Home
Imagem: Dragonflies with birds and snake. Wolfgang Lehmann

Ana Martín Puigpelat.

Fragmentos de: Apuntes para un GénesisAmargord, 2009.


Ninguna criatura adopta soledades,

no entiendo su renuncia.

 

Invento la mayor de las mentiras:

la denomino amor

y la lanzo a sus fauces.

 

Que ahora comienza el juego.


Pequeña

 

como un pétalo de flor adormecida,

como el canto del viento entre los chopos,

como un átomo de arena o pie de araña,

como la solución a una vejiga llena,

como yo,

 

es pequeña la muerte.


No ha existido jamás lo que no ha sido dicho,

por eso no me nombro.

 

Sólo he sido la mano que ejecuta,

la sombra de una idea incomprensible.


La bruma de la tarde en la frontera,

con el amor al hombro

y todo lo prohibido entre la ropa.

 

Rezo sin pausa:

que nadie me detenga,

que nadie me detenga.

 

Ha sido tan difícil llegar hasta aquí…


Hoy he llorado al ver a la serpiente.


Ningunha criatura adopta soidades,

non entendo a súa renuncia.

 

Invento a maior das mentiras:

denomínoa amor

lánzoa ás súas fauces.

 

Que agora comeza o xogo.


Pequena

 

coma unha pétala de flor adormecida,

coma o canto do vento entre os chopos,

coma un átomo de area ou pé de araña,

coma a solución a unha vexiga chea,

coma eu,

 

é pequena a morte.


Non existiu endexamais o que non foi dito,

por iso non me nomeo.

 

Só fun a man que executa,

a sombra dunha idea incomprensíbel.


A bruma da tarde na fronteira,

co amor ás costas

e todo o prohibido entre a roupa.

 

Rezo sen pausa:

que ninguén me deteña,

que ninguén me deteña.

 

Foi tan difícil chegar até aquí…


Hoxe chorei ao ver a serpe.


Nenhuma criatura adota solidões,

não percebo a sua renúncia.

 

Invento a maior das mentiras:

denomino-a amor

e atiro-a às suas fauces.

 

Que agora começa o jogo.


Pequena

 

como uma pétala de flor adormecida,

como o canto do vento entre os choupos,

como um átomo de areia ou pé de aranha,

como a solução para uma bexiga cheia,

como eu,

 

é pequena a morte.


Não existiu jamais o que não foi dito,

por isso não me nomeio.

 

Só fui a mão que executa,

a sombra de uma ideia incompreensível.


A bruma da tarde na fronteira,

com o amor às costas

e todo o proibido entre a roupa.

 

Rezo sem pausa:

que ninguém me detenha,

que ninguém me detenha.

 

Foi tão difícil chegar até aqui…


Hoje chorei ao ver a serpente.


Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga