Foto: André Kertész
Do Extermínio. Jaime Rocha. Relógio D’água. 1995
34
Nadie sabe porque una mujer
se mata al encuentro de un tren.
Ni porque se guardan las flores
en un cajón. Sólo el espejo piensa
con sus raíces dóciles, cortando
las venas siempre que la lluvia para
y la sequedad toma cuenta de las palabras.
Hay un rostro que refleja todo eso,
una fotografía enclaustrada en un
museo. Pero es una reliquia, un hallazgo
intocable, una especie de ángel
que habita dentro del pecho y se
desplaza hacia dentro.
34
Ninguén sabe porque unha muller
se mata no encontro dun tren.
Nin porque se gardan as flores
nunha gabeta. Só o espello pensa
coas súas raíces dóciles, cortando
as veas sempre que a choiva para
e a sequidade toma conta das palabras.
Hai un rostro que reflicte todo iso,
unha fotografía encaixilhada nun
museo. Mais é unha reliquia, un achado
intocábel, unha especie de anxo
que habita dentro do peito e se
despraza para dentro.
34
Ninguém sabe porque uma mulher
se mata de encontro a um comboio.
Nem porque se guardam as flores
numa gaveta. Só o espelho pensa
com suas raízes dóceis, cortando
as veias sempre que a chuva pára
e a secura toma conta das palavras.
Há um rosto que reflecte tudo isso,
uma fotografia encaixilhada num
museu. Mas é uma relíquia, um achado
intocável, uma espécie de anjo
que habita dentro do peito e se
desloca para dentro.