Marta Navarro. E se por hipótese esta máquina começasse a funcionar e se desse início ao longo processo tentativa-erro. (A tua mãe*, 2013)
CAFÉ BLAKE
se fosse de manhã agora e eu abrisse os olhos
pensaria com certeza mais um daqueles dias em
que me visto e o corpo escorre por entre as roupas
sem se querer manter de pé
volto a fechar os olhos
fingindo que ninguém os viu a abrirem-se
e parto para o deserto
levo poucos comigo – apenas alguns falhados como
eu que transportam um mundo nos olhos fechados e
não se deixam tocar
contraindo nesse esforço todas as dívidas e doenças
contrariando nesse vício a vontade de todos os sonhos
contrafazendo nessa quietude a narrativa de todas as
viagens
contrabandeando nesse momento a matéria de todas as
mudanças
acendemos uma fogueira no deserto e
mantemo-la a goles de uísque e beatas compridas atiradas
a piparote
queríamo-nos aquecer mas a arte que nos coube é
a que menor chama faz
tudo na nossa sombra é demasiado pequeno
é demasiado grande
então vagueamos
vagueamos pela insensibilidade da tradição e pela
absurdidade de casamentos turcos em bairros europeus
pela irracionalidade das horas de ponta e pela imprecisão
de um Big Ben
pela inevitabilidade do fim dos gregos e pela inacuidade
do pessimismo face à evidência de que estávamos todos
presentes desde o início
a história da humanidade começa com a história da
destruição
vagueamos pela impossibilidade do amor
pela queda de nos avariarmos
e concluímos que vai dar no mesmo
amar e destruir
endividados ao tempo e doentes por todo o corpo
um dia não regressaremos do deserto
faremos no deserto o nosso Café Blake
a velas e paredes escuras já descascadas
e ao fundo da sala mais pequena um quadrado pintado a
azul-da-prússia
e na cave forrada a estantes um longo rectângulo de papel
escrito para o deserto
por onde se verá por último a luz do amanhecer
enquanto a orgia embriagada se começa
devagar e aleatoriamente a aconchegar
procurando algum calor para dormir tranquila
CAFÉ BLAKE
se fose pola mañá agora e eu abrise os ollos
pensaría con certeza outro daqueles días en
que me visto e o corpo escorre por entre as roupas
sen querer manterse de pé
volto pechar os ollos
finxindo que ninguén os viu abrirse
e parto para o deserto
levo poucos comigo – apenas algúns fracasados coma
eu que transportan un mundo nos ollos pechados e
non se deixan tocar
contraendo nese esforzo todas as débedas e doenzas
contrariando nese vicio a vontade de todos os soños
contrafacendo nesa quietude a narrativa de todas as
viaxes
contrabandeando nese momento a materia de todas as
mudanzas
acendemos unha fogueira no deserto e
mantémola a golos de whisky e piriscas longas tiradas
a capirotazos
queriámonos aquecer mais a arte que nos coubo é
a que menor chama fai
todo na nosa sombra é demasiado pequeno
é demasiado grande
entón vagueamos
vagueamos pola insensibilidade da tradición e pola
absurdeza de casamentos turcos en barrios europeos
pola irracionalidade das horas punta e pola imprecisión
dun Big Ben
pola inevitabilidade da fin dos gregos e pola inagudeza
do pesimismo perante a evidencia de que estabamos todos
presentes dende o inicio
a historia da humanidade comeza coa historia da
destrución
vagueamos pola imposibilidade do amor
pola tendencia de avariármonos
e concluímos que vai dar no mesmo
amar e destruír
endebedados ao tempo e doentes por todo o corpo
un día non regresaremos do deserto
faremos no deserto o noso Café Blake
con velas e paredes escuras xa descascadas
e ao fondo da sala máis pequena un cadrado pintado de
azul de prusia
e no soto forrado con estantes un longo rectángulo de papel
escrito para o deserto
por onde se verá por último a luz do amencer
mentres a orxía embriagada comeza
devagar e aleatoriamente a aconchegar
procurando algunha calor para durmir tranquila
CAFÉ BLAKE
si fuese por la mañana ahora y yo abriese los ojos
pensaría seguramente en otro de aquellos días en
que me visto y el cuerpo se escurre por entre las ropas
sin querer mantenerse de pié
vuelvo a cerrar los ojos
fingiendo que nadie los vio abriéndose
y parto al desierto
llevo pocos conmigo – apenas algunos fracasados como
yo que transportan un mundo en los ojos cerrados y
no se dejan tocar
contrayendo en ese esfuerzo todas las deudas enfermedades
contrariando en ese vicio la voluntad de todos los sueños
contrahaciendo en esa quietud la narrativa de todos los
viajes
contrabandeando en ese momento la materia de todas las
mudanzas
Encendemos una hoguera en el desierto y
la mantenemos a tragos de whisky y largas colillas tiradas
a capirotazos
queríamos calentarnos pero el arte que nos cupo es
el que menor llama hace
todo en nuestra sombra es demasiado pequeño
es demasiado grande
entonces vagueamos
vagueamos por la insensibilidad de la tradición y por lo
absurdo de bodas turcas en barrios europeos
por la irracionalidad de las horas punta y por la imprecisión
de un Big Ben
por la inevitabilidad del fin de los griegos y por la inagudeza
del pesimismo frente a la evidencia de que estábamos todos
presentes desde el inicio
la historia de la humanidad comienza con la historia de la
destrucción
vagueamos por la imposibilidad del amor
por la tendencia a averiarnos
y concluimos que acaba por ser lo mismo
amar y destruir
endeudados al mismo tiempo y enfermos por todo el cuerpo
un día no regresaremos del desierto
haremos en el desierto nuestro Café Blake
a velas y paredes oscuras ya desconchadas
y al fondo de la sala más pequeña un cuadrado pintado de
azul de prusia
y en el sótano forrado con estantes un largo rectángulo de papel
escrito para el desierto
por donde se verá por último la luz del amanecer
mientras la orgía embriagada se comienza
despacio y aleatoriamente a acurrucar
buscando algún calor para dormir tranquila