Imagem: Jens Peter Koerver
Lola Nieto
Vozánica (Harpo libros, 2018)
No es bueno dejarse engañar por la voz-oyente. Una voz, cualquie ra que sea su distracción, no pue de morir ni vivir, ni desea morir ni vivir. Todas las voces ocultan esta inexacta contradicción. Las vo
|
ces se manosean las voces para sentir el asidero individuo de la permutación en cadencia. Pero no es bueno dejarse en gañar por la voz-oyente. Las voces buscan no morir ni vi vir. Este trasunto implica el olvido comunal. Pero hemos atrapado . |
||||||||||
una voz-bestia. La vida sólo se puede determinar mediante un alejamiento de la vida. La voz sólo se puede determinar mediante un suspenso impuesto a la mente. El corazón sólo se puede determinar mediante una fisionomía de la realidad en la que la realidad no está. El corazón y la voz que al canzan la ritmificación en el cor . |
azón dis tri bu ti vo de la voz p é n d u lo–c r e a ción ad v i e r t e n un cúmu lo extenso de atrave s a m i e n tos. La voz y el corazón , . |
||||||||||
la voz-corazón, constituida de nuevo, vibra en plegaria de escenificaciones. Incurre en la desmineralización de la evidencia y el renunciamiento de la idea. Pretende la recla sificación de las chispas vivas en chispas sonoras y voces. |
|||||||||||
Un orden espontáneo y sís mico no implicado con la muerte. Un orden dislocado que tiene en el eje de atrave sar el motor de su vivencia. La voz-corazón traspasada por todas las voces es una cuna de calor. La voz-corazón, porque el calor es el camino-diástole y |
|||||||||||
la existencia dilatada en la voz sendero-espasmo se yergue y postula, es la voz-calor re-vo calizada en la péndulo-condi ción. La creación no es apli cable. Ritmificación de la luz del ojo y de la luz del oído da abastecimiento a la cuna de calor, al atravesamiento por el sonido, a la voz-calor de la purulencia sonora. |
Não é bom deixar-se enganar pela voz-ouvinte. Uma voz, qual quer que seja a sua distração, não pode morrer nem viver, nem de seja morrer nem viver. Todas as vozes ocultam esta inexata contradição. As vo
|
zes manuseiam-se as vozes para sentir o corrimão indivíduo da permutação em cadência. Mas não é bom deixar-se enganar pela voz-ouvinte. As vozes procuram não morrer nem viver. Este arremedo implica o olvido comunal. Mas temos apanhado . |
||||||||||
uma voz-besta. A vida só pode ser determinada mediante um afastamento da vida. A voz só pode ser determinada mediante um suspenso imposto à mente. O coração só pode ser determinado mediante uma fisionomia da realidade na que a realidade não está. O coração e a voz que al cançam a ritmificação no cor |
ação dis tri bu ti vo da voz p ê n d u lo–c r i a ç ã o ad v e r t e m um cúmu lo extenso de cru za men tos. A voz e o coração , |
||||||||||
a voz-coração, constituída de novo, vibra na oração de encenações. Incorre na desmineralização da evidência e o renunciamento da ideia. Pretende a reclassificação das chispas vivas em chispas sonoras e vozes |
|||||||||||
Uma ordem espontânea e sís mica não implicada com a morte. Uma ordem deslocada que tem no eixo de cruzar o motor da sua vivência. A voz-coração traspassada por todas as vozes é um berço de calor. A voz-coração, porque o calor é o caminho-diástole e . |
|
a existência dilatada na voz sendeiro-espasmo ergue-se e postula, é a voz-calor re- vocalizada na pêndulo-condi ção. A criação não é apli cável. Ritmificação da luz do olho e da luz do ouvido do abastecimento ao berço de calor, ao cruzamento pelo som, à voz-calor da purulência sonora. |
Non é bo deixarse enganar pola voz-ouvinte. Unha voz, calquera que sexa a súa distracción, non pode morrer nin vivir, nin de sexa morrer nin vivir. Todas as voces ocultan esta inexacta contradición. As vo .
|
ces sóbanse as voces para sentir a anga individuo da per mutación en cadencia. Mais non é bo deixarse enganar pola voz-ouvinte. As voces procuran non morrer nin vivir. Este remedo implica o esquezo comunal. Mais temos apañado | ||||||||||
unha voz-besta. A vida só se pode determinar mediante un afastamento da vida. A voz só se pode determinar mediante un suspenso imposto á mente. O corazón só se pode determinar mediante unha fisionomía da realidade na que a realidade non está. O corazón e a voz que a cadan a ritmificación no cor . |
azón dis tri bu ti vo da voz p é n d u lo–c r e a ción ad v i r t e n un cúmu lo extenso de atrave s a m e n tos. A voz e o corazón , . |
||||||||||
a voz-corazón, constituída de novo, vibra na pregaria de escenificacións. Incorre na desmineralización da evidencia e a renuncia da idea. Pretende a reclasificación das chispas vivas en chispas sonoras e voces. . |
|||||||||||
Unha orde espontánea e sís mica non implicada coa morte. Unha orde dislocada que ten no eixo de atravesar o motor da súa vivencia. A voz-corazón traspasada por todas as voces é un berce de calor. A voz-corazón, porque o calor é o camiño-diástole e |
|||||||||||
a existencia dilatada na voz sendeiro-espasmo érguese e postula, é a voz-calor re-vo calizada na péndulo-condi ción. A creación non é apli cábel. Ritmificación da luz do ollo e da luz do ouvido do abastecmento ao berce de calor, ao atravesamento polo son, á voz-calor da purulencia sonora. |
|||||||||||
Thanks for thhis
GostarGostar