Home

Ilustracións: Xulia Nieto Pereira

Emma PedreiraAntídotoAlvarellos, 2018.

LISTA DA COMPRA DA VIÚVA

Na lista da compra só hai cousas para min.
Non coitelas, non arrebatadas ameixas
e infusións contra doenzas inventadas.
Non hai pan exótico para queimar nunha tixola mentres ti
e mentres eu,
non hai caprichos para desfacérseche na lingua.
Nin tabaco para o despois.

Na lista da compra só hai aire e sombra,
ítems dos que eu preciso,
e xa non gasto en comer nin en chorar,
xa non tatúo nada na porta da neveira nin escollo
lugares en mapamundis contritos para fixar aquí
fomos/ou non/felices.
Na miña lista da compra volven mesturarse
os meus dez anos cos meus oitenta.
Hai panos do naris e algodóns e doces
polos que doo entre bágoas, entre moas.
Volve haber cousas que fai tempo que non.
Tiritas e suturas,
contencións para o desangrarse.
Fío para o desgarro, xeo para as feridas.
Xa me vou esquecendo de luxar as lúas
das uñas con canela e curry, xa non me sinto
na danza da fritura e da noite e xa non elixo
a froita por como se pareza a súa pel á túa,
afundindo  as miñas xemas dos seus extremos.
Volve haber cigarros, tapóns para os ollos,
pinturas para recalcar os meus poros lacazáns,
e etiquetas nas que marcar cada lugar de min
que non se pode tocar máis.
Volve haber pintalabios que non me arrincarás
a beixos, maquillaxe para este último golpe
(que irá mudando a súa cor como o plátano maduro),
panos de papel para desbordamentos,
masilla para as miñas fendas de ruína.
E compresas.
Porque esta mañá -probablemente- perdemos
a última oportunidade
de ser os terribles pais
dunha indómita nada.


LISTA DE COMPRAS DA VIÚVA

Na lista de compras só há coisas para mim.
Não lâminas, não arrebatadas ameixas
e infusões contra doenças inventadas.
Não há pão exótico para queimar numa frigideira enquanto tu
e enquanto eu,
não há caprichos para desfazer na língua.
Nem tabaco para o depois.

Na lista de compras só há ar e sombra,

itens de que eu preciso,
e já não gasto em comer nem em chorar,
já não tatuo nada na porta do frigorífico nem escolho
 lugares em mapas-múndi contritos para afixar aqui
fomos/ou não/felizes.
Na minha lista de compras voltam a misturar-se
os meus dez anos com os meus oitenta.
Há lenços do nariz e algodões e doces
pelos quais padeço entre lágrimas, entre mós.
Volta a haver coisas que há tempo que não.
Pensos rápidos e suturas,
contenções para o sangrar.
Fio para o desgarro, gelo para as feridas.
Já me vou esquecendo de deslocar as luas
das unhas com canela e caril, já não me sinto
na dança da fritura e da noite e já não escolho
a fruta por como se pareça a sua pele à tua,
afundando as pontas dos meus dedos dos seus extremos.
Volta a haver cigarros, tampões para os olhos,
pinturas para recalcar os meus poros molengões,
e etiquetas onde marcar cada lugar de mim
que não se pode tocar mais.
Volta a haver batom que não me arrancarás
a beijos, maquilhagem para este último golpe
(que irá mudando a sua cor como a banana madura),
lenços de papel para transbordamentos,
betume para as minhas fendas de ruína.
E pensos higiénicos.
Porque hoje de manhã -provavelmente- perdemos
a última oportunidade
de ser os terríveis pais
de uma indómita nada.


LISTA DE LA COMPRA DE LA VIUDA

En la lista de la compra ya sólo hay cosas para mí.
No hay cuchillas, no arrebatadas ciruelas mórbidas,
infusiones contra dolencias inventadas.
No hay pan exótico para quemar en la sartén mientras tú
y mientras yo,
no hay caprichos para deshacer con la lengua.
Ni tabaco para el después.

En la lista de la compra sólo hay aire y sombra,
ítems que yo necesito,
y ya no gasto en comer ni en llorar,
ya no tatúo nada en la puerta de la nevera, ni elijo
lugares en mapamundis contritos para fijar
aquí o ahí fuimos/no fuimos/felices.
En mi lista de la compra vuelven a mezclarse
mis diez años con mis ochenta.
Hay pañuelos y algodones y golosinas
por las que me duelo entre lágrimas, entre muelas.
Vuelve a haber cosas que hace tiempo que no. Tiritas y
suturas,
contenciones del desangrarse.
Hilo para el desgarro, hielo para las heridas. Yo me voy olvidando de mancharme las lunas
de las uñas con canela y curry y ya no me siento
en la danza de la fritura y de la noche y ya no elijo
la fruta por cómo se parezca a tu piel,
hundiendo mis dedos en los extremos.
Vuelve a haber cigarros, tapones para los ojos,
pìnturas para recalcar poros indolentes,
y etiquetas en que marcar cada lugar de mí
que no se puede volver a tocar más.
Vuelve a haber pintalabios que no me arrancarás
a bocados, maquillaje para este último golpe
(que irá cambiando de colores como el plátano maduro),
pañuelitos de papel para desbordamientos,
masillas para mi ruína.
Y compresas.
Porque esta mañana – probablemente- perdimos
la última oportunidad
de ser los terribles padres
de una indómita nada.


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga

Versión en castellano de la propia autora

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s