Home
Imagem: París Texas,. Wim Wenders

Miguel Filipe Mochila. Tempo de Impaciência. 2016, Artefacto.


LOS PRIMEROS DÍAS

 

La casa queda siempre demasiado lejos,

Incluso para quien, como tú,

conducía apurado

un coche negro encendido bajo la lluvia.

.

Eran los primeros días.

Con la radio apagada

murmurabas una canción cualquiera, sin duda triste,

pues amar una sombra, y una sombra apenas,

no entraña ningún misterio.

.

Fuera

el silencio húmedo era a veces atajado

por el breve graznar continuo de las gaviotas.

.

El humo del cigarro aún caliente pesaba sobre el aire,

volvía más difusa la imagen de la planicie

que los focos hundidos en la niebla dividían.

.

Eran los primeros días.

A tu lado, una chica

callada veía el retrovisor.

.

En retirada, los pájaros

eran de repente devorados por la música.


OS PRIMEIROS DIAS

 

A casa queda sempre demasiado lonxe,

até mesmo para quen, coma ti,

conducía apurado

un coche negro acendido baixo a choiva.

.

Eran os primeiros días.

Coa radio apagada

murmurabas unha canción calquera, certamente triste,

pois amar unha sombra, e unha sombra apenas,

non garda ningún misterio.

.

Fóra

o silencio húmido era ás veces atallado

polo breve chío continuo das gaivotas.

.

O fume do cigarro aínda quente pesaba sobre o aire,

tornaba máis difusa a imaxe da planicie

que os focos fundidos no neboeiro dividían.

.

Eran os primeiros días.

Ao teu carón, unha rapariga

calada ollaba o retrovisor.

.

En retirada, os paxaros

eran de súpeto devorados pola música.


OS PRIMEIROS DIAS

 

A casa fica sempre demasiado longe,

até mesmo para quem, como tu,

conduzia apressado

um carro negro aceso sob a chuva.

.

Eram os primeiros dias.

Com o rádio desligado

murmuravas uma canção qualquer, decerto triste,

pois amar uma sombra, e uma sombra apenas,

não encerra nenhum mistério.

.

Fora

o silêncio húmido era às vezes atalhado

pelo breve grasnar contínuo das gaivotas.

.

O fumo do cigarro ainda quente pesava sobre o ar,

tornava mais difusa a imagem da planície

que os faróis fundidos no nevoeiro dividiam.

.

Eram os primeiros dias.

A teu lado, uma rapariga

calada olhava o retrovisor.

.

Em retirada, os pássaros

eram de súbito devorados pela música.