Imagem: Shuji Terayama, Grass labyrinth
Maria do Cebreiro. O deserto. Apiario, 2015
A PEL.
No pasado, a experiencia física do amor compuxo
bosques e estepas dentro dela. Agora ve medrar,
no límite da súa cintura, o deserto da neve e sabe
que xusto aí, onde a súa pel é máis branca, se alguén
a tocase, a fendería. O amor actúa directamente
nese punto, despregando a súa ética das sensacións,
unha ética a medida do infinito. A felicidade da pel
consiste en deixarse ir. (Se o mar fose de area,
quen lles daría de comer aos peixes?) Agora ela
está enferma e olla para o corazón da froita, e pode
ver un fósil, algo así como a figura dunha serpe.
E sente que con cada pequeno movemento dos pés
é quen de desatar a enerxía acumulada pola especie.
Sente que o que acontece baixo da súa pel
é todo o que acontece baixo da pel do mundo.
Son fantasías, pero o certo é que a enfermidade a levou
de volta á casa, e a súa casa era o corpo. Unha man
que se achega e a aloumiña, a ollada que alguén deita sobre ela
o aceno máis livián pode guiala camiño do seu corpo
e facer del un templo. As serpes mudan de pel,
pero como se chama a varredura transparente que deixan
detrás delas? As nais zugan cos beizos a ferida,
pero como se chama o sangue que recollen para que os nenos
deixen de chorar? A pel nace onde morren as palabras.
A linguaxe é o interior e a pel é reversible. Fálannos
desde o berce e cóllennos da man para que andemos.
Pero a carne é distinta da roupa porque doe.
É como a música que non pode cifrar a partitura,
os números que suman e dividen, a moeda do cofre
sen tesouro. Na pel dos outros medran, anoados,
o pasado e o porvir. A nosa pel é un túnel cara aos outros.
LA PIEL
En el pasado, la experiencia física del amor compuso
bosques y estepas dentro de ella. Ahora ve crecer,
en el límite de su cintura, el desierto de la nieve y sabe
que justo ahí, donde su piel es más blanca, si alguien
la tocase, la hendería. El amor actúa directamente
en ese punto, desplegando su ética de las sensaciones,
una ética a medida del infinito. La felicidad de la piel
consiste en dejarse ir. (Si el mar fuese de arena,
¿quién les daría de comer a los peces?) Ahora ella
está enferma y observa el corazón de la fruta, y puede
ver un fósil, algo así como la figura de una serpiente.
Y siente que con cada pequeño movimiento de los pies
es capaz de desatar la energía acumulada por la especie.
Siente que lo que sucede debajo de su piel
es todo lo que sucede bajo la piel del mundo.
Son fantasías, pero lo cierto es que la enfermedad la llevó
de vuelta a casa, y su casa era el cuerpo. Una mano
que se acerca y la acaricia, la mirada que alguien posa sobre ella
el gesto más liviano puede guiarla camino de su cuerpo
y hacer de él un templo. Las serpientes mudan de piel,
pero ¿cómo se llama la barredura transparente que dejan
tras de sí? Las madres sorben con los labios la herida,
pero ¿cómo se llama la sangre que recogen para que los niños
dejen de llorar? La piel nace donde mueren las palabras.
El lenguaje es el interior y la piel es reversible. Nos hablan
desde la cuna y nos cogen de la mano para que andemos.
Pero la carne es distinta de la ropa porque duele.
Es como la música que no puede cifrar la partitura,
los números que suman y dividen, la moneda del cofre
sin tesoro. En la piel de los otros crecen, anudados,
el pasado y el porvenir. Nuestra piel es un túnel hacia los otros.
A PELE
No passado, a experiência física do amor compôs
bosques e estepes dentro dela. Agora vê crescer,
no limite da sua cintura, o deserto da neve e sabe
que justamente aí, onde a sua pele é mais branca, se alguém
a tocasse, fendê-la-ia. O amor atua diretamente
nesse ponto, despregando a sua ética das sensações,
uma ética à medida do infinito. A felicidade da pele
consiste em deixar-se ir. (Se o mar fosse de areia,
quem daria de comer aos peixes?) Agora ela
está enferma e olha para o coração da fruta, e consegue
ver um fóssil, qualquer coisa como a figura duma serpente.
E sente que a cada pequeno movimento dos pés
é capaz de desatar a energia acumulada pela espécie.
Sente que o que acontece debaixo da sua pele
é tudo o que acontece debaixo da pele do mundo.
São fantasias, mas o certo é que a enfermidade a levou
de volta a casa, e a sua casa era o corpo. Uma mão
que se achega e a acarinha, o olhar que alguém deita sobre ela
o aceno mais leve pode guiá-la a caminho do seu corpo
e fazer dele um templo. As serpentes mudam de pele,
mas como se chama à varredura transparente que deixam
atrás delas? As mães sugam com os lábios a ferida,
mas como se chama o sangue que recolhem para que os meninos
deixem de chorar? A pele nasce onde morrem as palavras.
A linguagem é o interior e a pele é reversível. Falam-nos
desde o berço e agarram-nos a mão para que andemos.
Mas a carne é distinta da roupa porque dói.
É como a música que não pode cifrar a partitura,
os números que somam e dividem, a moeda do cofre
sem tesouro. Na pele dos outros crescem, atados,
o passado e o porvir. A nossa pele é um túnel para os outros.
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga
tr3sreinos 