Imaxe: Grand herbier d’ombres. Lourdes Castro
.
Poema de O que precede a caída é branco. Oriana Méndez
.
Como calquera outro idioma, o que
aboia
non vende obxecto
senón relación, os modos
de vincularse
un operador de experiencias
para reproducir
a espesura da xornada desigual:
óense as latrinas os planos
da herba o tremor negro dun
tiro no ventre
na lingua
O que se di son corpos
cernados de horas
abeiro imposible
escritura dos espazos ásperos
a desmemoria da vida
pública
.
Escriben
Aran por dentro das mans
.
Son visibles, volven
as Perseidas azorar
sobre a noite percorrer
os nomes na fame
gorirse no alimento fresco
da curuxa e a fuga
cara a outra visión de existencia
excede
de tal forma visión e existencia
que xamais se reunirán de novo
xamais na cunca, no pozo de aire
entre os dedos que se engarzan
outro soño de vida
mentres o sol, a brancura que fondea
no frío
A resurrección ficticia do que non
acontece
.
ser contra o firme
o casco da egua
cando chama
por un alustro de nervio
Como cualquier otro idioma, lo que
flota
no vende objeto
sino relación, los modos
de vincularse
un operador de experiencias
para reproducir
la espesura de la jornada desigual:
se oyen las letrinas los planos
de la hierba el temblor negro de un
tiro en el vientre
en la lengua
Lo que se dice son cuerpos
grabados de horas
abrigo imposible
escritura de los espacios ásperos
la desmemoria de la vida
pública
.
Escriben
Aran por dentro de las manos
.
Son visibles, vuelven
las Perseidas a azorar
sobre la noche recorrer
los nombres en el hambre
guarecerse en el alimento fresco
de la lechuza y la fuga
hacia la otra visión de existencia
excede
de tal forma visión y existencia
que jamás se reunirán de nuevo
jamás en el cuenco, en el pozo de aire
entre los dedos que se engarzan
otro sueño de vida
mientras el sol, la blancura que fondea
en el frío
La resurrección ficticia de lo que no
acontece
.
ser contra lo firme
el casco de la yegua
cuando llama
por un relámpago de nervio
Como qualquer outro idioma, o que
boia
não vende objecto
senão relação, os modos
de vincular-se
um operador de experiências
para reproduzir
a espessura da jornada desigual:
ouvem-se as latrinas os planos
da erva o tremor negro dum
tiro no ventre
na língua
O que se diz são corpos
talhados de horas
abrigo impossível
escritura dos espaços ásperos
a desmemória da vida
pública
.
Escrevem
Lavram por dentro das mãos
.
São visíveis, volvem
as Perseidas abalar
sobre a noite percorrer
os nomes na fome
resguardar-se no alimento fresco
da coruja e a fuga
cara a outra visão de existência
excede
de tal forma visão e existência
que jamais se reunirão de novo
jamais na bacia, no poço de ar
entre os dedos que se engastam
outro sonho de vida
enquanto o sol, a brancura que fundeia
no frio
A ressurreição fictícia do que não
acontece
.
ser contra o firme
o casco da égua
quando chama
por um lampejo de nervo