Home

Imagem: Chagall

Miguel Filipe Mochila. Com a Língua nos Dentes. (2018, Artefacto)

 

Convir-me-ia saber qual o nome
que se dá àquelas estrelas pequeninas
palitadas de filamentos brancos
todas
quase transparentes
veios de baba
por um anjo que tecesse a teia à volta
de um nó quase coração
bolçadas
com perdão pela imagem (mas é exacta)
que logo deram quem sabe no soalheiro génesis
lugar a essas pequeninas estrelas
que a primavera exsuda
das copas de uma árvore cujo nome também ignoro
mas quase aposto que é delas que nasce o algodão
se é que o algodão nasce em alguma parte
se é que podemos dizer que o algodão nasce

E é difícil – já disse – escrever um poema quando não
sabemos tantas coisas
percorrer com estes dedos ímpios
vergonhosamente infectos de não-trabalho
dedos que se mirram nos lavores e perguntam um tanto tímidos
se podemos aventar coisas como “os quais” a encabeçar o verso
sem soarmos ridículos
enfim
com estes dedos mesquinhos e perfeitamente mansos
percorrer o sonolento fausto dos dicionários
que vivem com os cornos enterrados em milhões de anos

E é por isso que me ponho redundante e perifrástico
quando tudo em mim tendia apenas com o olhar esmaiado
para a iridescente – digamos antes indecente,
indecente de pérfida – presença
no reflexo insinuando-se no sisudo ecrã do meu telefone
não me acudindo como tinha cabimento
com o nome de uma dessas estrelinhas silvestres
que descia de uma copa
tão alta que se diria entretecer-se fazendo cócegas
no cocuruto do céu
e cujo nome eu desconheço
o que dificulta bastante as coisas
quando tudo o que eu queria era dizer-te
como esse diminuto ponto açucarado
fermentado
nas entranhas de um qualquer anjo
esvaindo-se devagar ao filo do meu olhar incomodado
se revelou gentil
e veio assinalar o eclodir da primavera
tão fosca, levemente
e lembrar que existes
soube-o pois estranhei não te ter por perto
para me elucidares
tu que sempre sabes os nomes das coisas
e inutilizarias porque sim este poema
com uma palavra
– essa palavra, qual palavra –
sempre tiveste um modo muito amável de embirrar


Me convendría saber cuál es el nombre
que se da a aquellas estrellas pequeñitas
radiadas de filamentos blancos
todas
casi transparentes
velos de baba
de un ángel que tejiese la tela alrededor
de un nudo casi corazón
regurgitadas
con perdón por la imagen (pero es exacta)
que luego diesen quién sabe en el soleado génesis
lugar a esas pequeñitas estrellas
que la primavera exsuda
de las copas de un árbol cuyo nombre también ignoro
pero casi apuesto a que es de ellas de las que nace el algodón
si es que el algodón nace en alguna parte
si es que podemos decir que el algodón nace

Y es difícil – ya lo he dicho – escribir un poema cuando no
sabemos tantas cosas
recorrer con estos dedos impíos
vergonzosamente infectos de no-trabajo
dedos que menguan en las labores y preguntan un tanto tímidos
si podemos airear cosas como “los cuales” encabezando el verso
sin sonar ridículos
en fin
con estos dedos mezquinos y perfectamente mansos
recorrer el somnoliento fausto de los diccionarios
que viven con los cuernos enterrados en millones de años

Y es por eso que me pongo redundante y perifrástico
cuando todo en mí tendía apenas con mirar desmayado
para la iridiscente – digamos antes indecente,
indecente por pérfida – presencia
en el reflejo insinuándose en la sesuda pantalla de mi teléfono
sin socorrerme como había lugar
con el nombre de una de esas estrellitas silvestres
que bajaba de una copa
tan alta que parecía entretejerse haciendo cosquillas
en la coronilla del cielo
y cuyo nombre yo desconozco
lo que dificulta bastante las cosas
cuando todo lo que yo quería era decirte
el cómo ese diminuto ponto azucarado
fermentado
en las entrañas de un ángel cualquiera
desvaneciéndose lentamente al filo de mi mirada molesta
se reveló gentil
y vino a señalar la eclosión de la primavera
tan fosca, levemente
y recordar que existes
lo supe pues extrañé no tenerte cerca
para que me iluminases
tú que siempre sabes los nombres de las cosas
e inutilizarías porque sí este poema
con una palabra
– esa palabra, cuál palabra –
siempre tuviste un modo muy amable de patalear


Conviríame saber cal é o nome
que se dá a aquelas estrelas pequeniñas
radiadas de filamentos brancos
todas
case transparentes
veos de baba
dun anxo que tecese a tea á volta
dun nó case corazón
aborcadas
con perdón pola imaxe (mais é exacta)
que logo deran quen sabe no solarengo xénese
lugar a esas pequeniñas estrelas
que a primavera exsuda
das copas dunha árbore cuxo nome tamén ignoro
mais case aposto que é delas que nace o algodón
se é que o algodón nace algures
se é que podemos dicir que o algodón nace

E é difícil – xa o dixen – escribir un poema cando non
sabemos tantas cousas
percorrer con estes dedos impíos
vergoñosamente infectos de non-traballo
dedos que mirran nas labouras e preguntan un tanto tímidos
se podemos aventar cousas como “os cales” a encabezar o verso
sen soarmos ridículos
en fin
con estes dedos mesquiños e perfectamente mansos
percorrer o somnolento fausto dos dicionarios
que viven cos cornos enterrados en millóns de anos

E é por iso que me poño redundante e perifrástico
cando todo en min tendía apenas co ollar desmaiado
para a iridescente – digamos antes indecente,
indecente por pérfida – presenza
no reflexo insinuándose na sisuda pantalla do meu teléfono
sen acudirme como tiña lugar
co nome dunha desas estreliñas silvestres
que baixaban dunha copa
tan alta que se diría entretecerse facendo cóxegas
no curuto do ceo
e cuxo nome eu descoñezo
o que dificulta bastante as cousas
cando todo o que eu quería era dicirche
como ese diminuto punto azucrado
fermentado
nas entrañas dun anxo calquera
esvaéndose devagar ao fío da miña ollada molesta
se revelou xentil
e viu sinalar a eclosión da primavera
tan fusca, levemente
e lembrar que existes
sóubeno pois estrañei non che ter por preto
para que me iluminases
ti que sempre sabes os nomes das cousas
e inutilizarías porque si este poema
cunha palabra
– esa palabra, cal palabra –
sempre tiveches un xeito moi amábel de rifar