Imaxe: Andy Goldsworthy
Francisco Cortegoso. Memorial e danza. (Espiral Maior, 2014)
Sea tratado el jardín
de espacio interiorizado,
pues es artificio de lo natural.
No uno es
más natural que lo naturalizado.
“El conocimiento del Paraíso
responde al orden
como las primeras descripciones
de la selva amazónica.”
Y una vez sea así
vuelve a la Quintana donde fueron ocupados los caballos azules de tu sueño;
pero no entres, espera!
Contempla desde el pequeño atrio de San Pelayo
el brillo lunar de la representación: un escenario
de fe de ti.
La palabra a que darás lugar
podría ser demorada a lo largo del labio
pellizcando hasta sangrar la carne
que se revuelve hacia la dentición.
Pero todo se desata con fuerza tal
la foliación en el Hemisferio Norte.
Y aún nos contaron de la existencia de ritos iniciáticos y de comunión con una lengua arrasada al regresar. Así lo visto, oído y sostenido. Quemando ramas de abedul después de brotar porque el agua corre. La ceniza por unción sobre la lengua de los comunes.
Conocemos el incendio
que en el interior de la carne
todo signo marcado
desata.
Y cruza una ofrenda.
Oración.
La cintura y la danza.
Lo que
anuda
sino el curso de la piel a la par de un tulipán blanco.
Esta ciruela amarillenta que se distingue.
La visión de la leona entre la hierba que parte.
El cuello del ánsar que turba el reflejo del cielo.
“El hombre que en ti se corona”, dije
por amor
y te separé de la vida.
Entre la vergüenza que te nombra desde la piel con un calor repentino
y el que devengamos un igual desde la hendidura,
fue precisa una muerte, este ahogar.
Desde la distinción queremos sobrevivir y asumimos su Ley.
No somos el peso que aúna la fruta que pende y una leve brisa que la contorna.
No somos la gacela a un mismo ritmo que desoriente a la leona.
Si digo que hay belleza en el giro que despliega la dalia;
si digo: observa ese niño que cuelga de la higuera;
digo el territorio.
Quisiésemos ser ave.
Escogimos el vuelo,
esa muerte
sin marca.
Seja tratado o jardim
de espaço interiorizado,
pois é artifício do natural.
Não um é
mais natural que o naturalizado.
“O conhecimento do Paraíso
responde à ordem
como as primeiras descrições
da selva amazónica.”
E uma vez seja assim
volta à Quintana onde foram ocupados os cavalos azuis do teu sonho;
mas não entres, aguarda!
Contempla desde o pequeno adro de San Paio
o luar da representação: um cenário
de fé de ti.
A palavra a que darás lugar
poderia ser demorada ao longo do lábio
beliscando até sangrar a carne
que se revolve cara a dentição.
Mas tudo se desata com força tal
a foliação no Hemisfério Norte.
E ainda nos contaram da existência de ritos iniciáticos e de comunhão com uma língua arrasada ao regressar. Assim o visto, ouvido e sustentado. Queimando ramos de bétula depois de brotar porque a água corre. A cinza por unção sobre a língua dos comuns.
Conhecemos o incêndio
que no interior da carne
todo signo marcado
desata.
E cruza uma oferenda.
Oração.
A cintura e a dança.
O que
ata
senão o curso da pele a par duma tulipa branca.
Esta ameixa amarelada que se distingue.
A visão da leoa entre a erva que parte.
O pescoço do ganso que turba o reflexo do céu.
“O homem que em ti se coroa”, disse
por amor
e separei-te da vida.
Entre a vergonha que te nomeia desde a pele com um calor repentino
e o que devirmos um igual desde a fenda,
foi precisa uma morte, este afogar.
Desde a distinção queremos sobreviver e assumirmos a sua Lei.
Não somos o peso duma fruta que pende e uma leve brisa que a contorna.
Não somos a gazela a um mesmo ritmo que desoriente a leoa.
Se digo que há beleza na volta que desprega a dália;
se digo: olha esse puto que pende da figueira;
digo o território.
Quiséssemos ser ave.
Escolhemos o voo,
essa morte
sem marca.
Sexa tratado o xardín
de espazo interiorizado,
pois é artificio do natural.
Non un é
máis natural que o naturalizado.
“O coñecemento do Paraíso
responde á orde
como as primeiras descricións
da selva amazónica.”
E unha vez sexa así
volta á Quintá onde foron ocupados os cabalos azuis do teu soño;
mais non entres, agarda!
Contempla desde o pequeno adro de San Paio
o luar da representación: un escenario
de fe de ti.
A palabra que darás lugar
podería ser demorada ao longo do labio
beliscando até sangrar a carne
que se avolta contra a dentición.
Mais todo se desata con forza tal
a foliación no Hemisferio Norte.
E aínda nos contaron da existencia de ritos iniciáticos e de comuñón cunha lingua arrasada ao regresaren. Así o visto, ouvido e sostido. Queimando ponlas de bidueiro logo que abrollar porque a auga corre. A cinsa por unción sobre da lingua dos comúns.
Coñecemos o incendio
que no interior da carne
todo signo marcado
desata.
E cruza unha ofrenda.
Oración.
O van e a danza.
O que
anoa
senón o curso da pel á par dunha tulipa branca.
Esta ameixa amarelada que se distingue.
A visión da leoa entre a herba que parte.
O colo do ánsar que turba o reflexo do ceo.
“O home que en ti se coroa”, dixen
por amor
e separeite da vida.
Entre a vergoña que te nomea desde a pel cunha calor repentina
e o devirmos un igual desde a fenda,
foi precisa unha morte, este afogar.
Desde a distinción queremos sobrevivir e asumimos a súa Lei.
Non somos o peso dunha froita que pende e unha leve brisa que a contorna.
Non somos a gacela a un mesmo ritmo que desoriente a leoa.
Se digo que hai beleza no xiro que desprega a dalia;
se digo: olla ese neno que pendura da figueira;
digo o territorio.
Quixésemos ser ave.
Escollemos o voo,
esa morte
sen marca.