VIDEOPOEMA DO COLECTIVO FiiNDA
Dirección e montaxe: Miriam Rodriguez
Cámara e fotografía: Pablo Kaufmann
Texto e voz: Xabi X. Xardon
Dormes no lugar da orixe agardando os corpos
onde todo pasa e nada acaba nunca de acabar.
Agárraste a esta pel de voz aniñando en onte.
O aire entre a montaxe incomunica.
As xanelas que vas ver deitan marcas de freada nas estancias en que residen as
extremidades.
Gústame verte así, coma se houbese lugar para nós nalgures, coma se algures fose unha
cidade habitable baixo o sol público do inverno.
O comezo era un recordo e a súa vaguidade
e o seu tempo limiares superpostos á túa boca,
os sinais das marxes sobre a lingua, muros en formol ou
sombra a saltos; ese algo que se move fronte á tiranía do espello.
Alguén pronunciará barricada canto antes
para que o ventilador te escoite arrincando as follas
do almanaque: xaneiro, febreiro, marzo, abril, maio, xuño, xullo outubro
agardas polos rostros na fronteira dos espazos
onde a tarde arde lume baixo
coma estes pasos
coma estes pasos
coma estes pasos
Dormes no lugar da origem aguardando os corpos
onde tudo acontece e nada acaba nunca de acabar.
Agarras-te a esta pele de voz aninhando no ontem.
O ar entre a montagem incomunica.
As janelas que vais ver deitam marcas de travagem nas estâncias em que residem as
extremidades.
Gosto de te ver assim, como se houvesse lugar para nós algures, como se algures fosse uma
cidade habitável sob o sol público do inverno.
O começo era uma recordação e a sua vagueza
e o seu tempo limiares sobrepostos à tua boca,
os sinais das margens sobre a língua, muros em formol ou
sombra aos saltos; esse algo que se move perante a tirania do espelho.
Alguém pronunciará barricada quanto antes
para que o ventilador te escute tirando as folhas
do almanaque: janeiro, fevereiro, março, abril, maio, junho, julho outubro
aguardas pelos rostos na fronteira dos espaços
onde a tarde arde lume brando
como estes passos
como estes passos
como estes passos
Duermes en el lugar del origen esperando los cuerpos
donde todo pasa y nada acaba nunca de acabar.
Te agarras a esta piel de voz anidando en ayer.
El aire entre el montaje incomunica.
Las ventanas que vas a ver dejan marcas de frenada en las estancias en que residen las
extremidades.
Me gusta verte así, como si hubiese lugar para nosotros en algún lugar, como si ese lugar fuese una
ciudad habitable bajo el sol público del inverno.
El comienzo era un recuerdo y su vaguedad
y su tiempo umbrales superpuestos a tu boca,
las señales de los márgenes sobre la lengua, muros en formol o
sombra a saltos; ese algo que se mueve frente a la tiranía del espejo.
Alguien pronunciará barricada cuanto antes
para que el ventilador te escuche arrancando las hojas
del almanaque: enero, febrero, marzo, abril, mayo, junio, julio octubre
esperas por los rostros en la frontera de los espacios
donde la tarde arde fuego lento
como estos pasos
como estos pasos
como estos pasos
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga