Imagem: Jennifer Reeves
Dous poemas inéditos de Cristina Fernández
plantamos a figueira no rochedo
énchense as fendas de brasas e arume
na contorsión pétrea decantando
alicerces de ramallos mesturan flores e raizames
un rosario de froito agroma rexo
borbolla nos sucos
manduca saínchos
medra bravo
o figo noso
***
pouco ten que dicir
a aldea
pronúnciase muda
derrubada
dispón sebeiros e pedras
comezando a mergullarse
en vida
na véspera do san xuán
a nai Teresa
acódelle o eido á memoria
buscar as herbas
rosas
sabugueiro
madreselva
clavo
hortelá
facer as augas e disolverse nelas
lavar a cara
camiñar os sucos solleiros
que enxergan
o silencio
plantamos a figueira no rochedo
enchem-se as fendas de brasas e agulhas
na contorção pétrea decantando
alicerces de raminhos misturam flores e raizames
um rosário de fruto abrolha rijo
borbulha nos sucos
manduca catassóis
medra bravo
o figo nosso
***
pouco tem a dizer
a aldeia
pronuncia-se muda
derrubada
dispõe sebes e pedras
começando a mergulhar-se
em vida
na véspera do são joão
a mãe Teresa
acode-lhe o eido à memoria
buscar as ervas
rosas
sabugueiro
madressilva
cravinho
hortelã
fazer as águas e dissolver-se nelas
lavar a cara
caminhar pelos sucos soalheiros
que enxergam
o silêncio
plantamos la higuera en el roquedo
se llenan hendiduras de brasas y acículas
en la contorsión pétrea decantando
fundamentos de ramas mezclan flores y raigambres
un rosario de fruto brota recio
burbujea en los surcos
manduca bledos
crece bravo
el higo nuestro
***
poco tiene que decir
la aldea
se pronuncia muda
derrumbada
dispone cercados y piedras
empezando a sumergirse
en vida
en la víspera do san juan
a la madre Teresa
le sobreviene la almunia a la memoria
buscar las hierbas
rosas
sauco
madreselva
clavo
menta
hacer las aguas y disolverse en ellas
lavar la cara
caminar los surcos solariegos
que otean
el silencio