Imagem: Peter Tscherkassky, dark room
Andreia C. Faria. Flúor, 2013. Edições Textura.
No regresso, despi-me em frente à minha mãe
A nudez dir-lhe-ia das paisagens,
das fracturas, solitários minerais
que nos ossos se engastam, da viagem
O que ela viu
era pouco mais que o esforço de dunas,
suave e compacto para emergir
do chão, a flora acidental
Pedi-lhe
que me procurasse os flancos,
o ligeiro afundar da anca, ou debaixo
dos braços, o principiar de um vale,
qualquer sobejo de me ter
contornado o mundo, mas também aí
ela sentia a fragrância
impúbere do que já não cresce
Al regresar, me desnudé frente a mi madre
La desnudez le diría de los paisajes,
de las fracturas, solitarios minerales
que en los huesos se engarzan, del viaje
Lo que ella vio
era poco más que el esfuerzo de dunas,
suave y compacto para emerger
del suelo, la flora accidental
Le pedí
que me buscase los flancos,
el ligero hender de la cadera, o debajo
de los brazos, el iniciarse de un valle,
cualquier sobrante de haberme
torneado el mundo, pero también ahí
ella sentía la fragancia
impúber de lo que ya no crece
No regreso, despinme diante da miña nai
A nudez diríalle das paisaxes
das fracturas, solitarios minerais
que nos ósos se engastan, da viaxe
O que ela viu
era pouco máis que o esforzo de dunas,
suave e compacto para emerxer
do chan, a flora accidental
Pedinlle
que me procurase os flancos,
o lixeiro afundir da anca, ou debaixo
dos brazos, o principiar dun val,
calquera sobexo de me ter
contornado o mundo, mais tamén aí
ela sentía a fragrancia
impúbere do que xa non crece