Home

Imagem: Martha Rolser

Xabier Xil Xardón. Detéxtonos. Edicións Positivas, 2018

Cita a cegas

Mentres arde o laboratorio

o rato corre na súa roda

declamándolle poesía

ao rato ausente.

Encontro às cegas

Enquanto arde o laboratório

o rato corre na sua roda

declamando poesia

ao rato ausente.

Cita a ciegas

Mientras arde el laboratorio

el ratón corre en su rueda

declamándole poesía

al ratón ausente.


Alguén viu falar un monte?

Se nos pomos ventrílocuos

escarallamos o poema.

Alguém viu falar um monte?

Se nos armarmos em ventríloquos

estragamos o poema.

¿Alguien vio hablar a un monte?

Si nos ponemos ventrílocuos

nos cargamos el poema.


Abririámonos máis, tanto.

Había un furado nos nosos ollos,

un desaugue de resacas e de infancias mal levadas.

Algún día queimariamos algo.

Pegabamos dunha mada de xa foi

con pánico hixiénico a soster verdades.

Algún día morreriamos por algo

como se facía antes.

O sentido común era unha casa inhabitable

con moreas de xente pegada ás fiestras.

Algún día sairemos á rúa

e queimaremos algo

e medrarán carballos na Alameda.

Non somos parvos. Disimula

(…)

Un cobertor estendido no sofá,

algo que enche o pó de aire e

luz atravesando accións de distancia sólida.

O salto do verso en rostros de vapor de ferro: nin

un paso atrás

é na vertical do signo.

Vertixe era un proceso

describíndose a si mesmo.

Nós abriríamos-nos mais, tanto.

Havia um furo nos nossos olhos,

um ralo de ressacas e de infâncias mal passadas.

Algum dia queimaríamos algo.

Pegávamos num punhado de já foi

com pânico higiénico a segurar verdades.

Algum dia morreríamos por algo

como se fazia dantes.

O sentido comum era uma casa inabitável

com montes de gente colada às janelas.

Algum dia sairemos à rua

e queimaremos algo

e medrarão carvalhos na Alameda.

Não somos parvos. Dissimula

(…)

Um cobertor estendido no sofá,

algo que enche o pó de ar e

luz a atravessar ações de distância sólida.

O salto do verso em rostos de vapor de ferro: nem

um passo atrás

é na vertical do signo.

Vertigem era um processo

descrevendo-se a si próprio.

Nos abriríamos más, tanto.

Había un agujero en nuestros ojos,

un desagüe de resacas y de infancias mal llevadas.

Algún día quemaríamos algo.

Agarrábamos un puñado do lo que ya fue

con pánico higiénico sosteniendo verdades.

Algún día moriríamos por algo

como se hacía antes.

El sentido común era una casa inhabitable

con montones de gente pegada a las ventanas.

Algún día saldremos a la calle

y quemaremos algo

y crecerán robles en la Alameda.

No somos tontos. Disimula

(…)

Una sábana extendida en el sofá,

algo que llena el polvo de aire y

luz atravesando acciones de distancia sólida.

El salto del verso en rostros de vapor de hierro: ni

un paso atrás

es en la vertical del signo.

Vértigo era un proceso

describiéndose a sí mismo.


*

-Falta moito pra Europa?

-Cala, neno, e segue nadando.

*

-Falta mucho para Europa?

-Calla, niño, y sigue nadando.

*

-Falta muito para a Europa?

-Cala-te, miúdo, e continua a nadar.



Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga