Home
Imaxe: Ne Changue rien. Pedro Costa

Ismael Ramos

Poema publicado na antoloxía No seu despregar. Apiario, 2016


AQUELA

Quizais cando mo contaches nunca imaxinaches que eu chegaría a escribir sobre a muller triste que fita o hórreo pola mañá. Pero tranquilo, este non será un poema sobre a perda dos reinos ou a súa existencia. Só ela alí, de pé, envolvida nunha manta finísima e os ollos cargados de sono. O cheiro a tabaco acumulado sobre a súa pel dese xeito no que se enchoupan as habitacións e os corpos pola noite. Ela miúda e o frío a uns cantos metros da casa, mirando o hórreo, calculando o incalculable.

Será a miña imaxinación a que erga os campos e manteña durmidos aos demais habitantes da casa. Prometo que non haberá historia.

*

Ela mirando o hórreo coma os homes que miran flores ou ruínas. O mesmo sentimento de medra. Agarra forte a manta e o ceo ten as cores feridas da colleita.

Entón chegas ti por detrás, algo borracho. Vai frío e o corpo non atopa  o seu lugar na paisaxe. Dentro, as botellas abertas e o sofá no que quedaches durmido. As luces aínda acesas.

Ela é de súpeto aquela, non esta. Co pelo curto, agarrando a manta sen moverse.

E non sucede nada. Só a perda. O lugar.

*

Porén, a ti resúltache divertido. Ela alí, soa, pola mañá, sen durmir.

O mesmo día que me contaches isto, falabamos das parellas novas e de se remataría escribindo este libro ao bordo do lago Castiñeiras.

A miúdo rimos para defendernos.

Non lembro se ela fumaba ou non. Eu fumaría.

Se escribo hai máis xente, decátaste agora? É un acto semellante a mirar. Na casa hai máis xente pero dormen.

*

A paisaxe. Poida que ela sexa parte da paisaxe. E entón os nenos xogarían ao seu redor e a ninguén lle parecería cruel, porque nin ela nin o hórreo simbolizan en si mesmos a perda. A perda é parte da historia.

Ti chegas, falas con ela e devólvela dentro sen que nada cambie.

Ela agarra forte a manta, aparta a mirada, non regresa.


AQUELA

 

Quiçá quando mo contaste nunca imaginaste que eu chegaria a escrever sobre a mulher triste que fita o espigueiro de manhã. Mas tranquilo, este não será um poema sobre a perda dos reinos ou a sua existência. Só ela ali, em pé, envolvida numa manta finíssima e os olhos carregados de sono. O cheiro a tabaco acumulado sobre a sua pele da mesma forma em que se ensopam os quartos e os corpos pela noite. Ela pequena e o frio a uns quantos metros da casa, a olhar o espigueiro, calculando o incalculável.

Será a minha imaginação a que erga os campos e mantenha adormecidos os demais habitantes da casa. Prometo que não haverá história.

 

*

 

Ela a olhar o espigueiro como os homens que contemplam flores ou ruínas. O mesmo sentimento de medra. Agarra firmemente a manta e o céu tem as cores feridas da colheita.

Então apareces tu por trás, algo bêbado. Está frio e o corpo não encontra o seu lugar na paisagem. Dentro, as garrafas abertas e o sofá em que ficaste adormecido. As luzes ainda acesas.

Ela é de repente aquela, não esta. Com o cabelo curto, segurando a manta sem se mexer.

E nada acontece. Só a perda. O lugar.

 

*

 

No entanto, a ti parece-te divertido. Ela ali, sozinha, de manhã, sem dormir.

No mesmo dia em que me contaste isto, falávamos dos casais novos e sobre se acabaria por escrever este livro à beira do lago Castiñeiras.

Amiúde rimos para nos defendermos.

Não me lembro se ela fumava ou não. Eu fumaria.

Se escrevo há mais gente, apercebes-te agora? É um ato semelhante a olhar. Na casa há mais gente mas dormem.

 

*

 

A paisagem. Poderia ser que ela fosse parte da paisagem. E então os miúdos brincariam à sua volta e ninguém acharia cruel, porque nem ela nem o espigueiro simbolizam em si mesmos a perda. A perda é parte da história.

Tu chegas, falas com ela e a levas para dentro sem que nada mude.

Ela agarra firmemente a manta, desvia o olhar, não regressa.


AQUELLA

 

Quizás cuando me lo contaste nunca imaginaste que yo llegaría a escribir sobre la mujer triste que observa el hórreo por la mañana. Pero tranquilo, este no será un poema sobre la pérdida de los reinos o su existencia. Solo ella allí, de pie, envuelta en una manta finísima y los ojos cargados de sueño. El olor a tabaco acumulado sobre su piel de ese modo en que se empapan las habitaciones y los cuerpos por la noche. Ella pequeña y el frío a unos cuantos metros de la casa, mirando el hórreo, calculando lo incalculable.

Será mi imaginación la que levante los campos y mantenga dormidos a los demás habitantes de la casa. Prometo que no habrá historia.

 

*

 

Ella mirando el hórreo como los hombres que miran flores o ruinas. La misma sensación de expansión. Agarra fuerte la manta y el cielo tiene los colores heridos de la cosecha.

Entonces llegas tú por detrás, algo borracho. Hace frío y el cuerpo no encuentra su lugar en el paisaje. Dentro, las botellas abiertas y el sofá en el que te quedaste dormido. Las luces aún encendidas.

Ella es de repente aquélla, no ésta. Con el pelo corto, agarrando la manta sin moverse.

Y no sucede nada. Sólo la pérdida. El lugar.

 

*

 

Sin embargo, a ti te resulta divertido. Ella allí, sola, por la mañana, sin dormir.

El mismo día que me contaste esto, hablábamos de las parejas jóvenes y de si acabaría escribiendo este libro a orillas del lago de Castiñeiras.

A menudo reímos para defendernos.

No recuerdo si ella fumaba o no. Yo fumaría.

Si escribo hay más gente, ¿te das cuenta ahora? Es un acto semejante a mirar. En la casa hay más gente pero duermen.

 

*

 

El paisaje. Puede que ella sea parte del paisaje. Y entonces los niños jugarían a su alrededor y a nadie le parecería cruel, porque ni ella ni el hórreo simbolizan en sí mismos la pérdida. La pérdida es parte de la historia.

Tú llegas, hablas con ella y la devuelves adentro sin que nada cambie.

Ella agarra la manta con fuerza, aparta la mirada, no regresa.


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga