Imaxe: Elégia. Zoltán Huszárik
Do Extermínio. Jaime Rocha. Relógio D’água. 1995
1.
A cidade encontra um pássaro dentro do
espelho. E nessa visão o homem descobre um nervo,
um sentido. Debaixo de uma fonte apodrece
a estátua. A sua alma debate-se contra os muros.
Desfaz-se numa linha obscura entre rosas.
Também outras flores que o mundo cria
ao amanhecer, escondidas, de costas para uma
grande tela de plástico. E nesse abismo, na cratera
luminosa nasce outra vez o crime desse pássaro.
1.
A cidade encontra un paxaro dentro do
espello. E nesa visión o home descobre un nervio,
un sentido. Debaixo dunha fonte podrece
a estatua. A súa alma debátese contra dos muros.
Desfáise nunha liña escura entre rosas.
Tamén outras flores que o mundo cría
ao amencer, escondidas, de costas para unha
grande tela de plástico. E nese abismo, no cráter
luminoso nace outra vez o crime dese paxaro.
1.
La ciudad encuentra un pájaro dentro del
espejo. Y en esa visión el hombre descubre un nervio,
un sentido. Debajo de una fuente se pudre
la estatua. Su alma se debate contra los muros.
Se deshace en una línea oscura entre rosas.
También otras flores que el mundo crea
al amanecer, escondidas, de espaldas a una
gran tela de plástico. Y en ese abismo, en el cráter
luminoso nace otra vez el crimen de ese pájaro.