Home

estirpe de sombras

 

Raida Rodríguez Mosquera                   Estirpe de Sombras (Barbantesa, 2014)

 

 

Bosque

 

I

para mi abuelo

 

-los poemas no son actos de comunicación,

son interferencias

islas alzadas para crear discordia,

interrupciones-interruptores

abrir los ojos a la distancia

y alrededor, construir afinidades

que rompan

 

el genio sólo es maligno porque el pensador lo es

no tienen en sí mismo atributos

a no ser atracción, fatalismo, víspera de fiesta de la parroquia

y de los vestidos gastados por el uso de mis hermanas mayores,

-soy una estirpe diminuta

acaba y comienza en mí

los precursores: viento del norte, niebla, fuego en los pinares, segadoras, la hipnosis de los cerezos en flor, los carozos (la mía no puede ser autopoética, tiene que ser una definición del monstruo más oscuro, del idioma más despedazado por la soledad inmensa de los robles-también había un eucalipto, sí, pero el resto eran árboles autóctonos,

castaños, abedules, alisos, alcornoques, nombres viejos-ilusión de permanencia)

-¿dónde reside la memoria de los cuerpos que se van?

también en el poema,

en tanto que interrumpe la circulación de información

abre una hendidura en el paisaje mental, en el mapa del viaje,

un itinerario, una realización del ser-en-el-mundo,

una república de la escisión,

tiene que ser el poema una amputación

o un paraguas, un horizonte

que finalmente se revela como inútil

-después de la vida, repartir tus cenizas por el mundo,

declarar la muerte de Dios,

todo lo superfluo empaquetado en la maleta

que guardabas debajo de la cama,

¿cómo se hace frente a la desaparición del cuerpo?

La fuente de la belleza y del deseo

es también la fuente de la aniquilación

 

florecen los cerezos y los gatos se pierden por las veredas,

en las ventanas ya no hay nadie escudriñando, huyeron para Cuba, a Venezuela, a Suiza, a Nueva York, tenemos un linaje escuro porque de la tierra sólo brota oscuridad (no estás en las postales que envían los emigrados en perfecta caligrafía, no sales en el libro de historia, ni en los ojos de las vacas se reconoce tu andar pausado, siempre en busca de la memoria que desgranabas sobre nuestras cabezas pequeñas y blandas, ajenas a tu sufrimiento)

 

-los poemas producen cortocircuitos,

este poema quiere ser además la fotografía en la que te busco, un corte sobre la tierra que traiga de vuelta el mundo que se perdió contigo por la encrucijada, por el trincadete (nombres atávicos totémicos)

 

podías haber sido Caspar David Friedrich, el pintor romántico

y entonces vivir a cobijo de las ruinas,

del vientre oscuro de la tierra y de los animales domésticos, del

fracaso de la guerra, a tu pesar, en el bando de los vencedores,

moriste entonces y tu regreso fue sin gloria ninguna,

quedó en los cuerpos sin vida que dejaste atrás, en las escobas y aulagas y también en el asfalto de los caminos

(de esta vez el poema se cierra sobre sí mismo, buscando el lugar exacto del origen de la sombra,

yo como de esa sombra,

me alimento de raíces y he aquí que el poema se ramifica y se expande)

 

la lectura quiere ser una práctica revolucionaria, y no un éxtasis,

 

reapropiarnos del pasado aunque sean ruinas

 

de todas las ruinas, yo

sin duda

escojo el bosque

 

el estallido

 

II

 

love will tear us apart

(joy division)

 

perdidos en el árbol de otoño

 

insectos

caligrafía

permanencia

estiércol

y envases caducados hace tiempo

subir por las paredes

y en el techo encontrar la negrura

aquella que designa el ser y oscurece

el mundo

 

pequeños horizontes con paisaje postindustrial al fondo

 

delante de mí, la ciudad es una ruina devastada

pero no es rendición, es resistencia,

materia en continuo desgaste

 

como la voz, esa erosión del Yo

impenetrable

 

