DIÁSPORA. Cosmorama, 2017
AUTÓPSIA, (Poesia Reunida). Elogio da Sombra / Porto Editora, 2019.
Dois poemas de ATAÚDE (2005-2006)
Fala-me secretamente das magnólias, do modo
Como caem as flores sobre a terra nos últimos dias.
Os que não sabem da súbita brandura das manhãs
recolhem silenciosamente fragmentos da luz de março.
Mas tu nunca caminhas sobre o trigo, nem assistes
à devastação de um amor maior que a morte.
Derramarás o teu sangue na terra incendiada,
para que chorem as flores o iniludível desfecho do inverno.
A minha mãe retinha nas mãos a aterradora
exatidão da morte. Durante anos a guardou
como uma lâmina sobre o coração.
Um dia, um gato escatológico soletrou o seu
nome. Acreditei que fosse Deus. Fechei as mãos
contra os figos com medo do inverno.
ATAÚD
(2005-2006)
Háblame secretamente de las magnolias, del modo
en que caen las flores sobre la tierra los últimos días.
Los que no saben de la súbita blandura de las mañanas
recogen silenciosamente fragmentos de la luz de marzo.
Pero tú nunca caminas sobre el trigo, ni asistes
a la devastación de un amor mayor que la muerte.
Derramarás tu sangre en la tierra incendiada,
para que lloren las flores el ineludible descierre del inverno.
Mi madre retenía en las manos la aterradora
exactitud de la muerte. Durante años la guardó
como una cuchilla sobre el corazón.
Un día, un gato escatológico deletreó su
nombre. Creí que fuese Dios. Cerré las manos
contra los higos con miedo del invierno.
ATAÚDE
(2005-2006)
Fálame secretamente das magnolias, do modo
En como caen as flores sobre a terra nos últimos días.
Os que non saben da súbita brandura das mañás
recollen silenciosamente fragmentos da luz de marzo.
Mais ti nunca camiñas sobre o trigo, nin asistes
á devastación dun amor maior que a morte.
Derramarás o teu sangue na terra incendiada,
para que choren as flores o ineludíbel desfecho do inverno.
A miña nai retiña nas mans a aterradora
exactitude da morte. Durante anos gardouna
coma unha coitela sobre o corazón.
Un día, un gato escatolóxico soletreou o seu
nome. Crin que fose Deus. Pechei as mans
contra os figos con medo do inverno.
ATAÚDE
2005-2006
Fálame secretamente das magnolias, do modo
En como caen as flores sobre a terra nos últimos días.
Os que non saben da súbita brandura das mañás
recollen silenciosamente fragmentos da luz de marzo.
Mais ti nunca camiñas sobre o trigo, nin asistes
á devastación dun amor maior que a morte.
Derramarás o teu sangue na terra incendiada,
para que choren as flores o ineludíbel desfecho do inverno.
_____
A miña nai retiña nas mans a aterradora
exactitude da morte. Durante anos gardouna
coma unha coitela sobre o corazón.
Un día, un gato escatolóxico soletreou o seu
nome. Crin que fose Deus. Pechei as mans
contra os figos con medo do inverno.