Ilustración: Mariana, a miserável
2.
Cuando mi tutor del Master
me dijo que juntase a O’Neill y a Adília Lopes
pensé: quién es Adília Lopes.
.
Escribí la tesis
sin entender a Adília Lopes
de la misma manera que los padres tienen hijos
que no conocen.
.
Solo hoy empiezo a amarla, como pariente que estuviese moribundo.
.
Es necesario haber sufrido,
es preciso haber engordado
mucho
para entender a Adília Lopes.
6
Por la tarde, había estado
media hora hablando con un policía.
.
Señor agente,
¿se siente seguro con esa arma?
.
Señora, la gente
se siente
triste.
.
Cuando salí del cajero,
soñé con Pedro vestido de policía.
Me lo llevaba a casa
y le preparaba tostadas con mantequilla.
11
Después fui a leer a Adília Lopes
como si fuese la primera vez.
23
Señora Adília Lopes,
un algo de ceremonia ante el discurso
del sufrimiento
no le quedaba nada mal.
32.
Cuando yo era pequeña
quería ser payaso
Se trataba, naturalmente, de optar
por la tristeza
en la misma medida en que fui a estudiar
la obra del más triste escritor de Portugal
bajo el punto de vista
de lo Cómico.
Jugaba a los payasos cuando mis primas
tenían otras cosas que hacer.
Metía dentro de la maleta
el bombín y la nariz roja
y partía.
Aún hoy me pregunto: para dónde.
38.
Y un día llegó una gripe extraña
que aconsejaba a las personas que no se abrazasen
ni se besasen
ni se diesen las manos.
Estaba realmente todo
en mi contra.
2
Cando o meu titor no Mestrado
me dixo que xuntase a O’Neill e a Adília Lopes
pensei: quen é Adília Lopes.
Escribín a tese
sen entender a Adília Lopes
da mesma maneira que os pais teñen fillos
que non coñecen.
Só hoxe comezo a amala, coma parente que estivese a morrer.
É preciso ter sofrido,
é preciso ter engordado
moito
para entender a Adília Lopes.
6
Durante a tarde, estivera
media hora a falar cun policía.
Señor axente,
séntese seguro con esa arma?
Señora, a xente
séntese
triste.
Cando saín do caixeiro,
soñei con Pedro vestido de policía.
Levábamo para casa
e facíalle torradas con manteiga.
11
Despois fun ler a Adília Lopes
como se fose a primeira vez.
23
Señora Adília Lopes,
un chisco de cerimonia perante o discurso
do sufrimento
non lle ficaba nada mal.
32.
Cando eu era pequena
quería ser pallaso.
Tratábase, naturalmente, de optar
pola tristura
na mesma medida en que vin estudar
a obra do máis triste escritor de Portugal
baixo o punto de vista
do Cómico.
Xogaba aos pallasos cando as miñas primas
tiñan outras cousas que facer.
Puña dentro da maleta
o bombín e o nariz vermello
e partía.
Aínda hoxe me pregunto: para onde.
38.
E un día chegou unha gripe estraña
que aconsellaba ás persoas que non se abrazasen
que non se bicasen
nin desen as mans.
Estaba realmente todo
contra min.
2.
Quando o meu orientador de Mestrado
me disse para juntar ao O’Neill a Adília Lopes
pensei: quem é a Adília Lopes.
.
Escrevi a tese
sem entender a Adília Lopes
da mesma maneira que os pais têm filhos
que não conhecem.
.
Só hoje começo a amá-la, como parente que estivesse a morrer.
.
É preciso ter sofrido,
é preciso ter engordado
muito
para entender a Adília Lopes.
6.
Durante a tarde, tinha estado
meia hora a falar com um polícia.
.
Senhor agente,
sente-se seguro com essa arma?
.
Senhora, a gente
sente-se
triste.
.
Quando saí do Multibanco,
sonhei com o Pedro vestido de polícia.
Levava-o para casa
e fazia-lhe torradas com manteiga.
11.
Depois fui ler à Adília Lopes
como se fosse a primeira vez.
23.
Senhora Adília Lopes,
um bocadinho de cerimónia perante o discurso
do sofrimento
não lhe ficava nada mal.
32.
Quando eu era pequena
queria ser palhaço.
Tratava-se, naturalmente, de uma opção
pela tristeza
na mesma medida em que vim estudar
a obra do mais triste escritor de Portugal
sob o ponto de vista
do Cómico.
Brincava aos palhaços quando as minhas primas
tinham outras coisas para fazer.
Punha dentro da mala
o bombín e o nariz vermelho
e partia.
Ainda hoje me pergunto: para onde.
38.
E um dia chegou uma gripe esquisita
que aconselhava as pessoas não se abraçarem
a não se beijarem
a não darem as mãos.
Estava realmente tudo
contra mim.