Francisco Cortegoso (1985-2016)
Poema de Suicidas, Chan da Pólvora Editora, 2016
Traducción al castellano de Antón Lopo incluida en Antoloxía da poesía galega próxima (Chan da Pólvora / Papeles Mínimos, 2017).
Revisor da tradução para português, José Pinto.
L’appareil
a escena ábrese ante un público inexperto, non acostumado á violencia da imaxe que nós si (somos os que nos lemos)
eles nunca recibiran a imaxe de si propios, foran adestrados na observancia do humano desde disciplinas de distinto grao de aplicabilidade como se a experiencia terreal fose unha loita do home contra o home (unha loita contra os impulsos da natureza, propios dun estado anterior á sociedade)
descoñecían a violencia da pedra; o non-recoñecemento no propio reflexo do espello, a triplicación do eu: eu-pai, eu-fillo, eu-espírito a filmografía e a fotografía permitiunos ter consciencia de nós ante o mundo
nós como un único suxeito, un eu superior e mecánico produto da fabricación de imaxes en cadea un eu que se consome
no escenario –dividido en dous pequenos cenarios (ou cuartos tamén pequenos)– encóntranse dúas recoñecidas figuras da arte do momento:
Cocteau: situado no cuarto da esquerda escribe poemas sobre o corpo inmaturo dun eu-infancia, e todo é filmado como recordo da creación artística
Picasso: abstraído polo seu ímpeto creador e violento deforma o retrato do rapaz exposto no cuarto do lado coa forza e densidade do óleo sobre a superficie do espello
fóra destes dous planos aparece un terceiro inesperado que corta a cena
a súa disposición oblicua no espazo impide a visión do fenómeno, unha dimensión allea ao tempo, á configuración do ser-aí, onde todo é (ou non-é) non-son
un eu non-eu diríxese cara ao público
[na boca sosteño unha pedra e sobre a cabeza apértase unha bolsa ao colo co osíxeno dun instante]
a figura arqueada daquel rapaz (que recoñezo) desfalece e precipítase
atravesa o plano e vólvese visíbel ao público, permanece deitado sobre o escenario e o ar contido na bolsa consómese nos seus ollos
damas e cabaleiros, ante vostedes a violencia deste século contida no meu propio ser [sobre o meu corpo adolescente esténdese o holocausto]
a cena abre-se ante um público inexperiente, não acostumado à violência da imagem que nós sim (somos os que nos lemos)
eles nunca receberam a imagem de si próprios, foram adestrados na observância do humano desde disciplinas de distinto grado de aplicabilidade como se a experiência terrena fosse uma luta do homem contra o homem (uma luta contra os impulsos da natureza, próprios de um estado anterior à sociedade)
desconheciam a violência da pedra; o não-reconhecimento no próprio reflexo do espelho, a triplicação do eu: eu-pai, eu-filho, eu-espírito a filmografia e a fotografia permitiu-nos ter consciência de nós ante o mundo
nós como um único sujeito, um eu superior e mecânico produto da fabricação de imagens em cadeia um eu que se consome
no cenário –dividido em dois pequenos cenários (ou quartos também pequenos)– encontram-se duas reconhecidas figuras da arte do momento:
Cocteau: situado no quarto da esquerda escreve poemas sobre o corpo inmaturo de um eu-infância, e tudo é filmado como recordação da criação artística
Picasso: abstraído pelo seu ímpeto criador e violento deforma o retrato do rapaz exposto no quarto do lado com a força e densidade do óleo sobre a superfície do espelho
fora destes dois planos aparece um terceiro inesperado que corta a cena
a sua disposição oblíqua no espaço impede a visão do fenómeno, uma dimensão alheia ao tempo, à configuração do ser-aí, onde todo é (ou não-é) não-são
um eu não-eu diriges-e cara ao público
[na boca seguro uma pedra e sobre a cabeça aperta-se um saco ao pescoço com o oxigénio dum instante]
a figura arqueada daquele rapaz (que reconheço) desfalece e precipita-se
atravessa o plano e vota-se visível ao público, permanece deitado sobre o cenário e o ar contido não saco consome-se nos seus olhos
damas e cavalheiros, ante vocês a violência deste século contida no meu próprio ser [sobre o meu corpo adolescente estende-se o holocausto]
La escena se abre ante un público inexperto, no acostumbrado a la violencia de la imagen que nosotros sí (somos los que nos leemos)
ellos nunca habían recibido la imagen de sí mismos, adiestrados en la observancia de lo humano desde disciplinas de distinto grado de aplicabilidad
como si la experiencia terrenal fuese una lucha del hombre contra el hombre (una lucha contra los impulsos de la naturaleza, propios de un estado anterior a la sociedad)
desconocían la violencia de la piedra; el no-reconocimiento en el propio reflejo del espejo, la triplicación del yo: yo—padre, yo—hijo, yo-espíritu
la filmografía y la fotografía nos permitió tomar conciencia de nosotros ante el mundo
nosotros como un único sujeto, un yo superior y mecánico producto de la fabricación de imágenes en cadena
un yo que se consume
en el escenario —dividido en dos pequeños escenarios (o cuartos también pequeños)— se encuentran dos reconocidas figuras del arte del momento:
Cocteau: situado en el cuarto de la izquierda escribe poemas sobre el cuerpo inmaturo de un yo-infancia, y todo es filmado como recuerdo de la creación artística
Picasso: abstraído por su ímpetu creador y violento deforma el retrato del muchacho expuesto en el cuarto de al lado con la fuerza y densidad del óleo sobre la superficie del espejo
fuera de estos dos planos parece un tercero inesperado que corta la escenarios
su disposición oblicua en el espacio impide la visión del fenómeno, una dimensión ajena al tiempo, a la configuración del ser-ahí, donde todo es (o no es) no-soy un yo no-yo se dirige al público
[en la boca sostengo una piedra y sobre la cabeza se ciñe al cuello una bolsa con el oxígeno de un instante]
la figura arqueada de aquel muchacho (que reconozco) desfallece y se precipita
atraviesa el plano y se vuelve visible al público, permanece
acostado sobre el escenario y el aire contenido en la bolsa se consume en sus ojos
Damas y caballeros, ante ustedes la violencia de este siglo contenida en mi propio ser
[sobre mi cuerpo adolescente se extiende el holocausto].