ainda os carteiros andavam a pé
e a água com gás era no mar e o sangue grosso diluía
estendia-se a roupa nos areais
e ainda conhecíamos as pessoas da nossa vida
ainda se entrava e saía deste país
com a ligeireza de um empregado de mesa
ainda ninguém abusava da sua posição
a não ser para lançar filhos ao ar
o homem do talho pendurava corações excelentes
há muito se tinha abandonado a ideia dos números oficiais
procuravam-se ataques de fome deitando fogo a tocas
e daí nada surgia
a não ser um maior entendimento da terra
e dos seus camaleões sonolentos
farejadores de novas estradas
havia itinerância antes de haver autocarros
e os dragões vermelhos cerimoniavam aulas fúnebres
ainda a morte não tinha conhecimento de prosa
e era comum a paixão súbita por cadelas
e explicava-se a velocidade aos filhos
sem loção solar
e as correntes de ar cheiravam à planta do café
e já admirávamos as estrelas
sentados no colo do João dos Santos
ainda pedíamos desculpa quando nos sentávamos de viés
porque aprendemos o provérbio luandino
o sábio corre de costas
ainda não havia moedas nas piscinas naturais
e já o peixe-espada preto coloria porto-moniz
e já uma mulher baralhava uma aldeia
com a doçura da roupa trocada
e se havia motoristas era para levarem resumos
éramos todos criados sem toalhetes, só com abraços
ainda os nossos festivais eram por carta
o feminino de puto era miúda e de
abundância vagem
ainda o Líbano não fazia anúncios ao turismo
nem Portugal tinha mar
ninguém tinha dito “esse dinheiro vai
levar-nos à ruína”
e os homens usavam apenas marcas
de feras perigosas e não sonhavam ainda
escrever a soberanos
nem em catálogos literários
para smart-shops
e os frigoríficos ainda não interferiam
com a rádio áfrica
e a national geographic era apenas música
e as teorias eram horários que ninguém habitava
e a presença de um filho era a pose que o amor mais admirava
e o interior e o exterior
eram as posições que essa criança ensaiava
durante o seu sono
e ainda ninguém tinha ocupado as 30 vagas
para pintar na rua.
todavía los carteros iban a pié
y el agua con gas estaba en el mar y la sangre espesa se diluía
se extendía la ropa en los arenales
y todavía conocíamos a las personas de nuestra vida
todavía se entraba y salía de este país
con la ligereza de un empleado de mesa
todavía nadie abusaba de su posición
a no ser para lanzar hijos al aire
el hombre de la carnicería colgaba corazones excelentes
mucho antes se había abandonado la idea de los números oficiales
se pretendían ataques de hambre prendiendo fuego a las madrigueras
y de allí nada surgía
a no ser un mayor entendimiento de la tierra
y de sus camaleones somnolientos
husmeadores de nuevas carreteras
había itinerancia antes de haber autobuses
y los dragones rojos celebraban clases fúnebres
todavía la muerte no tenía conocimiento de prosa
y era común la pasión súbita por perras
y se explicaba la velocidad a los hijos
sin crema solar
y las corrientes de aire olían a la planta del café
y ya admirábamos las estrellas
sentados en el colo de Juan de los Santos
todavía pedíamos disculpas cuando nos sentábamos al bies
porque aprendimos el proverbio luandino
el sabio corre de espaldas
todavía no había monedas en las piscinas naturales
y ya el pez espada negro coloreaba porto-moniz
y ya una mujer mezclaba una aldea
con la dulzura de la ropa cambiada
y si había conductores era para llevar resúmenes
éramos todos criados sin toallitas, sólo con abrazos
todavía nuestros festivales eran por carta
el femenino de fulano era mengana y de
abundancia vainas
todavía el Líbano no hacía anuncios turísticos
ni Portugal tenía mar
nadie había dicho “ese dinero nos va
a llevar a la ruina”
y los hombres usaban apenas marcas
de fieras peligrosas y no soñaban todavía
con escribir a soberanos
ni en catálogos literarios
para smart-shops
y los frigoríficos todavía no interferían
con la radio áfrica
y el national geographic era apenas música
y las teorías eran horarios que nadie habitaba
y la presencia de un hijo era la pose que el amor más admiraba
y el interior y el exterior
eran las posiciones que ese niño enseñaba
durante su sueño
y todavía nadie había ocupados las 30 plazas
para pintar en la calle.
aínda os carteiros andaban a pé
e a auga con gas era no mar e o sangue espeso diluía
estendíase a roupa nos areais
e aínda coñeciamos ás persoas da nosa vida
aínda se entraba e saía deste país
coa lixeireza dun empregado de mesa
aínda ninguén abusaba da súa posición
a non ser para lanzar fillos ao aire
o home da carnicería penduraba corazóns excelentes
fai moito se abandonara a idea dos números oficiais
procurábanse ataques de fame pegando lume aos tobais
e de aí nada xurdía
a non ser un maior entendemento da terra
e dos seus camaleóns somnolentos
osmóns de novas estradas
había itinerancia antes de haber autobuses
e os dragóns vermellos celebraban aulas fúnebres
aínda a morte non tiña coñecemento de prosa
e era común a paixón súbita por cadelas
e explicábase a velocidade aos fillos
sen crema solar
e as correntes de aire cheiraban a planta de café
e xa admirabamos as estrelas
sentados no colo de Xoán dos Santos
aínda pediamos desculpa cando nos sentabamos de esguello
porque aprendemos o proverbio luandino
o sabio corre de costas
aínda non había moedas nas piscinas naturais
e xa o peixe-espada negro coraba porto-moniz
e xa unha muller mesturaba unha aldea
coa dozura da roupa trocada
e se había condutores era para levaren resumos
eramos todos criados sen toalliñas, só con abrazos
aínda os nosos festivais eran por carta
o feminino de fulano era mengana e de
abundancia bagullo
aínda o Líbano non facía anuncios de turismo
nin Portugal tiña mar
ninguén dixera “ese diñeiro vai
levarnos á ruína”
e os homes usaban apenas marcas
de feras perigosas e non soñaban aínda
escribir a soberanos
nin en catálogos literarios
para smart-shops
e os frigoríficos aínda non interferían
coa radio áfrica
e o national geographic era apenas música
e as teorías eran horarios que ninguén habitaba
e a presenza dun fillo era a pose que o amor máis admiraba
e o interior e o exterior
eran as posicións que ese cativo ensaiaba
durante o seu soño
e aínda ninguén tiña ocupado as 30 vagas
para pintar na rúa.
Pingback: Canto Nono (3ª edição) – Nuno Moura – Douda Correria
Pingback: Canto Nono – Nuno Moura – Douda Correria