Imaxe: katabira
Poema incluido e(n/m): No seu despregar. Antoloxía poética. Apiario, 2016.
Ukai, da pesca com corvos marinhos
o lago Erhai —literalmente, mar da orelha, pela forma—, fica fora do nosso alcance.
também o rio Nagara, na prefeitura de Gifu.
mas com esses depósitos de água doce partilhamos os corvos marinhos.
lá, ukai: um método de pesca.
- movimento primeiro
uma barca de bambu escorrega mansa sobre a água estagnada.
fá-lo muito lentamente
porque assistimos ao espetáculo através de fotografias alheias
—imagens de profissionais e curiosos,
imagens de turistas que barulham atrás das balsas bebendo sake—
se acedêssemos às gravuras do período Edo, veríamos
lanternas
penduradas das barcas.
os artistas divertem-se no fogo
de modo que os fachos parecem, finalmente, cabeleiras viquingues
suspensas sobre a água.
acendem-se para atrair os peixes,
para que dance pela última vez o alimento imperial.
- segundo movimento
por vezes, na partida, o pescador coloca aos ombros uma cana de bambu
—é são miguel com a balança—
em cada extremo da vara, um corvo marinho disposto ao trabalho.
acaso abanam, o movimento é impercetível. burlam tudo o que críamos saber sobre o equilíbrio.
erguem-se em representação da justiça.
- movimento terceiro
para que as aves não engulam as peças grandes,
estreitam-lhes o pescoço com um laço de cânhamo.
- movimento quarto
o pescador rodeia o bico da ave com ambas as mãos
e extrai o alimento
—uma carpa, um peixe gato dourado—
do princípio da garganta.
é necessária firmeza e certa força nas mãos para o gesto:
afinal, subtrair implica sempre violência
e suponho
que se o fio de prata do Eclesiastes que une a alma ao corpo não estivesse vedado aos animais
miúdos, romper-se-ia —plim!— antes de cair na cesta do peixe.
a ave deixa-se fazer
e a cena lembra-nos um verso de Alfred Tennyson
—all things are taken from us—
- movimento quinto
o verão dá uma lição sobre a morte.
não erramos ao sobrepor a imagem do pescador esquálido e a de são miguel:
ambos administram os tempos, a virtude.
têm lugar no julgamento final e dominam o lume,
poderiam mesmo adivinhar o fado,
dizer: aqui está a sua carta, senhora, aqui as suas trutas (pérolas são o que antes foram os seus olhos, veja!)
detido nas ribeiras, qualquer um pode distinguir o momento do regresso
pela pose monumental das aves sobre as balsas:
os corvos marinhos esticam-se para secar
e a sua envergadura de asas contribui para a edificação da noite.
na penumbra, a mão em xadrez de um pantocrátor alcança o pescoço da ave,
já libertado do anel,
e acaricia-o.
- movimento último
na cena não fica crueldade só água
água
e cestos cheios
uma sobreposição de escamas
as maneiras estranhas do amor e a vassalagem
são miguel, ajustando a venda nos olhos da justiça,
uma ave que come até saciar-se.
Ukai, de la pesca con cormoranes
el lago Erhai —literalmente, mar de la oreja, por la forma—, queda fuera de nuestro alcance.
también el río Nagara, en la prefectura de Gifu.
pero con esos depósitos de agua dulce compartimos los cormoranes.
allí, ukai: un método de pesca.
- movimiento primero
una barca de bambú resbala mansa sobre el agua estancada.
lo hace muy lentamente
porque asistimos al espectáculo por medio de fotografías ajenas
—imágenes de profesionales y curiosos,
imágenes de turistas que alborotan detrás de las balsas bebiendo sake—
si accediésemos a los grabados del período Edo, veríamos
linternas
colgadas de las barcas.
los artistas se recrean en el fuego
de modo que las teas parecen, finalmente, cabelleras vikingas
suspendidas sobre el agua.
se encienden para atraer a los peces,
para que baile por última vez el alimento imperial.
- segundo movimiento
por veces, en la partida, el pescador coloca sobre los hombros una caña de bambú
—es san miguel con la balanza—
en cada extremo de la vara, un cormorán dispuesto al trabajo.
si acaso oscilan, el movimiento es imperceptible. burlan todo lo que creíamos saber sobre el equilibrio.
se erigen en representación de la justicia.
- movimiento tercero
para que las aves no traguen las piezas grandes,
les estrechan el pescuezo con un lazo de cáñamo.
