Home
Imaxe: Grand herbier d’ombres. Lourdes Castro

.

Poema de O que precede a caída é branco. Oriana Méndez

.
Como
calquera outro idioma, o que

aboia

non vende obxecto

senón relación, os modos

de vincularse

un operador de experiencias

para reproducir

a espesura da xornada desigual:

óense as latrinas os planos

da herba o tremor negro dun

tiro no ventre

na lingua

O que se di son corpos

cernados de horas

abeiro imposible

escritura dos espazos ásperos

a desmemoria da vida

pública

.

Escriben

Aran por dentro das mans

.

Son visibles, volven

as Perseidas azorar

sobre a noite percorrer

os nomes na fame

gorirse no alimento fresco

da curuxa e a fuga

cara a outra visión de existencia

excede

de tal forma visión e existencia

que xamais se reunirán de novo

xamais na cunca, no pozo de aire

entre os dedos que se engarzan

outro soño de vida

mentres o sol, a brancura que fondea

no frío

A resurrección ficticia do que non

acontece

.

ser contra o firme

o casco da egua

cando chama

por un alustro de nervio


Como cualquier otro idioma, lo que

flota

no vende objeto

sino relación, los modos

de vincularse

un operador de experiencias

para reproducir

la espesura de la jornada desigual:

se oyen las letrinas los planos

de la hierba el temblor negro de un

tiro en el vientre

en la lengua

Lo que se dice son cuerpos

grabados de horas

abrigo imposible

escritura de los espacios ásperos

la desmemoria de la vida

pública

.

Escriben

Aran por dentro de las manos

.

Son visibles, vuelven

las Perseidas a azorar

sobre la noche recorrer

los nombres en el hambre

guarecerse en el alimento fresco

de la lechuza y la fuga

hacia la otra visión de existencia

excede

de tal forma visión y existencia

que jamás se reunirán de nuevo

jamás en el cuenco, en el pozo de aire

entre los dedos que se engarzan

otro sueño de vida

mientras el sol, la blancura que fondea

en el frío

La resurrección ficticia de lo que no

acontece

.

ser contra lo firme

el casco de la yegua

cuando llama

por un relámpago de nervio


Como qualquer outro idioma, o que

boia

não vende objecto

senão relação, os modos

de vincular-se

um operador de experiências

para reproduzir

a espessura da jornada desigual:

ouvem-se as latrinas os planos

da erva o tremor negro dum

tiro no ventre

na língua

O que se diz são corpos

talhados de horas

abrigo impossível

escritura dos espaços ásperos

a desmemória da vida

pública

.

Escrevem

Lavram por dentro das mãos

.

São visíveis, volvem

as Perseidas abalar

sobre a noite percorrer

os nomes na fome

resguardar-se no alimento fresco

da coruja e a fuga

cara a outra visão de existência

excede

de tal forma visão e existência

que jamais se reunirão de novo

jamais na bacia, no poço de ar

entre os dedos que se engastam

outro sonho de vida

enquanto o sol, a brancura que fundeia

no frio

A ressurreição fictícia do que não

acontece

.

ser contra o firme

o casco da égua

quando chama

por um lampejo de nervo

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Imagem do Twitter

Está a comentar usando a sua conta Twitter Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s