Imagem: Pedro Costa
Lara Dopazo Ruibal. Os lobos na casa de Esaú. (Chan da Pólvora, 2017)
1 Esaú olla calma pró deserto, dá comezo
á caza de Jacob. O vento move o seu pelo
rubio na area.
2 Ninguén recoñece a ferida que a desangra
desde o día que naceu. 3 Porén, Esaú
non ten présa. O tempo esváralle amodo
polas mans cansas de traballar.
4 Mira na súa ferida as feridas de todas
cantas a precederon. 5 Caza no seu
nome pero mata no nome de cantas a
precederon.
6 Esaú, a gran cazadora, a do pelo rubio,
a primoxénita desprezada que sobrevive
no deserto. 7 Demostra que quen sobrevive
no deserto non ten medo á morte.
8 Non ten medo do desprezo. Non ten
medo do repudio da estirpe que a precedeu,
nin dos deuses que protexen esa
estirpe.
9 Esaú sementou a ira e medraron
lobos; os lobos chacais que sobreviven
ao frío da noite e sobreviven á calor que
afoga polo día. l0 Os lobos recoñecen o
medo nos ollos e nas présas o recendo
do sangue.
11Esaú sabe que cando dea con Jacob
limpará co sangue del o seu propio sangue.
12 Cando dea con el durmirá por fin.
Poderá de novo nomearse, existir. 13 E ata
entón, afía o seu coitelo no sono tranquilo
de Jacob
1 Esaú olha calma para o deserto, dá começo
à caça de Jacob. O vento move o seu cabelo
ruivo na areia.
2 Ninguém reconhece a ferida que a dessangra
desde o dia que nasceu. 3 No entanto, Esaú
não tem pressa. o tempo escorrega-lhe lentamente
pelas mãos cansadas de trabalhar.
4 Vê na sua ferida as feridas de todas
quantas a precederam. 5 Caça no seu
nome mas mata no nome de quantas a
precederam.
6 Esaú, a grande caçadora, a do cabelo ruivo,
a primogénita desprezada que sobrevive
no deserto. 7 Demonstra que quem sobrevive
no deserto não tem medo da morte.
8 Não tem medo do desprezo. Não tem
medo do repúdio da estirpe que a precedeu,
nem dos deuses que protegem essa
estirpe.
9 Esaú semeou a ira e medraram
lobos; os lobos chacais que sobrevivem
ao frio da noite e sobrevivem ao calor que
afoga durante o dia. l0 Os lobos reconhecem o
medo nos olhos e nas presas o odor
do sangue.
11Esaú sabe que quando encontrar Jacob
limpará com o sangue dele o seu próprio sangue.
12 Quando o encontrar dormirá por fim.
Poderá de novo nomear-se, existir. 13 E
Até lá, afia a sua faca no sonho tranquilo
de Jacob
1 Esaú mira calma el desierto, da comienzo
a la caza de Jacob. El viento mueve su pelo
rojo en la arena.
2 Nadie reconoce la herida que la desangra
desde el día que nació. 3 Aún así, Esaú
no tiene prisa. El tempo se desliza despacio
por las manos cansadas de trabajar.
4 Ve en su herida las heridas de todas
cuantas la precedieron. 5 Caza en su
nombre pero mata en el nombre de cuantas la
precedieron.
6 Esaú, la gran cazadora, la del pelo rojo,
la primogénita despreciada que sobrevive
en el desierto. 7 Demuestra que quien sobrevive
en el desierto no tiene miedo a la muerte.
8 No tiene miedo del desprecio. No tiene
miedo del repudio de la estirpe que la precedió,
ni de los dioses que protegen esa
estirpe.
9 Esaú sembró la ira y crecieron
lobos; los lobos chacales que sobreviven
al frío de la noche y sobreviven al calor que
ahoga por el día. l0 Los lobos reconocen el
miedo en los ojos y en las presas el aroma
de la sangre.
11Esaú sabe que cuando dé con Jacob
lavará con la sangre de él su propia sangre.
12 Cuando dé con él dormirá por fin.
Podrá de nuevo nombrarse, existir. 13 Y hasta
entonces, afila su cuchillo en el sueño tranquilo
de Jacob
Revisora da tradução para Português: Sara I. Veiga