Imagem: António Gonçalves
Jorge Velhote. Âmago. (Edições sem nome, 2018)
12
É nocturna a paciência
incendiando a noite e frágil.
Nos teus pés crescem ravinas e raízes –
sombras enterram na tua pele
animais indecifráveis.
Rasgas com os dedos o céu
e procuras como nos versos
uma nuvem um pouco de vento
o lugar onde começa o destino
da água.
13
Há uma árvore. Ignoras o seu nome
ou o vento que faísca nos seus ramos
como um braço contra a morte.
Há a água. Subitamente despedindo
contra o vento os caminhos
o canto altíssimo das aves.
E nos teus pulmões germina uma palavra
como um testamento – uma página
cerzindo a fotografia
de uma bala.
14
O peso de uma pedra que não sabes
medir, a quantidade de luz
que compõe o granulado
de uma sombra, a temperatura
do frio que se estende no teu braço –
e tudo isto como se a paz
imensa fosse
o rio inaudível que regressa
quando as luzes se apagam
ou a névoa matinal
em que tropeças os dedos
enchendo a boca
de terra.
12
Es nocturna la paciencia
incendiando la noche y frágil.
En tus pies crecen torrentes y raíces –
sombras entierran en tu piel
animales indescifrables.
Rasgas con los dedos el cielo
y buscas como en los versos
una nube un poco de viento
el lugar donde comienza el destino
del agua.
13
Hay un árbol. Ignoras su nombre
o el viento que chispea en sus ramas
como un brazo contra la muerte.
Está el agua. Súbitamente despidiendo
contra el viento los caminos
un canto altísimo de aves.
Y en tus pulmones germina una palabra
como un testamento – una página
zurciendo la fotografía
de una bala.
14
El peso de una piedra que no sabes
medir, la cantidad de luz
que compone el granulado
de una sombra, la temperatura
del frío que se extiende en tu brazo –
y todo esto como si la paz
inmensa fuese
el río inaudible que regresa
cuando las luces se apagan
o la niebla matinal
que tropieza en los dedos
llenando la boca
de tierra.
12
É nocturna a paciencia
incendiando a noite e fráxil.
Nos teus pés medran regatos e raíces –
sombras enterran na túa pel
animais indescifrábeis.
Esgazas cos dedos o ceo
e procuras coma nos versos
unha nube un pouco de vento
o lugar onde comeza o destino
da auga.
13
Hai unha árbore. Ignoras o seu nome
ou o vento que faísca nas súas ponlas
coma un brazo contra a morte.
Está a auga. Subitamente despedindo
contra o vento os camiños
o canto altísimo das aves.
E nos teus pulmóns xermola unha palabra
coma un testamento – unha páxina
zurcindo a fotografía
dunha bala.
14
O peso dunha pedra que non sabes
medir, a cantidade de luz
que compón o granulado
dunha sombra, a temperatura
do frío que se estende no teu brazo –
e todo isto como se a paz
inmensa fose
o rio inaudíbel que regresa
cando as luces se apagan
ou a névoa matinal
en que tropezas cos dedos
enchendo a boca
de terra.