- movimiento cuarto
el pescador rodea el pico del ave con ambas manos
y extrae el alimento
—una carpa, un pez gato dorado—
del inicio de su garganta.
es necesaria firmeza y cierta fuerza en las manos para el gesto:
al cabo, substraer siempre implica violencia
y supongo
que si el hilo de plata del Eclesiastés que une el alma al cuerpo no les estuviese vetado a los animales
pequeños, se rompería —plin!— antes de caer en la cesta del pescado.
el ave se deja hacer
y la escena nos recuerda a un verso de Alfred Tennyson
—all things are taken from us—
- movimiento quinto
el verano imparte una lección sobre la muerte.
no erramos al sobreponer la imagen del pescador escuálido y la de san miguel:
ambos administran los tiempos, la virtud.
tienen sitio en el juicio final y dominan el fuego,
podrían incluso adivinar la fortuna,
decir: aquí está su carta, señora, aquí sus truchas (perlas son lo que antes fueron sus ojos, mire!)
detenido en las riberas, cualquiera puede distinguir el momento del regreso
por la pose monumental de las aves sobre las balsas:
los cormoranes se estiran para secar
y su envergadura alar contribuye a la edificación de la noche.
en la penumbra, la mano teselada de un pantocrátor alcanza el pescuezo del ave,
ya liberado del anillo,
y lo acaricia.
- movimiento último
en la escena no queda crudeza sólo agua
agua
y cestos llenos
una superposición de escamas
las formas extrañas del amor y el vasallaje
san miguel, ajustando la venda en los ojos de la justicia,
un ave que come hasta saciarse.
Ukai, da pesca con corvos mariños
o lago Erhai —literalmente, mar de orella, pola feitura—, queda fóra do noso alcance.
tamén o río Nagara, na prefeitura de Gifu.
pero con eses depósitos de auga doce compartimos os corvos mariños.
alí, ukai: un método de pesca.
- movemento primeiro
unha barca de bambú esvara mansa sobre a auga estancada.
faino moi lentamente
porque asistimos ao espectáculo por medio de fotografías alleas
—imaxes de profesionais e curiosos,
imaxes de turistas que bourean detrás das balsas bebendo sake—
se accedésemos aos gravados do período Edo, veriamos lanternas
penduradas das barcas
os artistas recréanse no lume
de modo que os fachos parecen, finalmente, cabeleiras viquingas
suspendidas sobre a auga.
acéndense para atraer os peixes,
para que baile por última vez o alimento imperial.
- segundo movemento
por veces, na partida, o pescador coloca sobre os ombreiros unha cana de bambú
—é san miguel coa balanza—
en cada extremo da vara, un corvo mariño disposto ao traballo.
se acaso abanean, o movemento é imperceptíbel. burlan todo o que criamos saber sobre o equilibro.
eríxense en representación da xustiza.
- movemento terceiro
para que as aves non traguen as pezas grandes,
estréitanlles o pescozo cun lazo de cáñamo.
- movemento cuarto
o pescador rodea o peteiro da ave con ambas as mans
e extrae o alimento
—unha carpa, un peixe gato dourado—
do inicio da súa gorxa.
é necesaria firmeza e certa forza nas mans para o xesto:
ao cabo, subtraer sempre implica violencia
e supoño
que se o fío de prata do Eclesiastés que une a alma ao corpo non lles estivese vedado aos animais
miúdos, romperíase —plin!— antes de caer na cesta do pescado.
a ave déixase facer
e a escena recórdanos un verso de Alfred Tennyson
—all things are taken from us—
- movemento quinto
o verán imparte unha lección sobre a morte.
non erramos ao sobrepoñer a imaxe do pescador escuálido e a de san miguel:
ambos administran os tempos, a virtude.
teñen sitio no xuízo final e domean o lume,
poderían mesmo adiviñar a fortuna,
dicir: aquí está a súa carta, señora, aquí as súas troitas (perlas son o que antes foron os seus ollos, mire!)
detido nas ribeiras, calquera pode distinguir o momento do regreso
pola pose monumental das aves sobre as balsas:
os corvos mariños estarrícanse para secar
e a súa envergadura de ás contribúe á edificación da noite.
na penumbra, a man teselada dun pantocrátor alcanza o pescozo da ave,
xa liberado do anel,
e acaríñao.
- movemento último
na escena non queda crueza só auga
auga
e cestos cheos
unha superposición de escamas
as formas estrañas do amor e a vasalaxe
san miguel, axustando a venda nos ollos da xustiza,
unha ave que come até saciarse.