Home

DEBAIXO DA CHUVA NEGRA

(colagem de três poemas de Radiografía del

temblor, Renacimiento, 2007)

(1)

Encontrei a minha assassina à meia-noite.

De pé junto à cama, em contraluz,

os seus olhos sorriam

como gelo no sangue. Eram os seus lábios

um excesso de sombra, apenas entreaberta;

e todas as minhas palavras

não imitam senão o traço das suas coxas

A cidade e a febre deixaram-nos a sós,

debaixo da chuva negra: “Não te assustes.

vim até cá para matar o tempo

e ver-te copular com o seu cadáver”.

(2)

            [ – a carne

azul e negra do impacto,

o líquido de freios

a escorregar nas coxas – ]

(3)

          – o mundo era

acidente, e o desejo

a estranha cicatriz que nos percorre: vertigem

que abraça os nossos corpos ao tacto do abismo.

BAIXO A CHOIVA NEGRA

(collage de tres poemas de Radiografía del

temblor, Renacimiento, 2007)

(1)

Atopei á miña asasina a medianoite.

De pé a carón da cama, a contraluz,

os seus ollos sorrían

como xeo no sangue. Eran os seus beizos

un exceso de sombra, apenas entreaberta;

e todas as miñas palabras

non imitan senón o trazo das súas coxas

A cidade e a febre deixáronnos a soas,

baixo a choiva negra: “Non te asustes.

Vin até aquí para matar o tempo

e verte copular co seu cadáver”.

(2)

             [ – a carne

azul e negra do impacto,

o líquido de freos

esvarando nas coxas – ]

(3)

           – o mundo era

accidente, e o desexo

a estraña cicatriz que nos percorre: vertixe

que abraza os nosos corpos ao tacto do abismo.

BAJO LA LLUVIA NEGRA

(collage de tres poemas de Radiografía del

temblor, Renacimiento, 2007)

(1)

Encontré a mi asesina a medianoche.

De pie junto a la cama, a contraluz,

sus ojos sonreían

como hielo en la sangre. Eran sus labios

un exceso de sombra, apenas entreabierta;

y todas mis palabras

no imitan sino el trazo de sus muslos.

La ciudad y la fiebre nos dejaron a solas,

bajo la lluvia negra: “No te asustes.

He venido hasta aquí para matar el tiempo

y verte copular con su cadáver”.

(2)

                    [ – la carne

azul y negra del impacto,

el líquido de frenos

resbalando en los muslos – ]

(3)

            – el mundo era

accidente, y el deseo

la extraña cicatriz que nos recorre: vértigo

que abraza nuestros cuerpos al tacto del abismo.

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s