa
Todos estes ollos, e este miradoiro filtrándose sobre nós porque
a mirada nunca cesa.
A luz está sobre nós ata que si que
a nosa vida cesa.»
.
Pechábanse as portas da cidade cando noite
e os edificios penetraban nas costelas.
em vez de medir a distância entre os acontecimentos, escorregam as ações puníveis do corpo para o dispositivo
Às portas da cidade um réu levanta
a cabeça e pode ver o seu corpo no processo de se desmembrar.
.
As ferramentas que se utilizam com rotina
são: armas de ar comprimido,
gás vaporoso,
fios.
.
Quanto aos pavilhões, acolhiam-se presos.
.
Os réus levantavam a cabeça
e conseguiam mesmo ver o seu corpo desmembrado.
.
Nos outros pavilhões convertem cavalos, ovelhas em alimento.
.
Um recoletor esfolava um cavalo e
antes deixara-o no chão
valendo-se duma arma de ar comprimido.
Parava e descansava e instalava-se na inteligência de
aparelhos para melhorar a ação.
Caminhava entre restos de cavalos com uma perna de madeira.
Instalava-se na inteligência de uma perna
de madeira para poder caminhar e salvar a cabeça
ou as entranhas de algum animal.
.
Outorgou-se-lhes em algum ponto
dispositivos aos habitantes,
ou, na verdade,
foram estes os contingentes que se dotaram da estrutura
e ela ocupou-lhe os corpos.
.
Já podiam habitá-la e expulsar os réus
para fora das portas, até mesmo
deixá-los sem membros, dar-lhes-o-suplício.
.
Cantavam a maioria:
«A nossa pele tornou-se fina e teceram-no-la por partes.
Os nossos ossos, expostos.
A vida reduziu-se a instantes.
Desde os arrabaldes da cidade
colidimos com esta terra.
Os anos.
Os anos passaram e então nós
passámos também e…».
.
Regressavam e punham-se como animais para
dormir nos prédios perto das portas
da cidade,
dentro da cidade.
Dormiam nos prédios, dentro de si.
.
Podem ver-se nos prédios,
estão aí,
estão a ver-se.
.
Os recoletores regressam ao prédio.
Penetram nele e ocultam as mãos e as pernas.
Repetidamente abrem reses de cima a baixo assim como
procuraram alguns amparo entre essas costelas
muito depois.
.
Quando o fizeram esvaeceram-se
debaixo duma tribulação
de luz.
.
Cantou-se:
.
«Sobre os réus e o corpo desmembrado dos réus
a luz nunca cessa.
Perdidos de si mesmos
a luz nunca cessa.
Todos estes olhos, e este miradouro filtrando-se sobre nós porque
o olhar nunca cessa.
A luz está sobre nós até que sim
a nossa vida cessa.»
.
Fechavam-se as portas da cidade quando noite
e os prédios penetravam nas costelas.
En lugar de medir la distancia entre los acontecimientos, resbalan las acciones punibles del cuerpo al dispositivo
A las puertas de la ciudad un reo levanta
la cabeza y puede ver su cuerpo en proceso de desmembrarse.
.
Las herramientas que se emplean con rutina
son: armas de aire comprimido,
gas vaporoso,
hilos.
.
En cuanto a los pabellones, se acogían presos.
.
Los reos levantaban la cabeza
e incluso podían ver su cuerpo desmembrado.
.
En los otros pabellones convierten caballos, ovejas en alimento.
.
Un recolector desollaba un caballo
que antes había dejado en el suelo
valiéndose de un arma de aire comprimido.
Paraba y descansaba y se instalaba en la inteligencia de
aparatos para mejorar la acción.
Caminaba entre restos de caballos con una pierna de madera.
Se instalaba en la inteligencia de una pierna
de madera para poder caminar y salvar la cabeza
o las entrañas de algún animal.
.
Se les otorgó en algún punto
dispositivos a los habitantes,
o, en verdad,
fueron estos los contingentes que se dotaron de la estructura
y ella ocupó los cuerpos.
.
Ya podían habitarla y expulsar a los reos
hacia fuera de las puertas, incluso
dejarlos sin miembros, darles-el-suplicio.
.
Cantaban la mayoría:
«Nuestra piel se ha vuelto fina y por partes nos la han cosido.
Nuestros huesos, expuestos.
La vida se redujo a instantes.
Desde los arrabales de la ciudad
impactamos contra esta tierra.
Los años.
Los anos pasaron y nosotros
entonces pasamos también y…».
.
Volvían y se ponían como animales para
dormir en los edificios cerca de las puertas
de la ciudad,
dentro de la ciudad.
Dormían en los edificios, dentro de sí.
.
Se pueden ver en los edificios,
están ahí,
se están viendo.
.
Los recolectores se vuelven el edificio.
Lo penetran y ocultan las manos y las piernas.
Repetidamente abren reses en canal así como
buscaron algunos amparo entre esas costillas
mucho después.
.
Cuando lo hicieron se desvanecieron
bajo una tribulación
de luz
.
Se cantó:
.
«Sobre los reos y el cuerpo desmembrado de los reos
la luz nunca cesa.
Perdidos de sí mismos
la luz nunca cesa.
Todos estos ojos, y este mirador filtrándose sobre nosotros porque
la mirada nunca cesa.
La luz está sobre nosotros hasta que sí que
nuestra vida cesa.»
.
Se cerraban las puertas de la ciudad cuando noche
y los edificios penetraban en las costillas.
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga