Imaxe: Alexandre Fernández “Nano”
Quico Valeiras. O tempo da cireixa. Edicións positivas, 2019.
O TEMPO DA CIREIXA
(á miña tía isabel)
Non eran nin a herba nin as maus vellas da costura
as portas abertas de cara ó patio
o cheiro a cireixas
os paxaros que as derraman por entre as polas
o peso que as derrama contra ó chau
o sol polo plástico azul da pequena piscina
que tamén cheira
o inventario dos gozos
a posibilidade de tira-la pedra
Era iso e moito máis Eu só quería que me devorasen
/Avantar
E.U.R.O.P.A.
“perderlle o medo á quentura e
querer as mans coma nunca se fixera antes”
lara dopazo ruibal
espirnos coas unllas
e xogar a un ritual de fósforos
que indique o punto exacto onde querer arder
agora
asentindo a como nas lapas nos recoñecemos
tamén
tan
ben
“só despois me vin”
escribiche en gris coas túas propias cinsas
sobre as baldosas
e logo
botámolo todo ás turbinas
dalgunha maquinaria estraña
que nos resoa dende o ventre
coma un ensaio que non fora o noso
pra sucumbir na sabotaxe
“sómo-las fillas ilustradas
da combustión e do erro”
lla luz
caía polas paredes cando xa non se ouvía nada
pra amar hai que estoupar en mil anacos
e xa está
O TEMPO DA CEREJA
(à minha tia isabel)
Não eram nem a erva nem as mãos velhas da costura
as portas abertas viradas para o pátio
o cheiro a cerejas
os pássaros que as derramam por entre os ramos
o peso que as derrama contra o chão
o sol pelo plástico azul da pequena piscina
que também cheira
o inventário dos gozos
a possibilidade de atirar a pedra
Era isso e muito mais Eu só queria que me devorassem
/Avançar
E.U.R.O.P.A.
“perder o medo à febre e
querer as mãos como nunca se fizera antes”
lara dopazo ruibal
despir-nos com as unhas
e brincar a um ritual de fósforos
que indique o ponto exato onde querer arder
agora
assentindo a como nas chamas nos reconhecemos
também
tão
bem
“só depois me vi”
escreves-te em cinzento com as tuas próprias cinzas
sobre os ladrilhos
e logo
deitamos tudo às turbinas
de alguma maquinaria estranha
que nos ressoa desde o ventre
como um ensaio que não fora o nosso
para sucumbir na sabotagem
“somos as filhas ilustradas
da combustão e do erro”
e a luz
caía pelas paredes quando já não se ouvia nada
para amar há que estourar em mil pedaços
e já está
EL TIEMPO DE LA CEREZA
(a mi tía isabel)
No eran ni la yerba ni las manos viejas de la costura
las puertas abiertas de cara al patio
el olor a cerezas
los pájaros que las esparraman por entre las ramas
el peso que las esparrama contra el suelo
el sol por el plástico azul de la pequeña piscina
que también huele
el inventario de placeres
la posibilidad de tirar la piedra
Era eso y mucho más Yo sólo quería que me devorasen
/Avanzar
E.U.R.O.P.A.
“perder el miedo a la fiebre y
querer las manos como nunca antes se había hecho”
lara dopazo ruibal
desnudarnos con las uñas
y jugar a un ritual de cerillas
que indique el punto exacto donde querer arder
ahora
asintiendo a como en las llamas nos reconocemos
también
tan
bien
“sólo después me vi”
escribiste en gris con tus propias cenizas
sobre las baldosas
antes
de echarlo todo a las turbinas
de alguna maquinaria extraña
que nos resuena en el vientre
como un ensayo que no había sido nuestro
para sucumbir al sabotaje
“somos las hijas ilustradas
De la combustión y del error”
y la luz
caía por las paredes cuando ya no se oía nada
para amar hay que estallar en mil pedazos
y listo
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga