Home

José Rui Teixeira.

DIÁSPORA. Cosmorama, 2017

AUTÓPSIA, (Poesia Reunida). Elogio da Sombra / Porto Editora, 2019.


Dois poemas de ATAÚDE (2005-2006)

 

Fala-me secretamente das magnólias, do modo

Como caem as flores sobre a terra nos últimos dias.

 

Os que não sabem da súbita brandura das manhãs

recolhem silenciosamente fragmentos da luz de março.

Mas tu nunca caminhas sobre o trigo, nem assistes

à devastação de um amor maior que a morte.

Derramarás o teu sangue na terra incendiada,

para que chorem as flores o iniludível desfecho do inverno.


 A minha mãe retinha nas mãos a aterradora

exatidão da morte. Durante anos a guardou

como uma lâmina sobre o coração.

 

Um dia, um gato escatológico soletrou o seu

nome. Acreditei que fosse Deus. Fechei as mãos

contra os figos com medo do inverno.


ATAÚD

(2005-2006)

 

Háblame secretamente de las magnolias, del modo

en que caen las flores sobre la tierra los últimos días.

 

Los que no saben de la súbita blandura de las mañanas

recogen silenciosamente fragmentos de la luz de marzo.

Pero tú nunca caminas sobre el trigo, ni asistes

a la devastación de un amor mayor que la muerte.

Derramarás tu sangre en la tierra incendiada,

para que lloren las flores el ineludible descierre del inverno.


Mi madre retenía en las manos la aterradora

exactitud de la muerte. Durante años la guardó

como una cuchilla sobre el corazón.

 

Un día, un gato escatológico deletreó su

nombre. Creí que fuese Dios. Cerré las manos

contra los higos con miedo del invierno.


ATAÚDE

(2005-2006)

 

Fálame secretamente das magnolias, do modo

En como caen as flores sobre a terra nos últimos días.

 

Os que non saben da súbita brandura das mañás

recollen silenciosamente fragmentos da luz de marzo.

Mais ti nunca camiñas sobre o trigo, nin asistes

á devastación dun amor maior que a morte.

Derramarás o teu sangue na terra incendiada,

para que choren as flores o ineludíbel desfecho do inverno.


A miña nai retiña nas mans a aterradora

exactitude da morte. Durante anos gardouna

coma unha coitela sobre o corazón.

 

Un día, un gato escatolóxico soletreou o seu

nome. Crin que fose Deus. Pechei as mans

contra os figos con medo do inverno.

ATAÚDE

2005-2006

 

Fálame secretamente das magnolias, do modo

En como caen as flores sobre a terra nos últimos días.

 

Os que non saben da súbita brandura das mañás

recollen silenciosamente fragmentos da luz de marzo.

Mais ti nunca camiñas sobre o trigo, nin asistes

á devastación dun amor maior que a morte.

Derramarás o teu sangue na terra incendiada,

para que choren as flores o ineludíbel desfecho do inverno.

 

_____

A miña nai retiña nas mans a aterradora

exactitude da morte. Durante anos gardouna

coma unha coitela sobre o corazón.

 

Un día, un gato escatolóxico soletreou o seu

nome. Crin que fose Deus. Pechei as mans

contra os figos con medo do inverno.

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s