Home

poema VI, Franceska Hak

Imaxe: Franceska Zak

Jesús Castro Yáñez. Ultramarino. Chan da Pólvora, 2017.

 

VI

É noite e deitámonos na rúa.
Só durará un intre esta casa.

Erguémola cun eco de satélites,
cunha alegría de órbitas
que gloriosamente encollen
e útiles
acompañan.
Non durará a noite. Virá
o día pousarse
animal orgulloso e extasiado,
vaca con candís nos cornos,
e os nosos corpos descansarán
coma feridas no corpo da luz.
O ceo estará tan claro que saberemos
por un intre
que o mundo quererá renderse.
Teremos conquistado algo
—o son das campás, promesas—.
Na cara o xesto radiante
e indescifrable
de quen mira pola ventá
sen tratar de descubrir
nada.


 VI

É noite e deitamo-nos na rua.
Só durará um instante esta casa.

Erguemo-la com um eco de satélites,
com uma alegria de órbitas
que gloriosamente encolhem
e úteis
acompanham.
Não durará a noite. Virá
o dia pousar
animal orgulhoso e extasiado,
vaca com candeeiros nos cornos,
e os nossos corpos descansarão
como feridas no corpo da luz.
O céu estará tão claro que saberemos
por um instante
que o mundo quererá render-se.
Teremos conquistado algo

— o som dos sinos, promessas —.
Na cara o gesto radiante
e indecifrável
de quem olha pela janela
sem tratar de descobrir
nada.


VI

Es de noche y nos tumbamos en la calle.
Solo durará un momento esta casa.

La levantamos con un eco de satélites,
con una alegría de órbitas
que gloriosamente encogen
y útiles
acompañan.

No durará la noche. Vendrá
el día a posarse
animal orgulloso y extasiado,
vaca con candiles en los cuernos,
y nuestros cuerpos descansarán
como heridas en el cuerpo de la luz.
El cielo estará tan claro que sabremos
por un instante
que el mundo querrá rendirse.
Habremos conquistado algo
—el sonido de las campanas, promesas—.
En la cara el gesto radiante
e indescifrable
de quien mira por la ventana
sin tratar de descubrir
nada.


Traducción al castellano del propio autor.


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga