Home

Luz Pozo Garza. Códice calixtino (1986, Sotelo Blanco).

Imagem: Paul Klee

TEORÍA DA COMUNICACIÓN

Coma a chama un impulso
uns labios un solsticio que incendia
un berro liberado. Coma o lume
unha pasión inútil. Pedernal coma pranto
cando o amor nos esixe asumir na conciencia
os insomnes Cuartetos de Beethoven.

Coma o amor que provoca
destellos que che arrasan as axilas
limpas escuridades nunha tarde que sulaga
e propicia a chuvia edificada nun cadro de Paul Klee
ou nalgún paradiso que prevalece
lonxe.

Coma a morte anticipa unha sombra
derrubada nas tebras dalgún poema rosalián
que na noite ha soar coma fagot
cando peta un martelo a intervalos e percute

nun dolmen nas orelas do Sar
e hai un debezo infindo de cidades valeiras
antes que chegue o outono á miña patria.

As palabras
cando organizan crótalos metáforas columnas de doctrina.
Cando sustentan ráfagas escuras
e nalgunha escritura falla o símbolo.
Cando as verbas asumen o valeiro do absurdo
nun film de Buster Keaton
e deixan coma un eco anónimo de pranto sucesivo
nas rúas do meu pobo
nunha audiencia perdida
sen destino.

TEORIA DA COMUNICAÇÃO

Como a chama um impulso
uns lábios um solstício que incendeia
um berro liberado. Como o lume
uma paixão inútil. Pedernal como pranto
quando o amor nos exige assumir na consciência
os insones Quartetos de Beethoven.

Como o amor que provoca
lampejos que te arrasam as axilas
limpas escuridades numa tarde que alaga
e propicia a chuva edificada num quadro de Paul Klee
ou nalgum paraíso que prevalece
longe.

Como a morte antecipa uma sombra
derrubada nas trevas dalgum poema rosaliano
que na noite soará como fagote
quando bate um martelo a intervalos e percute

num dólmen  nas margens do Sar
e há um anseio infindo de cidades vazias
antes que chegue o outono à minha pátria.

As palavras
quando organizam crótalos metáforas colunas de doutrina.
Quando sustentam rajadas escuras
e nalguma escrita falha o símbolo.
Quando as verbas assumem o vazio do absurdo
num filme do Buster Keaton
e deixam como que um eco anónimo de pranto sucessivo
nas ruas do meu povo
numa audiência perdida
sem destino.

TEORÍA DE LA COMUNICACIÓN

Como la llama un impulso
unos labios un solsticio que incendia
un grito liberado. Como el fuego
una pasión inútil. Pedernal como llanto
cuando el amor nos exige asumir en la conciencia
los insomnes Cuartetos de Beethoven.

Como el amor que provoca
destellos que te arrasan las axilas
limpias oscuridades en una tarde que inunda
y propicia la lluvia edificada en un cuadro de Paul Klee
o en algún paraíso que prevalece
lejos.

Como la muerte anticipa una sombra
derrumbada en las tinieblas de algún poema rosaliano
que en la noche sonará como fagot
cuando golpea un martillo a intervalos y percute

en un dolmen en las orillas del Sar
y hay una ansia infinita de ciudades vacías
antes de que llegue el otoño a mi patria.

Las palabras
cuando organizan crótalos metáforas columnas de doctrina.
Cuando sustentan ráfagas oscuras
y en alguna escritura falla el símbolo.
Cuando las palabras asumen el vacío del absurdo
en una película de Buster Keaton
y dejan como un eco anónimo de llanto sucesivo
en las calles de mi pueblo
en una audiencia perdida
sin destino.

Revisora da tradução para português: Sara I. Veiga

Deixe uma Resposta

Preencha os seus detalhes abaixo ou clique num ícone para iniciar sessão:

Logótipo da WordPress.com

Está a comentar usando a sua conta WordPress.com Terminar Sessão /  Alterar )

Facebook photo

Está a comentar usando a sua conta Facebook Terminar Sessão /  Alterar )

Connecting to %s