Fotografía de Xulio Gil incluída no libro Tigres como cabalos
Xela Arias (1962-2003). Tigres como cabalos. Xerais, 1990. Incluído en Poesía Reunida, (1982-2004). Xerais, 2018.
BORRACHO
Andaba nos bares cerrados pedindo un silencio
e as rúas collían pedazos do seu sangue violado.
Na noite que o círculo estende, viñeches ás veces
perdido de vicios, mazado de imaxes voar nun recanto,
deixar de saber que o tempo non xulga presencias,
que as leis que detestas son medo e martelo.
. Se te vexo quero
que non atragante o noso exilio unha présa calquera.
. ¿Sabes? Recollo ó bolsillo a palabra.
. Sei que nós somos carne de guerra.
. -Que non morreremos nós da espera.
BORRACHO
Andava nos bares fechados a pedir um silêncio
e as ruas tomavam pedaços do seu sangue violado.
Na noite que o círculo estende, vieste às vezes
cagado de vícios, maçado de imagens voar num recanto,
deixar de saber que o tempo não julga presenças,
que as leis que detestas são medo e martelo.
Se te vejo quero
que não engasgue o nosso exílio uma presa qualquer.
Sabes? Recolho no bolso a palavra.
Sei que nós somos carne de guerra.
-Que não morreremos nós da espera.
BORRACHO
Andaba por los bares cerrados pidiendo un silencio
y las calles recogían pedazos de su sangre violada.
En la noche en que el círculo extiende, vinías a veces
perdido de vicios, mazado de imágenes volar en un rincón,
dejar de saber que el tempo no juzga presencias,
que las leyes que detestas son miedo y martillo.
Si te veo quiero
que no atragante nuestro exilio una presa cualquiera.
¿Sabes? Recojo en el bolsillo la palabra.
Sé que nosotros somos carne de guerra.
-Que no moriremos nosotros de la espera.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga