Alba Cid
wing chun, do amor como arte marcial
e todo aquilo que medra tan rápido como a herba sobre a tumba dun paxaro
(Celan)
os gramos de luz que impactan a terra por segundo
(Wright)
dúas persoas a mirarse desde beiras opostas da claridade
(Carson)
falar diso,
do que nos permitimos o luxo de non entender literalmente.
se a luz pode empurrar unha nave espacial
aínda te preguntas quen sairá gañando?
*
dúas amigas conversan na mesa dun bar a primeira hora.
unha delas repasa a liña das pestanas coa xema do dedo índice, parece realmente afectada
(as súas palabras conforman unha mastaba na mente da outra
un recinto dourado
—con razón mastaba provén do árabe ‘faladoiro’, que atesoura á súa vez restos do grego antigo stibás, ‘leito de herba’—
dáballe leite de egua e curáballe as chagas con pó de violetas,
pensa a que escoita,
como acontece nas lendas andinas
coma se a efectividade dos remedios se medise pola estrañeza que provocan)
*
*
agochada nun bosque mentres medita, Ng Mui espreita unha serpe pelexar cun grou. direccionalidade fronte a equilibrio, un esplendor de órbitas e esveltezas, dous versos de metro desigual encabalgando na boca de quen recita.
Ng Mui observa e memoriza os movementos,
a arte.
*
non hai ordenación que valla no mundo
se atendemos ao seu relato, a amiga que fala tamén persevera no contacto.
fai súa a técnica do oponente,
simultanea defensa e ataque,
non arremete contra puntos vitais, pero si contra aqueles que desarman o movemento
por vir
detrás das palabras, músculos
incandescencia
wing chun, ‘eterno canto de primavera’
*
a que escoita non sabe se a amiga aprendeu máis do grou ou da serpe.
a que escoita pregúntase que amuleto exipcio viría ao caso
(se os peixes de cerámica turquesa protexían á portadora de morrer afogada no 1335 a.C., que serviría aquí?)
de xeito subcutáneo,
a mañá avanza coma o veleno expulsado grazas ao peche das mandíbulas
unha trabada de serpe
pouco importa:
permanecen, sen tocarse, unidas no asombro
como as marcas paralelas dos cabeiros na carne da vítima.
wing chun, del amor como arte marcial
y todo aquello que crece tan rápido como la hierba sobre la tumba de un pájaro
(Celan)
los gramos de luz que impactan la tierra por segundo
(Wright)
dos personas mirándose desde orillas opuestas de la claridad
(Carson)
hablar de eso,
de lo que nos permitimos el lujo de no entender literalmente.
si la luz puede empujar una nave espacial
¿aun te preguntas quién saldrá ganando?
*
dos amigas conversan en la mesa de un bar a primera hora.
una de ellas repasa la línea de las pestañas con la yema del dedo índice, parece realmente afectada
(sus palabras conforman una mastaba en la mente de la otra
un recinto dorado
—con razón mastaba proviene del árabe ‘lugar de tertulia’, que atesora a su vez restos del griego antiguo stibás, ‘lecho de hierba’—
le daba leche de yegua y le curaba las llagas con polvo de violetas,
piensa la que escucha,
como acontece en las leyendas andinas
como si la efectividad de los remedios se midiese por la extrañeza que provocan)
*
*
escondida en un bosque mientras medita, Ng Mui vigila la pelea entre una serpiente y una grulla. direccionalidad frente a equilibrio, un esplendor de órbitas y esbelteces, dos versos de metro desigual encabalgados en la boca de quien recita.
Ng Mui observa y memoriza los movimientos,
el arte.
*
no hay orden que valga en el mundo
si atendemos a su relato, la amiga que habla también persevera en el contacto.
hace suya la técnica del oponente,
simultanea defensa y ataque,
no arremete contra puntos vitales, pero sí contra aquellos que desarman el movimiento
por venir
detrás de las palabras, músculos
incandescencia
wing chun, ‘eterno canto de primavera’
*
la que escucha no sabe si su amiga aprendió más de la grulla o de la serpiente.
la que escucha se pregunta qué amuleto egipcio vendría al caso
(si los peces de cerámica turquesa protegían a la portadora de morir ahogada en el 1335 a.C., qué serviría aquí?)
de modo subcutáneo,
la mañana avanza como el veneno expulsado gracias al cierre de las mandíbulas
una mordedura de serpiente
poco importa:
permanecen, sin tocarse, unidas en el asombro
como las marcas paralelas de los colmillos en la carne de la víctima.
wing chun, do amor como arte marcial
e tudo aquilo que cresce tão rápido como a erva sobre a tumba dum pássaro
(Celan)
os gramas de luz que impactam a terra por segundo
(Wright)
duas pessoas a olharem-se de margens opostas da claridade
(Carson)
falar nisso,
do que nos damos ao luxo de não perceber literalmente.
se a luz pode empurrar uma nave espacial
ainda te perguntas quem sairá a ganhar?
*
duas amigas conversam à mesa de um bar de manhã cedo.
uma delas repassa a linha das pestanas com a ponta do dedo indicador, parece realmente afetada
(as suas palavras formam uma mastaba na mente da outra
um recinto dourado
—com razão mastaba provém do árabe ‘lugar de tertúlia’, que entesoura por sua vez restos do grego antigo stibás, ‘leito de erva’—
dava-lhe leite de égua e curava-lhe as chagas com pó de violetas,
pensa a que escuta,
como acontece nas lendas andinas
como se a eficácia dos remédios se medisse pela estranheza que provocam)
*
*
escondida num bosque enquanto medita, Ng Mui espreita uma serpente lutar com um grou. direcionalidade face a equilíbrio, um esplendor de órbitas e esbeltezas, dois versos de metro desigual encavalgados na boca de quem recita.
Ng Mui observa e memoriza os movimentos,
a arte.
*
não há ordenação que valha no mundo
se atendemos ao seu relato, a amiga que fala também persevera no contacto.
faz sua a técnica do oponente,
simultaneamente à defesa e ao ataque,
não arremete contra pontos vitais, mas sim contra aqueles que desarmam o movimento
por vir
atrás das palavras, músculos
incandescência
wing chun, ‘eterno canto de primavera’
*
a que escuta não sabe se a amiga aprendeu mais com o grou ou com a serpente.
a que escuta pergunta-se que amuleto egípcio viria ao caso
(se os peixes de cerâmica turquesa protegiam a portadora de morrer afogada em 1335 a.C., o que serviria aqui?)
de jeito subcutâneo,
a manhã avança como o veneno expulsado graças ao fechamento das mandíbulas
uma mordida de serpente
pouco importa:
permanecem, sem se tocar, unidas no espanto
como as marcas paralelas dos caninos na carne da vítima.
Corretora da tradução ao português: Sara I. Veiga
Traducción al castellano de la propia autora