Home

Marta Navarro. E se por hipótese esta máquina começasse a funcionar e se desse início ao longo processo tentativa-erro. (A tua mãe*, 2013)

CAFÉ BLAKE

se fosse de manhã agora e eu abrisse os olhos

pensaria com certeza mais um daqueles dias em

que me visto e o corpo escorre por entre as roupas

sem se querer manter de pé

volto a fechar os olhos

fingindo que ninguém os viu a abrirem-se

e parto para o deserto

levo poucos comigo – apenas alguns falhados como

eu que transportam um mundo nos olhos fechados e

não se deixam tocar

contraindo nesse esforço todas as dívidas e doenças

contrariando nesse vício a vontade de todos os sonhos

contrafazendo nessa quietude a narrativa de todas as

viagens

contrabandeando nesse momento a matéria de todas as

mudanças

acendemos uma fogueira no deserto e

mantemo-la a goles de uísque e beatas compridas atiradas

a piparote

queríamo-nos aquecer mas a arte que nos coube é

a que menor chama faz

tudo na nossa sombra é demasiado pequeno

                                    é demasiado grande

então vagueamos

vagueamos pela insensibilidade da tradição e pela

absurdidade de casamentos turcos em bairros europeus

pela irracionalidade das horas de ponta e pela imprecisão

de um Big Ben

pela inevitabilidade do fim dos gregos e pela inacuidade

do pessimismo face à evidência de que estávamos todos

presentes desde o início

a história da humanidade começa com a história da

destruição

vagueamos pela impossibilidade do amor

                   pela queda de nos avariarmos

e concluímos que vai dar no mesmo

amar e destruir

endividados ao tempo e doentes por todo o corpo

um dia não regressaremos do deserto

faremos no deserto o nosso Café Blake

a velas e paredes escuras já descascadas

e ao fundo da sala mais pequena um quadrado pintado a

azul-da-prússia

e na cave forrada a estantes um longo rectângulo de papel

escrito para o deserto

por onde se verá por último a luz do amanhecer

enquanto a orgia embriagada se começa

devagar e aleatoriamente a aconchegar

procurando algum calor para dormir tranquila

CAFÉ BLAKE

se fose pola mañá agora e eu abrise os ollos

pensaría con certeza outro daqueles días en

que me visto e o corpo escorre por entre as roupas

sen querer manterse de pé

volto pechar os ollos

finxindo que ninguén os viu abrirse

e parto para o deserto

levo poucos comigo – apenas algúns fracasados coma

eu que transportan un mundo nos ollos pechados e

non se deixan tocar

contraendo nese esforzo todas as débedas e doenzas

contrariando nese vicio a vontade de todos os soños

contrafacendo nesa quietude a narrativa de todas as

viaxes

contrabandeando nese momento a materia de todas as

mudanzas

acendemos unha fogueira no deserto e

mantémola a golos de whisky e piriscas longas tiradas

a capirotazos

queriámonos aquecer mais a arte que nos coubo é

a que menor chama fai

todo na nosa sombra é demasiado pequeno

                                  é demasiado grande

entón vagueamos

vagueamos pola insensibilidade da tradición e pola

absurdeza de casamentos turcos en barrios europeos

pola irracionalidade das horas punta e pola imprecisión

dun Big Ben

pola inevitabilidade da fin dos gregos e pola inagudeza

do pesimismo perante a evidencia de que estabamos todos

presentes dende o inicio

a historia da humanidade comeza coa historia da

destrución

vagueamos pola imposibilidade do amor

                   pola tendencia de avariármonos

e concluímos que vai dar no mesmo

amar e destruír

endebedados ao tempo e doentes por todo o corpo

un día non regresaremos do deserto

faremos no deserto o noso Café Blake

con velas e paredes escuras xa descascadas

e ao fondo da sala máis pequena un cadrado pintado de

azul de prusia

e no soto forrado con estantes un longo rectángulo de papel

escrito para o deserto

por onde se verá por último a luz do amencer

mentres a orxía embriagada comeza

devagar e aleatoriamente a aconchegar

procurando algunha calor para durmir tranquila

CAFÉ BLAKE

si fuese por la mañana ahora y yo abriese los ojos

pensaría seguramente en otro de aquellos días en

que me visto y el cuerpo se escurre por entre las ropas

sin querer mantenerse de pié

vuelvo a cerrar los ojos

fingiendo que nadie los vio abriéndose

y parto al desierto

llevo pocos conmigo – apenas algunos fracasados como

yo que transportan un mundo en los ojos cerrados y

no se dejan tocar

contrayendo en ese esfuerzo todas las deudas enfermedades

contrariando en ese vicio la voluntad de todos los sueños

contrahaciendo en esa quietud la narrativa de todos los

viajes

contrabandeando en ese momento la materia de todas las

mudanzas

Encendemos una hoguera en el desierto y

la mantenemos a tragos de whisky y largas colillas tiradas

a capirotazos

queríamos calentarnos pero el arte que nos cupo es

el que menor llama hace

todo en nuestra sombra es demasiado pequeño

                                       es demasiado grande

entonces vagueamos

vagueamos por la insensibilidad de la tradición y por lo

absurdo de bodas turcas en barrios europeos

por la irracionalidad de las horas punta y por la imprecisión

de un Big Ben

por la inevitabilidad del fin de los griegos y por la inagudeza

del pesimismo frente a la evidencia de que estábamos todos

presentes desde el inicio

la historia de la humanidad comienza con la historia de la

destrucción

vagueamos por la imposibilidad del amor

                    por la tendencia a averiarnos

y concluimos que acaba por ser lo mismo

amar y destruir

endeudados al mismo tiempo y enfermos por todo el cuerpo

un día no regresaremos del desierto

haremos en el desierto nuestro Café Blake

a velas y paredes oscuras ya desconchadas

y al fondo de la sala más pequeña un cuadrado pintado de

azul de prusia

y en el sótano forrado con estantes un largo rectángulo de papel

escrito para el desierto

por donde se verá por último la luz del amanecer

mientras la orgía embriagada se comienza

despacio y aleatoriamente a acurrucar

buscando algún calor para dormir tranquila

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s