 

 


 

 

 

Bosque

 

I

para o meu avô

 

-os poemas não são atos de comunicação,

são interferências

ilhas levantadas para criar discórdia,

interrupções-interruptores

abrir os olhos à distância

e ao redor, construir afinidades

que quebrem

 

o génio só é maligno porque o pensador o é

não tem em si mesmo atributos

a não ser atração, fatalismo, véspera da festa da paróquia

e dos vestidos gastos pelo uso das minhas irmãs mais velhas,

-são uma estirpe diminuta

acaba e começa em mim

os precursores: vento do norte, nevoeiros, fogo nos pinhais, ceifeiras, a hipnose das cerejeiras em flor, os caroços (a minha não pode ser auto-poética, tem de ser uma definição do monstro mais obscuro, da língua mais despedaçada pela solidão imensa dos carvalhos-também havia um eucalipto, sim, mas o resto eram árvores autóctones,

castanheiros, bétulas, amieiros, sobreiros, nomes velhos-ilusão de permanência)

-onde reside a memória dos corpos que se vão?

também no poema,

na medida que interrompe a circulação de informação

abre uma fenda na paisagem mental, no mapa da viagem,

um itinerário, uma realização do ser-no-mundo,

uma república da excisão,

tem de ser o poema uma amputação

ou um guarda-chuvas, um horizonte

que finalmente se revela como inútil

-depois da vida, repartir as tuas cinzas pelo mundo,

declarar a morte de Deus,

todo o supérfluo empacotado na mala

que guardavas debaixo da cama,

como se faz frente à desaparição do corpo?

A fonte da beleza e do desejo

é também a fonte da aniquilação

 

florescem as cerejeiras e os gatos perdem-se pelos carreiros,

nas janelas já não há ninguém à espreita, fugiram para Cuba, a Venezuela, a Suíça, a Nova Iorque, temos uma linhagem escura porque da terra só rebenta escuridão (não estás nos postais que enviam os emigrados numa caligrafia perfeita, não estás no livro de história, nem nos olhos das vacas se reconhece o teu andar vagaroso, sempre à procura da memória que debulhavas sobre as nossas cabeças pequenas e moles, alheias ao teu sofrimento)

 

-os poemas produzem curto-circuitos,

este poema quer ser também a fotografia na qual te procuro, um corte sobre a terra que traga de volta o mundo que se perdeu contigo pela encruzilhada, pela trajadura (nomes atávicos totémicos)

 

podias ter sido Caspar David Friedrich, o pintor romântico

e então viver aconchegado nas ruínas,

do ventre escuro da terra e dos animais domésticos, do

fracasso da guerra, ao teu pesar, no lado dos vencedores,

morreste nessa altura e o teu regresso foi inglório,

ficou nos corpos sem vida que deixaste para trás, nas giestas e tojos e também no asfalto dos caminhos

(desta vez o poema fecha-se sobre si mesmo, procurando o lugar exato da origem da sombra,

eu como dessa sombra,

alimento-me de raízes e eis que o poema se ramifica e se expande)

 

a leitura quer ser uma prática revolucionária, e não um êxtase,

 

reapropriar-nos do passado ainda que sejam ruínas

 

de todas as ruínas, eu

sem dúvida

escolho o bosque

 

o estalido

 

II

 

love will tear us apart

(joy division)

 

perdidos na árvore de outono

 

insetos

caligrafia

permanência

estrume

e embalagens caducadas faz tempo

subir pelas paredes

e no teto encontrar a negrura

aquela que designa o ser e obscurece

o mundo

 

pequenos horizontes com paisagem pós-industrial ao fundo

 

diante de mim, a cidade é uma ruína devastada

mas não é rendição, é resistência,

matéria em contínuo desgaste

 

como a voz, essa erosão do Eu

impenetrável


Bosque

 

