Imagem: José Noguero
Antón Lopo
Corpo (Xerais, 2018)
OPUS DEI
A noite deixa ao descuberto
o corpo dun arcanxo momificado.
A dificultade da súa identidade
crea obstáculos no tránsito
e desafío na sinonimia
física. Os aplausos son gratificantes
pero só as bágoas desvelan
a eficacia da súa dor.
A mirada comeza
na mirada distorsionada do arcanxo
ou talvez antes, talvez
a distorsión o precede e nos educa.
Veño para sandarte, ferida sen cicatriz,
explosión sen destino.
OPUS DEI
A noite deixa a descoberto
o corpo de um arcanjo mumificado.
A dificuldade da sua identidade
cria obstáculos no trânsito
e desafio na sinonímia
física. Os aplausos são gratificantes
mas só as lágrimas desvelam
a eficácia da sua dor.
O olhar começa
no olhar distorcido do arcanjo
ou talvez antes, talvez
a distorção o precede e nos educa.
Venho para te sarar, ferida sem cicatriz,
explosão sem destino.
OPUS DEI
La noche deja al descubierto
el cuerpo de un arcángel momificado.
La dificultad de su identidad
crea obstáculos en el tránsito
y desafío en la sinonimia
física. Los aplausos son gratificantes
pero solo las lágrimas desvelan
la eficacia de su dolor.
La mirada comienza
en la mirada distorsionada del arcángel
o tal vez antes, tal vez
la distorsión lo precede y nos educa.
He venido para sanarte, herida sin cicatriz,
explosión sin destino.
Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga