Home
Foto: Jesús Madriñán

Ismael Ramos.

(Poema inédito)

Mozo sentado

A figura do mercador aparece sobre un fondo negro. O seu fillo medrou sobre un fondo negro. A sombra no perfil esquerdo. É unha escuridade que semella específica aínda que non teña nada de especial. Terra húmida que pisamos sen afundirnos.

Mirar á fronte. A posición dos dedos entre as pernas. O pai coida ata ese detalle. Exercicios de piano. Un corpo perfecto.

Non hai xoias, senón engurras na roupa. Un reloxo calquera.

Grazas á chegada da austeridade, apareceu o retrato, inventouse a infancia, medraron máis altos os repolos.

No centro, unha noz que non romperá nunca. O pescozo estirado. O corpo recto e sen sorrir.

O que quero dicir, é que a figura do mercador, ou a do seu fillo, nunca pensaron aparecer neste poema, sobre un fondo negro. Pero tampouco eu estiven nunca tan preto desa boca.

.
.

.

sobre unha fotografía de Jesús Madriñán


Joven sentado

La figura del mercader aparece sobre un fondo negro. Su hijo creció sobre un fondo negro. La sombra en el perfil izquierdo. Es una oscuridad que parece específica aunque no tenga nada de especial. Tierra húmeda que pisamos sin hundirnos.

Mirar al frente. La posición de los dedos entre las piernas. El padre cuida hasta ese detalle. Ejercicios de piano. Un cuerpo perfecto.

No hay joyas, sino arrugas en la ropa. Un reloj cualquiera.

Gracias a la llegada de la austeridad, apareció el retrato, se inventó la infancia, crecieron más altos los repollos.

En el centro, una nuez que no se romperá nunca. El cuello estirado. El cuerpo recto y sin sonreír.

Lo que quiero decir, es que la figura del mercader, o la de su hijo, nunca pensaron aparecer en este poema, sobre un fondo negro. Pero tampoco yo estuve nunca tan cerca de esa boca.

.
.

.

sobre una fotografía de Jesús Madriñán


Jovem sentado

 

A figura do mercador aparece sobre um fundo preto. O seu filho cresceu sobre um fundo preto. A sombra no perfil esquerdo. É uma escuridão que parece específica ainda que não tenha nada de especial. Terra húmida que pisamos sem nos afundarmos.

Mirar à frente. A posição dos dedos entre as pernas. O pai cuida até esse detalhe. Exercícios de piano. Um corpo perfeito.

Não há joias, mas rugas na roupa. Um relógio qualquer.

Graças à chegada da austeridade, apareceu o retrato, inventou-se a infância, medraram mais altos os repolhos.

No centro, uma noz que não romperá nunca. O pescoço esticado. O corpo reto e sem sorrir.

O que quero dizer é que a figura do mercador, ou a do seu filho, nunca pensaram aparecer neste poema, sobre um fundo preto. Mas também eu não estive nunca tão perto dessa boca.

 .

.

.

sobre uma fotografia de Jesús Madriñán


Corretora da tradução ao português: Sara I. Veiga
Traducción al castellano del propio autor