I

para o meu avó

 

-os poemas non son actos de comunicación,

son interferencias

illas alzadas para crear discordia,

interrupcións-interruptores

abrir os ollos á distancia

e arredor, construír afinidades

que rompan

 

o xenio só é maligno porque o pensador o é

non ten en si mesmo atributos

a non ser atracción, fatalismo, véspera de festa da parroquia

e dos vestidos gastados polo uso das miñas irmás maiores,

-son unha estirpe diminuta

acaba e comeza en min

os precursores: vento do norte, neboeiros, lume nos piñeirais, segadoras, a hipnose das cerdeiras en flor, os carozos (a miña non pode ser autopoética, ten que ser unha definición do monstro máis escuro, do idioma máis esnaquizado pola soidade inmensa dos carballos-tamén había un eucalipto, si, pero o resto eran árbores autóctonas,

castiñeiros, bidos, amieiros, sobreiras, nomes vellos-ilusión de permanencia)

-onde reside a memoria dos corpos que se van?

tamén no poema,

en tanto que interrompe a circulación de información

abre unha fenda na paisaxe mental, no mapa da viaxe,

un itinerario, unha realización do ser-no-mundo,

unha república da escisión,

ten que ser o poema unha amputación

ou un paraugas, un horizonte

que finalmente se revela como inútil

-despois da vida, repartir as túas cinzas polo mundo,

declarar a morte de Deus,

todo o superfluo empaquetado na maleta

que gardabas debaixo da cama,

como se fai fronte á desaparición do corpo?

A fonte da beleza e do desexo

é tamén a fonte da aniquilación

 

florecen as cerdeiras e os gatos pérdense polas corredoiras,

nas xanelas xa non hai ninguén á espreita, fuxiron para Cuba, a Venezuela, a Suíza, a Nova York, temos unha liñaxe escura porque da terra só agroma escuridade (non estás nas postais que envían os emigrados en perfecta caligrafía, non saes no libro de historia, nin nos ollos das vacas se recoñece o teu andar devagar, sempre á procura da memoria que debullabas sobre as nosas cabezas pequenas e brandas, alleas ao teu sufrimento)

 

-os poemas producen cortocircuítos,

este poema quere ser ademais a fotografía na que te busco, un corte sobre a terra que traia de volta o mundo que se perdeu contigo pola encrucillada, pola treixadura (nomes atávicos totémicos)

 

podías ter sido Caspar David Friedrich, o pintor romántico

e daquela vivir ao acubillo das ruínas,

do ventre escuro da terra e dos animais domésticos, do

fracaso da guerra, ao teu pesar, no bando dos vencedores,

morriches daquela e o teu regreso foi sen gloria ningunha,

ficou nos corpos sen vida que deixaches atrás, nas xestas e toxos e tamén no asfalto dos camiños

(desta volta o poema péchase sobre si mesmo, buscando o lugar exacto da orixe da sombra,

eu como desa sombra,

aliméntome de raíces e velaí que o poema se ramifica e se expande)

 

a lectura quere ser unha práctica revolucionaria, e non unha éxtase,

 

reapropiarnos do pasado aínda que sexan ruínas

 

de todas as ruínas, eu

sen dúbida

escollo o bosque

 

o estalido

 

II

 

love will tear us apart

(joy division)

 

perdidos na árbore de outono

 

insectos

caligrafía

permanencia

estrume

e envases caducados hai tempo

subir polas paredes

e no teito atopar a negrura

aquela que designa o ser e escurece

o mundo

 

pequenos horizontes con paisaxe postindustrial ao fondo

 

diante de min, a cidade é unha ruína devastada

pero non é rendición, é resistencia,

materia en continuo desgaste

 

como a voz, esa erosión do Eu

impenetrábel

 

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Imagem do Twitter

Está a comentar usando a sua conta Twitter Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s