Tamara Andrés. Corpo de Antiochia. Galaxia, 2017
A illa
.
No mar
a calor é constante.
.
Non vai frío
onde as ondas berran
como nos chamamos
—cala a furia
cando aparecen
os suxeitos—.
.
Mais esta auga non.
.
Aquí non hai onda
porque todo é noite;
é todo noite, quietude
e negrura
e a calma estremece
porque é
aquí
onde irrompe sempre
o puñal.
.
Ningún lugar dorme
cando é noite.
.
Ningún lugar dorme
cando é esta noite.
.
O mar engole o meu corpo
unha e outra vez.
.
Illa asolagada
sen identidade
cos ollos cegados
polo líquido…
.
como procurar así
onde se comezou a derramar
o meu nome?
A ilha
.
No mar
o calor é constante.
.
Não faz frio
onde as ondas berram
como nos chamamos
—cala a fúria
quando aparecem
os sujeitos—.
.
Mas esta água não.
.
Aqui não há onda
porque tudo é noite;
é tudo noite, quietude
e negrura
e a calma estremece
porque é
aqui
onde irrompe sempre
o punhal.
.
Nenhum lugar dorme
quando é noite.
.
Nenhum lugar dorme
quando é esta noite.
.
O mar engole o meu corpo
uma e outra vez.
.
Ilha alagada
sem identidade
com os olhos cegos
pelo líquido…
.
como procurar assim
onde se começou a derramar
o meu nome?
La isla
.
En el mar
el calor es constante.
.
No hace frío
donde las olas gritan
como nos llamamos
—calla la furia
cuando aparecen
los sujetos—.
.
Pero esta agua no.
.
Aquí no hay ola
porque todo es noche;
es todo noche, quietud
y negrura
y la calma estremece
porque es
aquí
donde irrumpe siempre
el puñal.
.
Ningún lugar duerme
cando es de noche.
.
Ningún lugar duerme
cando es esta noche.
.
El mar engulle mi cuerpo
una y otra vez.
.
Isla anegada
sin identidad
con los ojos cegados
por el líquido…
.
como buscar así
donde se comenzó a derramar
mi nombre?