Home

Imaxe: Andy Goldsworthy

Francisco Cortegoso. Memorial e danza. (Espiral Maior, 2014)

 

Sea tratado el jardín

de espacio interiorizado,

pues es artificio de lo natural.

 

No uno es

más natural que lo naturalizado.

 

“El conocimiento del Paraíso

responde al orden

como las primeras descripciones

de la selva amazónica.”

 

Y una vez sea así

vuelve a la Quintana donde fueron ocupados los caballos azules de tu sueño;

pero no entres, espera!

Contempla desde el pequeño atrio de San Pelayo

el brillo lunar de la representación: un escenario

de fe de ti.

 

La palabra a que darás lugar

podría ser demorada a lo largo del labio

pellizcando hasta sangrar la carne

que se revuelve hacia la dentición.

 

Pero todo se desata con fuerza tal

la foliación en el Hemisferio Norte.

 

Y aún nos contaron de la existencia de ritos iniciáticos y de comunión con una lengua arrasada al regresar. Así lo visto, oído y sostenido. Quemando ramas de abedul después de brotar porque el agua corre. La ceniza por unción sobre la lengua de los comunes.

 

Conocemos el incendio

que en el interior de la carne

todo signo marcado

desata.

 

Y cruza una ofrenda.

Oración.

La cintura y la danza.

 

Lo que

anuda

sino el curso de la piel a la par de un tulipán blanco.

 

Esta ciruela amarillenta que se distingue.

La visión de la leona entre la hierba que parte.

El cuello del ánsar que turba el reflejo del cielo.

 

“El hombre que en ti se corona”, dije

por amor

y te separé de la vida.

Entre la vergüenza que te nombra desde la piel con un calor repentino

y el que devengamos un igual desde la hendidura,

fue precisa una muerte, este ahogar.

Desde la distinción queremos sobrevivir y asumimos su Ley.

No somos el peso que aúna la fruta que pende y una leve brisa que la contorna.

No somos la gacela a un mismo ritmo que desoriente a la leona.

Si digo que hay belleza en el giro que despliega la dalia;

si digo: observa ese niño que cuelga de la higuera;

digo el territorio.

 

Quisiésemos ser ave.

Escogimos el vuelo,

esa muerte

 

sin marca.


 

Seja tratado o jardim

de espaço interiorizado,

pois é artifício do natural.

 

Não um é

mais natural que o naturalizado.

 

“O conhecimento do Paraíso

responde à ordem

como as primeiras descrições

da selva amazónica.”

 

E uma vez seja assim

volta à Quintana onde foram ocupados os cavalos azuis do teu sonho;

mas não entres, aguarda!

Contempla desde o pequeno adro de San Paio

o luar da representação: um cenário

de fé de ti.

 

A palavra a que darás lugar

poderia ser demorada ao longo do lábio

beliscando até sangrar a carne

que se revolve cara a dentição.

 

Mas tudo se desata com força tal

a foliação no Hemisfério Norte.

 

E ainda nos contaram da existência de ritos iniciáticos e de comunhão com uma língua arrasada ao regressar. Assim o visto, ouvido e sustentado. Queimando ramos de bétula depois de brotar porque a água corre. A cinza por unção sobre a língua dos comuns.

 

Conhecemos o incêndio

que no interior da carne

todo signo marcado

desata.

 

E cruza uma oferenda.

Oração.

A cintura e a dança.

 

O que

ata

senão o curso da pele a par duma tulipa branca.

 

Esta ameixa amarelada que se distingue.

A visão da leoa entre a erva que parte.

O pescoço do ganso que turba o reflexo do céu.

 

“O homem que em ti se coroa”, disse

por amor

e separei-te da vida.

Entre a vergonha que te nomeia desde a pele com um calor repentino

e o que devirmos um igual desde a fenda,

foi precisa uma morte, este afogar.

Desde a distinção queremos sobreviver e assumirmos a sua Lei.

Não somos o peso duma fruta que pende e uma leve brisa que a contorna.

Não somos a gazela a um mesmo ritmo que desoriente a leoa.

Se digo que há beleza na volta que desprega a dália;

se digo: olha esse puto que pende da figueira;

digo o território.

 

Quiséssemos ser ave.

Escolhemos o voo,

essa morte

 

sem marca.


 

Sexa tratado o xardín

de espazo interiorizado,

pois é artificio do natural.

 

Non un é

máis natural que o naturalizado.

 

“O coñecemento do Paraíso

responde á orde

como as primeiras descricións

da selva amazónica.”

 

E unha vez sexa así

volta á Quintá onde foron ocupados os cabalos azuis do teu soño;

mais non entres, agarda!

Contempla desde o pequeno adro de San Paio

o luar da representación: un escenario

de fe de ti.

 

A palabra que darás lugar

podería ser demorada ao longo do labio

beliscando até sangrar a carne

que se avolta contra a dentición.

 

Mais todo se desata con forza tal

a foliación no Hemisferio Norte.

 

E aínda nos contaron da existencia de ritos iniciáticos e de comuñón cunha lingua arrasada ao regresaren. Así o visto, ouvido e sostido. Queimando ponlas de bidueiro logo que abrollar porque a auga corre. A cinsa por unción sobre da lingua dos comúns.

 

Coñecemos o incendio

que no interior da carne

todo signo marcado

desata.

 

E cruza unha ofrenda.

Oración.

O van e a danza.

 

O que

anoa

senón o curso da pel á par dunha tulipa branca.

 

Esta ameixa amarelada que se distingue.

A visión da leoa entre a herba que parte.

O colo do ánsar que turba o reflexo do ceo.

 

“O home que en ti se coroa”, dixen

por amor

e separeite da vida.

Entre a vergoña que te nomea desde a pel cunha calor repentina

e o devirmos un igual desde a fenda,

foi precisa unha morte, este afogar.

Desde a distinción queremos sobrevivir e asumimos a súa Lei.

Non somos o peso dunha froita que pende e unha leve brisa que a contorna.

Non somos a gacela a un mesmo ritmo que desoriente a leoa.

Se digo que hai beleza no xiro que desprega a dalia;

se digo: olla ese neno que pendura da figueira;

digo o territorio.

 

Quixésemos ser ave.

Escollemos o voo,

esa morte

 

sen marca.

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s