Home
Imagem: Pedro Costa

 

Lara Dopazo Ruibal. Os lobos na casa de Esaú. (Chan da Pólvora, 2017)


1 Esaú olla calma pró deserto, dá comezo

á caza de Jacob. O vento move o seu pelo

rubio na area.

 

2 Ninguén recoñece a ferida que a desangra

desde o día que naceu. 3 Porén, Esaú

non ten présa. O tempo esváralle amodo

polas mans cansas de traballar.

 

4 Mira na súa ferida as feridas de todas

cantas a precederon. 5 Caza no seu

nome pero mata no nome de cantas a

precederon.

 

6 Esaú, a gran cazadora, a do pelo rubio,

a primoxénita desprezada que sobrevive

no deserto. 7 Demostra que quen sobrevive

no deserto non ten medo á morte.

8 Non ten medo do desprezo. Non ten

medo do repudio da estirpe que a precedeu,

nin dos deuses que protexen esa

estirpe.

 

9 Esaú sementou a ira e medraron

lobos; os lobos chacais que sobreviven

ao frío da noite e sobreviven á calor que

afoga polo día. l0 Os lobos recoñecen o

medo nos ollos e nas présas o recendo

do sangue.

 

11Esaú sabe que cando dea con Jacob

limpará co sangue del o seu propio sangue.

12 Cando dea con el durmirá por fin.

Poderá de novo nomearse, existir. 13 E ata

entón, afía o seu coitelo no sono tranquilo

de Jacob


1 Esaú olha calma para o deserto, dá começo

à caça de Jacob. O vento move o seu cabelo

ruivo na areia.

 

2 Ninguém reconhece a ferida que a dessangra

desde o dia que nasceu. 3 No entanto, Esaú

não tem pressa. o tempo escorrega-lhe lentamente

pelas mãos cansadas de trabalhar.

 

4 Vê na sua ferida as feridas de todas

quantas a precederam. 5 Caça no seu

nome mas mata no nome de quantas a

precederam.

 

6 Esaú, a grande caçadora, a do cabelo ruivo,

a primogénita desprezada que sobrevive

no deserto. 7 Demonstra que quem sobrevive

no deserto não tem medo da morte.

8 Não tem medo do desprezo. Não tem

medo do repúdio da estirpe que a precedeu,

nem dos deuses que protegem essa

estirpe.

 

9 Esaú semeou a ira e medraram

lobos; os lobos chacais que sobrevivem

ao frio da noite e sobrevivem ao calor que

afoga durante o dia. l0 Os lobos reconhecem o

medo nos olhos e nas presas o odor

do sangue.

 

11Esaú sabe que quando encontrar Jacob

limpará com o sangue dele o seu próprio sangue.

12 Quando o encontrar dormirá por fim.

Poderá de novo nomear-se, existir. 13 E

Até lá, afia a sua faca no sonho tranquilo

de Jacob


1 Esaú mira calma el desierto, da comienzo

a la caza de Jacob. El viento mueve su pelo

rojo en la arena.

 

2 Nadie reconoce la herida que la desangra

desde el día que nació. 3 Aún así, Esaú

no tiene prisa. El tempo se desliza despacio

por las manos cansadas de trabajar.

 

4 Ve en su herida las heridas de todas

cuantas la precedieron. 5 Caza en su

nombre pero mata en el nombre de cuantas la

precedieron.

 

6 Esaú, la gran cazadora, la del pelo rojo,

la primogénita despreciada que sobrevive

en el desierto. 7 Demuestra que quien sobrevive

en el desierto no tiene miedo a la muerte.

8 No tiene miedo del desprecio. No tiene

miedo del repudio de la estirpe que la precedió,

ni de los dioses que protegen esa

estirpe.

 

9 Esaú sembró la ira y crecieron

lobos; los lobos chacales que sobreviven

al frío de la noche y sobreviven al calor que

ahoga por el día. l0 Los lobos reconocen el

miedo en los ojos y en las presas el aroma

de la sangre.

 

11Esaú sabe que cuando dé con Jacob

lavará con la sangre de él su propia sangre.

12 Cuando dé con él dormirá por fin.

Podrá de nuevo nombrarse, existir. 13 Y hasta

entonces, afila su cuchillo en el sueño tranquilo

de Jacob


Revisora da tradução para Português: Sara I. Veiga

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s