Imaxe: Franci van der Vyver
Vera Eikon. Formas de decir Lluvia. (Enkuadres, 2015)
Brétema
cada gota de niebla es tan liviana
–apenas cuerpo–
que la tierra es incapaz de atraerlas
hacia sí
telaraña
que atrapa
la luz
blanco sobre los párpados del muerto,
desposesión de la madre
lo inaudible
entre latido
y latido
-miga de pan sobre la falda de la montaña—
fracaso en el intento de ser lluvia,
ríndase el ojo
ante la insólita belleza
de su derrota.
V
ese espacio que te circunda
no es inmune,
como el mirar no es inmune
a lo mirado,
ni yo sería inmune
a ti
de ser ese espacio que te circunda
mentiría el cielo si dijera
que regresó incólume del pájaro
Brêtema
cada gota de névoa é tão leve
-apenas corpo-
que a terra é incapaz de atraí-las
para si
teia de aranha
que captura
a luz
branco sobre as pálpebras do morto,
despossessão da mãe
o inaudível
entre batimento
e batimento
-miolo de pão sobre a fralda da montanha—
fracasso na tentativa de ser chuva,
renda-se o olho
ante a insólita beleza
de sua derrota.
V
esse espaço que te circunda
não é imune,
como o olhar não é imune
ao olhado,
nem eu seria imune
a ti
de ser esse espaço que te circunda
mentiria o céu se disser
que regressou incólume do pássaro
Brétema
cada gota de néboa é tan liviá
–apenas corpo–
que a terra é incapaz de atraelas
cara si
arañeira
que atrapa
a luz
branco sobre as pálpebras do morto,
desposesión da nai
o inaudíbel
entre latexo
e latexo
-miolo de pan sobre a faldra da montaña—
fracaso no intento de ser choiva,
réndase o ollo
ante a insólita beleza
da súa derrota.
V
ese espazo que te circunda
non é inmune,
coma o ollar non é inmune
ao ollado,
nin eu sería inmune
a ti
de ser ese espazo que te circunda
mentiría o ceo si dixese
que regresou incólume do paxaro
Revisora da tradução para o Português: Sara I. Veiga
tr3sreinos 